DJ Star

De trein is altijd een beetje reizen. Met deze slogan pakt de NMBS uit om meer reizigers naar de trein te lokken. Bij reizen denk ik altijd aan overvolle treinen en vliegtuigen, ellenlange wachttijden, onvriendelijk boordpersoneel, zenuwachtige mensen en een heleboel stress. Die zaken kunnen stuk voor stuk geassocieerd worden met pendelen per trein, dus de NMBS heeft op een sloganeske wijze zichzelf enorm goed beschreven. Maar ik betwijfel sterk dat onze vrienden in hun hoofdkwartier in Brussel-Zuid dit zo bedoelen.

Afgelopen donderdag toonde de NMBS – buiten hun wil om – een sterk staaltje van hun slogan. Ik nam een trein die ik normaal niet neem en het stalen ros bestond nu uit verschillende coupés die elk afzonderlijk een deur hebben. Toen de conducteur langs kwam om de kaartjes te controleren, kwam hij op het geniale idee om de deur van van de coupé te sluiten. Toen een passagier wilde uitstappen, kwam die tot de niet zo leuke constatatie dat de deur klemde. Een lichtelijke paniek maakte zich meester van de man en niet veel later stond een halve wagon doodleuk aan deze deur te prutsen. Maar als je een beetje ervaring hebt in reizen, weet je dat er geen tijd is voor zulke pietluttigheden en de trein vertrok vrolijk verder. Met behulp van een stomme pen werd het slot uiteindelijk open gebroken en was de coupédeur open. Later kwam de conducteur even poolshoogte nemen en kwam hij opnieuw op het geniale idee om de deur te sluiten. Aangezien ik niet zo'n groot vertrouwen had in de verstandelijke vermogens van de brave man, had ik daar letterlijk een voetje voor gestoken. Eén keer vastzitten in de trein vond ik wel volstaan voor die dag.

Zulke belevenissen beleef ik (gelukkig) niet elke dag op de trein. Meestal hoor ik mensen over de meest diverse zaken babbelen. Diezelfde week hoorde ik twee twintigers van het vrouwelijke geslacht praten over Guitar Hero. Ze zagen me niet als het gamende type uit, maar toch hadden ze allebei een spelconsole en waren ze zelfs redelijk bedreven in Guitar Hero. Ik denk dat ik van mezelf toch mag zeggen dat ik een spelletjesfanaat ben, maar van Guitar Hero, Rockband en andere muziekgames blijf ik liever weg, omdat ze me niet echt aanspreken. Je mag dus zeggen wat je wil van dit type games, maar de aantrekkingskracht van het genre is verbluffend. Aangezien onze hoofdredacteur gelooft dat hij de messias is van de digitale muziek, heeft hij besloten om ondergetekende te bekeren met DJ Star voor de Nintendo DS. De hoofdredacteur mag dan geloven dat hij een messias is, een missionaris is hij in ieder geval niet.

Nog voor ik het spel in de DS propte, had ik mijn bedenkingen over dit spel. Een spel als dit op de DS brengen is als vloeken in de kerk. De DS is een erg toffe handheld, maar de technische beperkingen van de DS maakt het moeilijk om muziekgames hier op uit te brengen. In het vervolg kan ik het denken misschien beter overlaten aan de mensen die dit daadwerkelijk kunnen, want ik ben aangenaam verrast met de kwaliteiten van het spel. Niet over de graphics, want die zien er belachelijk eenvoudig uit. Als je een vierjarige kleuter een half uurtje op MS Paint loslaat, krijg je waarschijnlijk tekeningen die er even goed (of beter) uitzien. Het is de kwaliteit van de muzieknummers die me verblijdt. Geen midi-kwaliteit, maar liedjes die in MP3-kwaliteit beluisterd kunnen worden en dat is voor een muziekgame als dit al een goede start. Ook met het aantal liedjes zit het meer dan goed, want het aantal gaat vlot over de dertig. Bovendien zijn de aanwezige songs modern en klinken ze leuk in de oren. De fundamenten voor een goede muziekgame zijn dus al gegoten.

In het spel zijn er aantal banale zaken die je kan doen zoals je eigen personage creëren en die een eigen uiterlijk meegeven. De keuzemogelijkheden zijn echter erg beperkt en deze optie heeft totaal geen invloed op de rest van het spel en kon evenzeer uit de optielijst geweerd worden. Daarnaast zijn er nog een career mode, challenges en een free mode. Dit is toch wel erg mager en bovendien stellen de challenges en free mode amper iets voor. In de free mode kan je je eigen muzieksamples samenstellen uit vier genres (techno, house, hip hop en R&B). Dit klinkt leuk op papier, maar in praktijk komt het er op neer dat je gewoon wat experimenteert met samples. Leuk voor eventjes, maar daarna wordt het erg saai. Bij de challenges moet je een aantal opdrachten vervullen, maar in principe verschilt de uitwerking van deze spelmodus nagenoeg niet met die van de career mode. DJ Star bestaat dus bijna alleen uit de career mode en er rust dan ook veel ballast op de schouders van deze spelmodus.

In de career mode groei je van een onbekende DJ tot de nieuwe Tiësto en leer je de principes van de draaitafel kennen. Een draaitafel bestaat uit twee platenspelers waar je het vinyl op los mag laten. Door vakkundig met de crossfaders en beats per minuut te werken (in mijn geval knoeien) kan je de twee platen in elkaar laten overgaan, zodat het aanwezige publiek helemaal wild wordt. Je krijgt een aantal minuten om mensen te laten dansen gedurende een aantal minuten. In het begin is dit tien mensen laten dansen gedurende een minuut, later moet je honderd mensen gedurende drie minuten laten dansen en dit aantal blijft groeien. Je maakt het publiek dansgek door nummers met elkaar te synchroniseren, de platen te scratchen en door met de verlichting te spelen.

In het spel ben je niet alleen DJ Hero, maar ook Technicus Hero. Om de sfeer te verhogen, speel je met lichteffecten. Dit zijn eigenlijk elementaire minigames die weinig voorstellen en je zelfs uit je rol als DJ halen. Later komen daar nog meer minigames bij zoals het ontwijken van tomaten of het uitdelen van handtekeningen. Spelontwikkelaar Deep Silver voegde deze spelletjes waarschijnlijk toe om de game wat veelzijdiger te maken, maar bereikt helaas het tegendeel. De minigames doen afbreuk aan de hele DJ-ervaring en zijn simpelweg totaal niet leuk. De eigenlijke kern van het spel, weet wel te amuseren. In het begin is het een beetje aftasten, maar na een kwartiertje ben je weg met de simpele besturing en is het leuk om te knoeien met de diverse mogelijkheden als DJ. Je krijgt een voldaan gevoel als een mix geslaagd is, maar dat gevoel ebt langzaam weg na het zoveelste optreden. Naarmate je vordert in het spel, krijg je meer mogelijkheden als DJ, maar de kern van de zaak blijft hetzelfde. Na een paar uur begint dit te vervelen en stel je mixes bijna op automatische piloot samen.