Dragon Quest 11 review - Een startpunt voor een nieuwe generatie fans
YAY-RPG!
Voor de Dragon Quest 11 review trok Sander zich met zijn PS4 terug naar een donkere kamer, waar hij onder een deken en met een koffiezetapparaat binnen handbereik talloze uren spendeerde aan het redden van de wereld. De donkere kringen staan onder zijn ogen, maar de grijns op z'n gezicht spreekt boekdelen.
JRPG's hebben de neiging om spelers dood te gooien met overgecompliceerde verhaallijnen, game mechanics die een dikke strategiegids nodig hebben, en vooral heel veel melodrama. Square Enix breekt die trend met Dragon Quest 11 en wil juist een gestroomlijnde, toegankelijke ervaring bieden waar iedereen van kan genieten. Op die manier moet de game een uitstekend startpunt voor de franchise worden, zonder door te slaan naar simplisme. Daar is Square Enix in geslaagd, en hoe.
Dragon Quest 11 zet qua graphics zijn beste beentje voor. De Unreal Engine 4 tovert een cartooneske maar rijkelijk gedetailleerde wereld tevoorschijn, waarin Akira Toriyama's unieke artstijl volledig tot zijn recht komt. De personages en monsters lijken aanvankelijk eenvoudig ontworpen maar zodra de camera in de buurt komt, zie je met zorg ontworpen textures. Waaiend gras, kabbelende beekjes en krioelende insecten... elk gebied is levendig en een genot om volledig te onderzoeken. Van het leer op de outfit van de held tot het stiksel in de details van Rabs vest of Eriks ruw gesponnen tuniek, Dragon Quest 11 is simpelweg de mooiste in een serie van prachtige games.
Op vlak van het verhaal doet deel 11 ook meer dan zijn voorgangers. Het begint simpel: Jij bent de reïncarnatie van een legendarische held en moet de wereld redden. Maar voordat je denkt dat je de rest van het plot kunt dromen, werpt de game conventies omver en ontstaat er al vlug een origineel verhaal. Elke stad heeft zijn eigen vignette die deels de wereld uitdiept en deels de rode draad voert. Bovendien zijn de belangrijkste scènes door stemacteurs ingesproken, die vol overgave hun rol vertolken en precies weten welke emotionele lading een scène nodig heeft. Het verhaal is meeslepend, niet nodeloos complex en houdt je doorheen de hele game geboeid.
De muziek doet echter aardig zijn best om je van de game te verstoten. De game opent weliswaar met het thema van Dragon Quest vertolkt door het Tokio Filharmonisch Orkest, maar vanaf daar keldert de kwaliteit aanzienlijk. De deuntjes vallen zeer snel in herhaling, hebben weinig om het lijf en zijn met een gelimiteerde set instrumenten gecomponeerd. Vooral de Overworld Theme die je buiten de steden hoort, wordt al snel tergend irritant, waardoor de muziek dempen de enige optie is als je de game in lange sessies wilt spelen. Het is duidelijk dat de keuze voor een MIDI-achtige soundtrack in het kader van traditie is gemaakt, maar de constante nadruk op trompetgeschal gooit roet in het eten.
De rest van Dragon Quest 11 voelt echter als een warme deken. Toegankelijkheid staat centraal in het spelontwerp, zonder dat de game daar overdreven simplistisch van wordt. Belangrijke NPC's worden gemarkeerd, er zitten geen overmatig complexe game mechanics in en je weet steeds wat te doen of waar naartoe te gaan. Op de landkaart kun je namelijk zien waar items liggen, je quest log omschrijft locaties van NPC's en zelfs het groeipotentieel van wapens vind je in een menu terug. Als je geen zin hebt om te vechten kun je te paard alle zwakke vijanden omver denderen. Sterft er een personage tijdens gevechten, dan springt er iemand van je back-upteam meteen tevoorschijn. Aangezien back-upleden ook experience ontvangen, hoef je nooit lang te grinden om iedereen op sterkte te houden. Dragon Quest 11 is behapbaar en doet er alles aan om je een vermakelijke spelervaring te bieden.
Dat maakt het turn-based gevechtssysteem er niet minder interessant op. De gevechten verlopen vlotjes en omdat vijanden op de overworld te zien zijn, word je nooit onaangenaam verrast. De grootste toevoeging aan het anderzijds ongecompliceerde systeem zijn de Pep Attacks. Tijdens gevechten raakt een van je personages mogelijk opgepept, waardoor die tijdelijk sterker wordt en speciale moves kan uitvoeren. Die flitsende aanvallen breken de actie mooi op en zijn altijd nuttig om in te zetten. Dat de rest van het gevechtssysteem geen franjes bevat, is alleen maar een extra duit in het zakje van Square Enix om de game voor een breed publiek toegankelijk te houden.
Dragon Quest-bedenker Yuji Horii houdt van gokken en dat zie je terug in de unieke crafting van deel 11. Je moet een voorwerp smeden door op bepaalde vlakken te slaan. Je doel is om een balk tot een sweet spot te vullen. Bereik je die exact, dan wordt je wapen extra sterk, maar als je eroverheen gaat krijg je een dof, normaal wapen. Aangezien je nooit per slag evenveel aan de balk toevoegt, blijft het gokken of je je doel niet mist. Dat is even spannend als blackjack, waarbij je het risico loopt om boven 21 te geraken. Je krijgt skills waardoor het craften steeds interessanter wordt en telkens als je rust bij een kampvuur nodigt de smederij je uit om even te komen spelen. De minigame is immers even vermakelijk als nuttig, en de lokroep van een perfect wapen smeden is enorm verslavend.
Dragon Quest 11 is een bijzondere en memorabele JRPG. De game verveelt je niet met overmatig gecompliceerde zaken, maar voorziet je van alle gemakken waardoor je je meteen thuis voelt. Het verhaal is direct meeslepend en de gameplay heb je zo onder de knie, waardoor niets je in de weg staat om simpelweg te genieten. De muziek is het grootste minpunt, maar voorts is dit avontuur zo vermakelijk dat het warm aan te bevelen is. Dragon Quest 11 heeft het potentieel om een nieuwe generatie JRPG-fans te creëren, die jaren later met plezier naar hun eerste liefde terugkijken.
Voor de Dragon Quest 11 review speelde Sander op de PlayStation 4.