Divinity 2: Ego Draconis

Divinity 2: Ego Draconis maakt gebruik van een open skillsysteem. Als speler beslis je zelf welke stats je voorkeur wegdragen, welke skills je aanstaan en hoe je wenst te spelen. Een vechtersbaas die vijanden rondom zich kan lastig vallen met een firewall en de 10% evade bonus wenst die bij de rangers hoort is perfect mogelijk. Je kan uiteraard ook specialiseren en voor alle skills van de wizard en de priest kiezen zodat je een zware focus krijgt op zware magische spreuken en andere wezens die jouw bevelen opvolgen.

Ondanks alle negatieve punten die we hier reeds vermeld hebben, bleven we keer op keer toch terugkeren naar het spel. Divinity 2 spreekt aan, de game toont aan dat je met een goed verhaal, een rijk gevulde setting en het vooruitzicht van een grote wereld alle kanten uitkunt. Er is steeds het gevoel dat je op de heuvel ginds, of tegen de ravijnwand daar een leuk personage of gevecht kan tegen komen.

De combat in de game zit goed in elkaar en is een kruising van de beweeglijkheid en de eigen targetting van God of War met de typische skillbar uit zovele honderden RPG’s. Je loopt rond en haalt uit in de richting die je aankijkt. Je kan ook springen en wegduiken, maar dit is niet steeds evident in het heetst van de strijd. Aanvallen op afstand zijn automatisch gericht naar een specifiek doelwit wat het mikken uiteraard net iets makkelijker maakt.

Je kan ook veranderen in een draak, een spoiler van formaat ja, maar vrees niet. De game verraadt zelf reeds grote aantallen features via de hints die je onderaan kan lezen wanneer je een nieuwe zone binnen treedt. De gevechten als draak zijn genietbaar, maar mochten gerust iets uitgebreider. Nu zal je je draak voornamelijk gebruiken als je delen van de – prachtig geïllustreerde en dikbezaaide – wereld wil overslaan…en als je sneller je mana wil laten regenereren. In geen enkele titel heb ik zoveel potions meegenomen en drankjes ingekocht als in deze titel, en dan nog zal je geregeld wachten tussen gevechten om health en mana bij te tanken, een onnodige vertraging als je het ons vraagt.

De makers hebben ook een enorm goed gevoel voor humor, de dialoog is van sublieme kwaliteit en de droge touch die je kan hanteren is een welgekomen afwisseling. Er zijn ook mogelijkheden om opdrachten op meerdere manieren te voltooien, maar het is lang niet zo uitgebreid als de opties die Dragon Age onlangs voorschotelde. Je speelt je voornamelijk een weg doorheen het verhaal om te genieten van de sublieme schrijfstijl.

Ook de muziek verdient een pluim, alweer. Met Kirill Pokrovsky, de Russische componist, heeft Larian een natuurlijk talent in huis die onder de besten ter wereld gerekend mag worden. Zijn muziek kan een simpele lach, een traan of een hele resem aan emoties teweeg brengen wat de game uiteraard een niveau hoger tilt.