DmC: Devil May Cry Review

Terwijl de wereld om hem heen aan stukken wordt gescheurd door demonen wappert er pardoes een witte pruik op Dante's hoofd. Ineens lijkt de nieuwe Dante sprekend op de oude. Hij bekijkt zijn reflectie in een gebarsten winkelruit, en kijkt zo de speler recht in de ogen. Een magisch moment. "Nog in geen miljoen jaar," zegt hij dan met een uitdagende grijns. De pruik verdwijnt in de prullenbak. Bam. De reboot van Devil May Cry is nog geen tien minuten onderweg of ontwikkelaar Ninja Theory heeft al een dikke middelvinger opgestoken naar iedereen die de game bij voorbaat had afgeschreven.

Ondanks de doodsbedreigingen en de haatmails van boze 'fans' toont de ontwikkelaar dus flink lef. Het zou dan ook bijzonder pijnlijk zijn als de rest van de game een flop zou blijken. Maar dat is niet het geval. Verre van dat, zelfs. Ninja Theory blijkt de reddende engel voor een franchise die met het vierde deel het spoor een beetje bijster was. Een Japanse game in handen van een westerse ontwikkelaar. Een gewaagd besluit van Capcom, die gelukkig op het juiste paard heeft gewed.

Japans melodrama en eenzijdige karikaturen hebben plaats gemaakt voor een coming-of-age verhaal met iets subtielere personages, logischere motieven en krachtigere performances. Dante is Nephilim, half engel, half demoon. Samen met zijn broer Vergil en de jonge heks Kat neemt hij het op tegen de opperdemoon Mundus, die verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader en moeder. Er ligt een grotere focus op tussenfilmpjes dan in voorgaande delen, wat zorgt voor een vloeiender geheel waarbij je je meer betrokken voelt dan voorheen.

Mundus houdt de wereld in zijn macht door gulzigheid, hebzucht en gecontroleerde informatievoorziening. Het is een wereld die duidelijk een afspiegeling is van de problemen in de Amerikaanse samenleving. Overgewicht, lust, corrupte bankiers en excuusreligies (Fox News wordt flink op de hak genomen - 'just doing God's work') zijn de voornaamste thema's, die goed passen in een franchise waarin de Bijbelse zonden altijd al een grote rol speelden.

De spiegelzijde van deze wereld is Limbo, een helse versie van de realiteit. Deze bizarre setting verrast keer op keer met creatieve, kleurrijke levels die zo uit Alice in Wonderland lijken gesprongen. De Unreal Engine stelt niet teleur, hoewel op de PlayStation 3 de framerateproblemen uit de demo niet verholpen zijn. Gelukkig is dit voornamelijk een cutscene-kwaal is en draait de gameplay zelf verder vlekkeloos.

Ondanks dat de game qua uiterlijk anders doet lijken, is DmC: Devil May Cry een Devil May Cry game in hart en nieren. Dit is vooral duidelijk in de combat die nog steeds draait om het zo stijlvol mogelijk volhouden van combo's. In plaats van door menu's te bladeren zijn alle wapens gebonden aan de schouderknoppen en de vierpuntdruktoets, waardoor je de actie nooit hoeft te onderbreken en ellenlange combo's aan elkaar kan rijgen. Je begint je combo bijvoorbeeld met je zwaard, sluit af met een hamer in het gezicht, trekt een nieuwe tegenstander naar je toe met de zweep, snijdt die aan mootjes met je zeis, en schiet ondertussen wat klein grut uit de lucht met je schietijzers.

Naarmate de game vordert komen er alsmaar nieuwe wapens bij - waaronder een paar oude bekenden - waardoor je telkens wordt uitgedaagd om te blijven experimenteren. Veel tegenstanders zijn zwak tegen een bepaalde wapensoort en dat zorgt dat ieder gevecht verrassend en strategisch is. Hoogtepunt zijn ongetwijfeld de bossfights, groots, goor en grof, waarvan vooral de strijd tegen de 'Succubus' je nog lang bij zal blijven. Zoals het een goede DmC game betaamt.

Nu is Ninja Theory niet bekend om z'n sterke vechtsystemen. Heavenly Sword en Enslaved misten beide een nodig gevoel van impact. Alsof je in het luchtledige slaat zonder daadwerkelijk iets te raken. Met DmC is het de ontwikkelaar toch gelukt. Door subtiele slow-motion effecten en een killcam (denk Fallout 3) bij de laatste finisher zit er echt gewicht achter je slagen. Keer op keer erg bevredigend. Eindelijk toont Ninja Theory dat ze niet alleen bekwame storytellers zijn, maar ook het gameplaygedeelte onder de knie hebben.

1 of 6

Beschrijving

Attribution

Wanneer je gewend bent aan de nieuwe Dante valt op hoeveel van de game nog gewoon Devil May Cry is gebleven. En dat voelt aan als een warm bad. Er zijn groene health-sterren, rode en witte 'orbs' om voorwerpen en nieuwe aanvallen mee te kopen, geheime deuren met daarachter extra uitdagingen en ook de devil trigger is nog in te zetten. De soundtrack, met nummers van de Nederlandse wub-wub band Noisia en snoeiharde metal van Combichrist zetten de toon perfect en brengen zonder probleem de nodige extra adrenaline in je los.

Daarnaast begint de fun pas echt nadat je de game een keer hebt uitgespeeld. Met het volledig vrijgespeelde arsenaal zijn nieuwe hoekjes en gaatjes te verkennen en als je een tandje moeilijker speelt zijn de tegenstanders anders opgesteld dan eerst. Zo voelt de weg naar het einde toch weer fris. De extra moeilijkheidsgraden zoals "Heaven and Hell," waarin alles in één klap sterft, en "Hell and Hell" waarin dat alleen voor Dante geldt zorgen voor extra uitdaging die op de normale moeilijkheidsgraad wat ontbreekt.

Toch is de game niet helemaal zonder gebreken. Zonder lock-on feature mist het vechtsysteem de precisie van de vorige DmC games of bijvoorbeeld Bayonetta (overigens de beste actiegame van deze generatie, dat terzijde). Wanneer Dante in grote groepen vijanden telkens op de verkeerde blijft hangen zorgt dat nogal eens voor ergernis. Daarnaast zijn er te veel platformsegmenten die te lang duren en de vaart flink uit het avontuur halen. Springen en zweven tussen de brokstukken van Limbo is in het begin indrukwekkend, maar heb je ook al snel gezien.