DmC Devil May Cry: Definitive Edition review
Psychedelisch hack-and-slash festijn.
Vijanden aan je Rebellion rijgen is één, maar het in een vloeiende combo gieten is een ander verhaal. Hak, schiet, ren en spring je heelhuids langs hordes demonen en eindbazen. Zo simpel lijkt het, maar dat is het zeker niet. De Devil May Cry-serie levert hack-and-slash kunst met een hoofdletter S. En wanneer er regelmatig drie daarvan in beeld pronken, mag je jezelf tot de grootmeesters rekenen.
Maar in de Devil May Cry-reboot uit 2013 kan elke knuppel dat. Althans, dat is de ongezouten kritiek van de oude garde. DmC Devil May Cry is een stuk toegankelijker voor beginners dan zijn voorgangers, maar tegelijkertijd minder uitdagend voor de veteranen. Ontwikkelaar Ninja Theory heeft juist naar die gamers geluisterd. In DmC Devil May Cry: Definitive Edition is het nodige toegevoegd om uiteindelijk ook de puristen over de streep te trekken.
Het is de Hardcore Mode die met de nodige tweaks de balans uit de klassieke Devil May Cry-games enigszins herstelt. Vijanden zijn sterker en lastiger te counteren. Je krijgt evenmin zwevende tegenstanders cadeau wanneer je de Devil Trigger lanceert. Wat echter vooral opvalt, is dat je een stuk minder snel door de Style Ranks vliegt. Wil je een diabolische 'Savage!', 'SSadistic!!' of 'SSSensational!!!' uit je speakerset horen brullen? Dan moet je de mouwen opstropen en er simpelweg harder voor werken.
In de Must Style Mode ligt de lat weer wat hoger. Hierin breng je tegenstanders pas schade toe nadat je minimaal de S-rank hebt bereikt. Het is de harde leerschool waarin onderbrekingen in combo's keihard worden afgestraft. De Must Style Mode en Hardcore Mode zijn op elke moeilijkheidsgraad onafhankelijk van elkaar aan- en uit te schakelen. Als je overigens van zelfkastijding houdt, zet je beide opties aan op de nieuwe Gods Must Die- moeilijkheidsgraad. Dit is de overtreffende trap van Dante Must Die, waarin elke vijand met een actieve Devil Trigger spawnt en je geen items kunt gebruiken.
Een geliefde modus onder de doorgewinterde gamers is Bloody Palace, waarbij je met klotsende oksels en een hartslag van 180 jezelf door golven vijanden baant. Als je de DLC Vergil's Downfall hebt uitgespeeld, kun je ook met Dante's kwaadaardige tweelingbroer de arena's van het paleis betreden. Vergil heeft een iets minder breed repertoire dan Dante, maar compenseert dit door zijn snelheid. Er zijn in Vergil's Bloody Palace minder levels dan in Dante's versie, maar je stapt wel gelijk in op Nephilim om via Son of Sparda in Vergil Must Die te eindigen. Zelfs met de tijdslimiet uitgeschakeld moet je van verdomd goeden huize komen om dat te bereiken.
Dante, maar dan zonder zijn iconische witte lokken. Fanatieke Devil May Cry-fans krijgen een paar jaar geleden spontaan een rolberoerte bij de aankondiging van de nieuwe weg die de ketters van Ninja Theory met de serie inslaan. Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt? Je reinste heiligschennis. Uiteindelijk lacht de Britse ontwikkelaar het hardst, want de authentieke 'hak of schiet jezelf op stijlvolle wijze door hordes demonen'-formule staat als een huis.
Met de klap van een enorme bijl splijt je de grond voor je open en lanceer je een groepje vijanden. De nodige werpsterren doen dienst als circulerende scheermesjes die ze in de lucht houden. Het is jongleren met demonen. Met een welgemikte zweepslag trek je jezelf in de strijd en hak je vervolgens met je zwaard genadeloos om je heen. Ze zijn volkomen kansloos. Zelfs die gek die met zijn kettingzaag op je afstormt, trakteer je op een kogelsalvo van je geliefde revolvers. Nog een paar rake klappen en het is einde voorstelling. Zo, die zijn stuk. Wie volgt?
In je streven naar een feilloze combo telt elke fractie van een seconde. Op de vorige generatie consoles speelde je DmC Devil May Cry op dertig frames per seconde, maar in het heetst van de strijd dook de PlayStation 3-versie nog wel eens daaronder. Tijdens dit soort gevechten is er dan ook niets zo tergend als framedrops. Zeg maar dag tegen je sadistische meesterwerk in wording.
Daarom heeft Ninja Theory voor deze editie een resolutie van 1080p en een framerate van zestig frames per seconde beloofd. En die krijg je dan ook. Zelfs met twintig procent extra snelheid van de Turbo Mode zijn er geen haperingen. DmC Devil May Cry: Definitive Edition is een behoorlijk vloeiende hack-and-slasher. Als de gameplay op de vorige generatie consoles als een trein liep, dan loopt die op de PlayStation 4 en Xbox One als de TGV.
Het is vooral indrukwekkend hoe de dynamische omgeving zijn stempel op de sfeer drukt. Terwijl je door de demonische wereld van Limbo loopt, breken complete gebouwen in stukken om vervolgens als alternatief decor voor Dante's gevechten te dienen. Een kleurrijke discovloer transformeert in enkele seconden in een arena, terwijl de diepe beats van het Nederlandse dj-collectief Noisia een aanslag op je adrenalinepijl plegen. Je wordt continu van harte welkom geheten in het psychedelische circus dat Limbo heet.
De Japanse Devil May Cry-serie in handen van een Westerse ontwikkelaar. Het project was gedoemd om te mislukken, maar Ninja Theory verraste in 2013 vriend en vijand met de zeer geslaagde reboot. Voor de PlayStation 4- en Xbox One-versie komt de Britse studio vooral de gevorderde spelers tegemoet. DmC Devil May Cry: Definitive Edition is dezelfde hack-and-slash orgie als het origineel, maar dankzij de re-integratie van enkele klassieke elementen kunnen nu ook de puristen vol aan de bak.
DmC Devil May Cry: Definitive Edition is nu verkrijgbaar voor de PlayStation 4 en Xbox One en behoort tot Eurogamer Benelux' lijst van beste PS4 games.