Divinity: Original Sin review
Ode aan de klassiekers
Mijn mond valt open van verbazing. Ik heb namelijk net ontdekt dat bloed elektriciteit geleidt, net als water. Mijn geniale plan om een wolf met een elektrische schok uit te schakelen, blaast zo op in mijn gezicht. Want omdat mijn groep avonturiers staat in een plas bloed van diezelfde wolf, elektrocuteert mijn magie ons allemaal tegelijk.
Achteraf gezien klinkt dit logisch en als een stommiteit van mijn kant. Maar het is ook een herinnering aan hoe anders deze game is dan de doorsnee hedendaagse RPG. Een 'modern' rollenspel had me ongetwijfeld in een tutorial met hand en tand uitgelegd hoe ik bloed kan veranderen in een elektrische val. Divinity: Original Sin laat je vrij om dit zelf te ontdekken. Ontwikkelaar Larian Studios wil geen RPG maken waarin je een vast aantal regeltjes volgt, maar eentje waarin het ontdekken van de wereld en zijn werking centraal staat. Net zoals de grote inspiratiebron Ultima 7 dat deed.
Aan het begin van de game maak je twee personages die je doorheen de game simultaan bestuurt . Deze twee 'Source hunters' worden op pad gestuurd om een raadselachtige moord op te lossen. Al snel blijkt er kwaadaardige magie mee gemoeid. Voor je het weet ben je bezig met een queeste om de wereld te redden. Het verhaal vormt niet meer dan een excuus om je langs de verschillende werelden te sturen. Maar deze werelden zijn wel gevuld met niet-zo-typische zij-missies. Zo ontmoet je onder meer een sprekende schelp die beweert de koning der schaaldieren te zijn, probeer je twee katachtige geliefden te koppelen en treedt je toe tot een avonturiersgilde die duidelijk iets te verbergen heeft. De schrijvers bij Larian Studios weten als geen ander een gezonde dosis humor en zelfspot in de game te brengen, zonder daarbij te verglijden in onnozelheden.
Doorheen je avonturen kom je allerhande conflicten en morele keuzes tegen. Deze worden extra kracht bijgezet door de manier waarop de twee hoofdpersonages met elkaar hierover in discussie gaan. Je wordt vrijgelaten om zelf een rol te kiezen en hierdoor de persoonlijkheden van je 'Source hunters' uit te diepen. Ik speel bijvoorbeeld een duo van een plichtbewuste ridder, gekoppeld aan een heks die graag een oogje dichtknijpt. Ze liggen constant met elkaar in de clinch, wat vaak leidt tot onverwachte uitkomsten. Zo zet de heks een bedelaar aan om te stelen, waarna mijn ridder hem prompt aangeeft bij de autoriteiten.
Maar de echte hoofdrolspeler in Divinity: Original Sin is de wereld van Rivellon zelf. De game schotelt je de plaatsen en hun achterliggende regels en variabelen voor, maar daarna is het aan jou om te beslissen hoe je deze benadert. Los je het moordmysterie op door als een echte detective sporen te onderzoeken en mensen te ondervragen? Of breek je hun huizen binnen om bewijsmateriaal te zoeken? Beide keuzes zijn evenwaardig, al moet je wel bereid zijn om de mogelijke gevolgen van inbraak of onnodig geweld te dragen.
Een game als Skyrim wordt gelauwerd om zijn vrijheid, maar Divinity: Original Sin gaat nog verder. Een kist of deur die je niet kan openen? Sla ze dan gewoon stuk of brand de deur uit zijn voegen. Je kan ook één personage een gesprek aangaan met een NPC, terwijl de andere achter hun rug de slaapkamer leegrooft. Dergelijke mate van vrije interactie met een spelwereld vind je nog maar weinig bij moderne RPG's. Divinity: Original Sin voelt dan ook erg verfrissend aan net door zijn terugkeer naar die oude basisvrijheid.
Dezelfde vrijheid is ook doorgetrokken naar de turn-based gevechten. Een cruciaal onderdeel is het beheersen van verschillende natuurelementen en hoe deze op elkaar inspelen. Positionering op het slagveld is net zo belangrijk als schade uitdelen. Het is op die manier steeds zoeken hoe je met je beschikbare magie het tij kan doen keren. Als je bijvoorbeeld geconfronteerd wordt met kamikaze skeletten die zichzelf opblazen, laat je het best regenen zodat ze hun lont niet kunnen ontsteken.
Alle mogelijke combinaties en trucs zal je echter langzaam moeten leren, want Divinity: Original Sin is aanvankelijk erg moeilijk. Dit is deels natuurlijk een rechtstreeks gevolg van de vrijheid die je krijgt en het weigeren van de game om je handje vast te houden. Maar toch kan het aanvankelijk tot frustraties leiden. Je vraagt je af wat je nu precies verkeerd doet, zonder dat de game je hierin helpt.
Hetzelfde gevoel van radeloosheid bekruipt je ook meermaals tijdens het opvolgen van queesten. Dankzij een totaal gebrek aan markeringspunten of indicaties waar je naartoe moet, loop je vaak een tijdje doelloos rond. Dit los je meestal op door goed op te letten tijdens conversaties of je dagboek grondig na te lezen. Wanneer je vervolgens een avontuur succesvol afrondt door enkel gebruik te maken van je gezond verstand is de voldoening des te groter. Maar toch stoot je te vaak door louter toeval op de oplossing.
De grote mate aan complexiteit eist ook zijn tol op de gebruiksvriendelijkheid van de menu's. Je inventaris puilt al na enkele speeluren uit door alle voorwerpen die je opraapt. Dit alles georganiseerd krijgen en verdelen over je vier personages is net als in de klassieke RPG's een tijdrovende en vervelende onderneming.
Maar deze minpunten zijn slechts een kleine keerzijde van een fantastisch glanzende medaille. Als nieuwkomer moet je jezelf even verplichten om door te zetten vooraleer je de game naar waarde kan schatten. Heb je goede herinneringen aan titels als Ultima 7, Baldur's Gate, Fallout of Larian's eerdere Divine Divinity, dan voel je je meteen thuis. Larian Studos is er met verve in geslaagd om de ziel van deze mythische games te vatten en naar onze tijd te vertalen. Het resultaat is één van de beste RPG's van de afgelopen jaren, die op zijn beurt een klassieker vormt voor de komende generaties.
Divinity: Original Sin is nu verkrijgbaar op pc.