Dishonored Review
Door de ratten besnuffeld?
Gamen is een dure hobby, en in deze tijden van financiële crisis trekt mening consument niet zomaar meer zestig euro uit de portemonnee voor een nieuw spelletje. Het najaar van 2012 puilt dan ook uit van de vervolgdelen: een nieuwe Assassin's Creed, een nieuwe Mario, een nieuwe Call of Duty, een nieuwe Halo. Uitgevers durven, logischerwijs, het risico van een nieuwe IP telkens minder aan. Maar ineens is daar Dishonored. Een originele AAA titel die geen vervolg is op een al bestaande serie. Een enorm risico voor uitgever Bethesda. Is hun vertrouwen in ontwikkelaar Arkane Studios terecht gebleken?
Dishonored vertelt het verhaal van Corvo, de bodyguard van de keizerin van Dunwall. Tenminste, dat is hij de eerste tien minuten van de game. Wanneer de keizerin voor zijn neus in koelen bloede wordt omgelegd, krijgt Corvo ten onrechte de schuld van de moord en is hij gedwongen onder te duiken met een flinke premie boven zijn hoofd. Hij slaat de handen ineen met de Loyalisten, een groep strijders die Corvo kunnen helpen zijn onschuld te bewijzen. Er zit maar een ding op: de echte moordenaar van de keizerin, die nu de leider is van Dunwall en de stad flink onderdrukt, van de troon stoten.
In Dishonored draait het om keuzevrijheid. De stad Dunwall is geen open wereld, sterker, de meeste missies zijn vrij lineair en de game bepaalt de volgorde waarin je de missies aangaat. Maar het is helemaal aan jou, de speler, om de route naar je doelwit te bepalen. Kies je ervoor zoveel mogelijk ongezien te blijven? Dan zijn er tal van sneaky wegen tot je beschikking. Teleporteer je over de daken, of kruip je in de huid van een rat en probeer je ondergronds dichter bij je doel te geraken? En ben je dan iemand die over mensenlevens gaat om zijn doel te bereiken, of kies je ervoor iedereen in leven te laten? Die keuze gaat zo ver dat je de mogelijkheid hebt helemaal niemand te vermoorden; zelfs je uiteindelijke doelwitten zijn op alternatieve wijze uit de weg te ruimen.
Maar misschien ben je wel een speler die meer van chaos houdt, en ook dan zit je met Dishonored gebakken. Je hebt tal van moves en wapens tot je beschikking om het leven van je tegenstanders flink zuur te maken, waaronder een geweer, granaten, een kruisboog en een sabel. Hoewel dit vaak de snelste route is, zal je veel details en alternatieve routes overslaan. Als je het meeste uit de game wil halen, dan is de stealth route vaak de beste.
De keuze staat je echter helemaal vrij en daardoor is iedere playthrough voor elke speler uniek. Helaas heeft Arkane er wel voor gekozen een chaos-systeem te implementeren. De vernieling die je aanricht heeft daarbij invloed op het einde dat je krijgt en is verbonden aan achievements. Daardoor ben je als speler sneller geneigd om voor één van de twee routes te gaan (gewelddadig of juist niet), in plaats van dat je per situatie bekijkt wat de beste oplossing is.
Desondanks is het heerlijk verfrissend om weer eens een game van zulke proporties te spelen waarbij je wordt uitgedaagd zelf na te denken, in plaats van dat je handje constant wordt vastgehouden. Ja, je kunt direct op je doelwit afspurten, maar je kan ook ieder kamertje overhoop halen op zoek naar aanwijzingen of gesprekken afluisteren die je naar hele nieuwe gebieden brengen. Keer op keer wordt je verrast door de situaties die je voor jezelf hebt gecreëerd. Experimenteren en geduldig te werk gaan loont.
Arkane Studios werkte eerder mee aan BioShock 2 en ook een tijdje aan een game in het Half Life universum. Hoewel die laatste game, Return to Ravenholm, nooit het levenslicht zag, is duidelijk te zien waar Dishonored de inspiratie voor haar wereld vandaan haalt. De ster van de show lijkt in eerste instantie dan ook de stad Dunwall zelf. De eerste stappen in deze deprimerende setting doen weinig onder voor legendarische intro's als die van BioShock en City 17 van Half Life 2. Alle puzzelstukjes lijken op hun plaats om de speler onder te dompelen in deze unieke dystopie, waar beklemmende propaganda constant uit de speakers knalt en de steegjes worden bezaaid met slachtoffers van de rattenplaag. Werkelijk nergens is een sprankje hoop te bekennen.
Het is dan ook zo jammer dat Arkane Studios er maar niet in slaagt de speler op enige manier emotioneel te betrekken bij alle gebeurtenissen. Deels komt dat doordat vrijwel alle details rond je doelwitten en de plaatsen die je bezoekt zitten verstopt achter ellenlange teksten en saaie audiologs, die alleen de meest geduldige speler allemaal zal lezen en beluisteren. Anderzijds zijn er de belangrijke zijpersonages die bijzonder monotoon en zonder enige vorm van emotie hun teksten naar je opdreunen. Erg bevlogen is het allemaal niet. De omgevingen zijn nochtans wel vaak origineel en de moeite waard, met als hoogtepunten een gemaskerd bal en een luxe hoerenhuis. Toch geldt ook hier: je gaat er heen, je doet je ding, en daarna ben je het al snel weer vergeten. Dat ook deze plaatsen nooit helemaal uit de verf komen is absoluut een gemiste kans.
Technisch steekt de game prima in elkaar, hoewel de consoleversies wel last hebben van ouderdomsverschijnselen. De game is stabiel en van bugs is weinig sprake (laat je niet afschrikken door het Bethesda logo, ze zijn enkel de uitgever), erg knap voor een game waarin de speler zoveel vrijheid krijgt alsmaar de limieten op te zoeken. Grafisch zijn de kleuren echter flets en de uitgerekte textures blijven een doorn in het oog. Saven en laden duurt op de consoles net te lang om je iedere keer uit de ervaring te halen, iets wat je vaak zal doen als je ongezien de levels door wil komen. Als je de mogelijkheid hebt, ga dan voor de duidelijk superieure PC versie.
Dishonored is een dikke aanrader voor iedereen die eens iets nieuws wil proberen en even geen zin heeft in vervolgdeeltje zestien. Dat de setting niet helemaal verwezenlijkt wordt is jammer, maar de gameplay an sich lijdt daar nauwelijks onder. Dunwall is jouw speeltuin en de reis naar het (overigens vrij abrupte) einde zal voor iedereen anders zijn. Hulde dus aan Bethesda, die in deze tijden wel heil zag in Dishonored. En hulde aan Arkane Studios, die een behoorlijk indrukwekkende game heeft afgeleverd.
De review van Dishonored doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? De game is inmiddels verkrijgbaar voor PC, PlayStation 3 en Xbox 360!