Dissidia Final Fantasy
Een knaller voor de PSP?
Af en toe verwent Square Enyx ons met een spin-off van hun Final Fantasy genre. Leuk voor hen dat ze zo op die manier durven vernieuwen (en ik ben een grote fan van creativiteit zoals je in onze vorige Roundtable kon lezen), maar de titels zijn niet steeds van de superieure kwaliteit die we gewend zijn. Dissidia Final Fantasy is de volgende in de rij. Een beat-em-up met een ton personages uit de reeks, de screenshots en movies zagen er alvast veelbelovend uit, wij maken de balans op.
Tien Final Fantasy games zitten in deze titel verwerkt, nummer elf, twaalf en dertien werden over het hoofd gezien, maar goh…aan personages is er echt geen gebrek en dit laat de mensen bij Square ook toe om over tien jaar Dissidia 2 uit te brengen. Tot dan zal je het dus moeten stellen met alle hoofdpersonages die hun eigen mini-sequel beleven in deze titel. Om welke reden dan ook zitten je personages vast in een alternatieve wereld waar er een hevige strijd is tussen twee goden: Cosmos en Chaos. Cosmos verliest plots en onze helden moeten toekijken hoe hun wereld instort.
Maar, met haar laatste krachten weet ze de helden te vertellen dat er geen probleem is, ze dienen gewoon tien kristallen samen te brengen om zo Cosmos in ere te herstellen. Ondertussen beleven ze echter hun eigen emo-crisis. Ieder van hen vecht om een bepaalde reden en die reden wordt herhaaldelijk dik uitgesmeerd terwijl je met andere bevriende of vijandelijke personages converseert. De cutscenes zijn eigenlijk om bij te huilen, de inleving en emotie die we gewend zijn uit de FF serie blinkt uit door afwezigheid. Nu goed, het verhaal is dus vrij waardeloos…speelt het eigenlijk wel lekker?
Dissidia lijkt een vrij eenvoudige combatgame. Je hebt in essentie slechtd twee meters die je in het oog moet houden. Je bravery, die aanvult of verlaagt via aanvallen en skills die je met de O-knop uitvoert, en je hitpoints die je met het vierkantje kan wegwerken. Je kan enkel winnen als je door de bravery van je vijand gebroken bent en daarna een succesvolle aanval met het vierkantje lanceert, simpel maar er is meer.
Doorheen het level vind je soms Ex-cores die een speciale meter vullen om ultimate skills, limit breaks, summons, job changes, wat nog allemaal te activeren. Dit is een speciale aanval die dient te raken vooraleer je een ton schade aan je tegenstander kan toebrengen. De campagne bevat ook tal van extra uitdagingen om bonussen te verdienen. Zo zijn er opdrachten om een vijand binnen de tien seconden te verslaan of zonder ooit geraakt te worden, als je deze succesvol uitvoert kan je op het einde betere beloningen krijgen zoals summons en items.
Dit zou inderdaad Final Fantasy niet zijn als er tal van extra stuff inzat. Je kan je personages beginnen levelen door hem veel te gebruiken en zo nieuwe skills en items binnenrijven. De skills komen bovendien rechtstreeks uit de Final Fantasy games en balanceren redelijk goed.
Toch zijn er enkele gevechten waarbij je moedeloos naar je scherm zit te staren. Met de skills die je hebt kan je soms bijzonder weinig uithalen tegen specifieke tegenstanders, aan jou om dan de nodige aanpassingen door te voeren. Toch had het handiger geweest als je op voorhand weet waaraan je je kan verwachten of beter nog, als de block functie degelijk werkt. Eén aanval kan je gemakkelijk blokken, maar bepaalde aanvallen met het vierkantje gaan hier volledig door. Deze zijn bijzonder moeilijk in te schatten, hoewel het langs de andere kant wel genoeg diepgang toevoegt voor mensen die zich volledig willen onderleggen in Dissidia.
Toch kon de balancing tussen personages beter, bepaalde skills zijn te zwak of te traag terwijl andere vechters combo’s aan elkaar rijgen alsof het niets is. Dit kan uiteraard ook aan de AI liggen die bijzonder sterk uit de hoek komt. Zelden heb ik zo gezweet als in deze fightertitel, in bepaalde gevallen zie je echt geen mogelijkheid om te winnen omdat je simpelweg niet goed genoeg bent en je beseft het.
Je kan er echter niet heel veel aan veranderen omdat de gevechten zich vaak nagenoeg identiek afspelen. Je probeert jouw bravery hoog te houden terwijl je de vijand raakt. Lukt dit niet, dan begin je een spel van kat en muis te spelen om de zwakke plekken te doorgronden en hopelijk op het juiste moment een aanval te lanceren. De actie is dan ook zeer intens en enkele milliseconden kunnen het verschil maken.
Een laatste negatief punt omvat de arena’s en de camera. De arena’s maken vaak gebruik van hoogteverschillen en personages bewegen zeer snel over het terrein, maar de camera wil niet altijd meewerken in dit geval. Vooral als je ergens op klimt verlies je meteen het overzicht over het gevecht en heb je geen idee wat je vijand aan het doen is.
Dissidia is echter zeker geen slechte game. De combat is leuk en uitdagend, er zijn tal van extra’s en je krijgt veel diepgang om je perfecte fighter uit te bouwen. Dissidia kruipt echter niet uit boven de middenmoot, we ergerden ons aan het verhaal, maakten vergissingen door de zwakke camera in sommige levels en verloren soms door een gebrek aan mogelijkheden. Toch zit er meer dan genoeg materiaal in deze titel als je de moeite neemt om echt te specialiseren, in dat geval is Dissidia een knaller van een game.