Dragon Quest IX: Sentinels of the Starry Skies
Een ster in de RPGordel.
Toen ik Dragon Quest IX opstartte had ik andere verwachtingen. Ik had immers versie acht gespeeld. En die, dames en heren, was een rasechte vertrouwde j-RPG met unieke personages, meerdere subplots en tal van mogelijkheden om de zelf de wereld te gaan verkennen. Deeltje acht is dit niet, althans toch niet tijdens de eerste veertig uren in het spel en dat brak mijn verwachtingspatroon wat.
Gelukkig dat wij wel eens onze mening durven herzien en niet afgaan op de eerste indrukken dus. Dragon Quest IX start met één personage. Je bent een engel en daalt neer op de planeet om de gewone mensen te beschermen. Je vecht tegen enkele monsters, krijgt lieve dankwoordjes waarmee je naar de wereldboom trekt om een offer te maken. Je beseft het snel, dit is een aardig sprookje met veel mooie kleurtjes maar betrekkelijk weinig emotie of diepgang. De makers proberen wel elementen van kwaad, verraad, narcisme en andere mindere karaktertrekjes erin te verwerken, maar het grijpt je nooit bij de keel. Eén belangrijke reden hiervoor is dat je zelf een anonieme pop bent die nooit echt keuzes kan maken. Je volgt het verhaal slaafs waar het je naartoe trekt en voelt je op zijn best een verre toeschouwer. Dit aspect wordt bovendien nog versterkt wanneer de game je vraagt drie metgezellen te creëren. Excuseer? Moet ik nu nog mijn eigen NPC’s maken, waarom kom ik er geen tegen tijdens het verhaal?
Wie weet denken we te veel aan een gelijkaardige succesvolle Japanse RPG, maar de evolutie van de cast en de manier waarop jouw persoon een rol speelt in een overkoepelend verhaal spreekt ons harder aan. Nu goed, dit euvel nemen we erbij om de wereld van Dragon Quest IX verder te verkennen.
De combat voelt al snel heel gelijkaardig aan haar voorgaande telg. Je ziet dezelfde spreuken terugkomen, hanteert dezelfde wapens en komt ook hier en daar gelijkaardige monsters tegen. Een personage dat met een zweep vecht kan zoals vanouds een reeks vijanden aanvallen, je magiër zal spreuken als sap, boom, frizzle en konsoorten hanteren om schade aan te richten en de beroemde slimes zijn alweer van de partij. Nu goed, niets slecht over hergebruik als de kern goed speelt...wat ook het geval is. De combat is ogenschijnlijk niet echt moeilijk, de progressie verloopt niet heel snel, maar toch is de evolutie goed genoeg zodat je blijft vechten...je zal immers de vergaarde ervaring nodig hebben om voorbij de volgende dungeon te geraken.
Gaandeweg geeft de game je ook extra’s. Zo maken de mini-medals een comeback. Dit zijn speciale geldstukken die je aan een verzamelaar kan geven in ruil voor dure items. De alchemy-pot zal je trouwe vriend zijn om nieuwe items te ontwikkelen, en vele recepten leer je door het verloop van het spel kennen...en om bepaalde items te maken zal je bijgevolg ook op zoek moeten gaan naar de juiste monsters. NPC’s vragen je hoe langer hoe meer om opdrachten op te lossen en je leert ook nieuwe jobs doorheen het verhaal. Dit maakt dat Dragon Quest IX stelselmatig uitbreidt en je extra opties geeft.
Maar hebben die extra opties dan ook een nut of verhullen ze de onmacht om een prettige game, met een sterke cast en emotioneel beklijvend verhaal neer te zetten? Goh, wat ons betreft hangt het er vanaf welk type gamer je bent. Zelf hebben we erg hard kunnen genieten van al deze lekkere extra stuff en hebben we keer op keer een jobwissel laten plaatsvinden, ook al betekent dat automatisch dat je terug van level 1 moet beginnen. Waarom zouden we dat doen? Buiten de extra vaardigheden en spreuken die je krijgt in combinatie met nieuwe kansen op verse uitrusting aan te trekken, is het gewoon een leuke manier om online met je buddies te spelen en op een gelijk level te belanden.
De multiplayer kant van Dragon Quest IX is een leuke extra feature. Het laat je toe om de wereld van een andere speler te bezoeken en je in zijn verhaal te storten. Het creëert geen gloednieuwe ervaring, maar de game wordt aangenamer omdat je weet dat je andere metgezellen levende, denkende wezens zijn. Vooral tijdens de gevechten geeft dit een extra stimulans aan het spel. Let wel op, multiplayer kan niet via internet, enkel via Area Play.
De ontwikkelaars hebben ook leentjebuur gespeeld bij een aantal MMO’s door een endgame fase toe te voegen. Dit is een onderdeel na het spel zelf waarin je nog verder kan levelen, nieuwe items kan maken en vinden, en waarbij je ook extra dungeons en bazen kan tegenkomen. De extra dungeons vind je eigenlijk al tijdens het spel zelf via enkele quests. Hierdoor krijg je telkens een treasure map met een kleine afbeelding waarop de locatie van een extra dungeon staat. In totaal zijn er duizenden, maar de tegenstanders alsook de bazen verschillen veel minder. Er zijn twaalf bazen die elk sterker worden als je ze meer en meer verslaat.
Heel de endgame fase is voer voor mensen die graag een volledige game uitspelen en alles ontdekken wat er te ontdekken valt. Toch moeten we eerlijk toegeven dat we er heel wat fun mee hebben gehad op de redactie. Het ging soms zo ver dat we naar het eigenlijke verhaal begonnen te verwijzen als de inleiding, good job Level-5!
Hoewel Dragon Quest IX initieel vreemd aanvoelt door het gebrek aan een cast en aan een stevig verhaal, heeft de game weinig moeite om onze aandacht voor zich te winnen. De combat zit goed, de skills, levels, spreuken en coole variatie in wezens zorgt voor een aangename ervaring doorheen het hoofdverhaal. En mondjesmaat krijg je tal van extra features ingelepeld, waarvan het grootste deel perfect dienst doet tijdens de singleplayer-ervaring. Wens je echter daarna nog meer uit de game te halen, dan kan je moeiteloos DLC afhalen van de Nintendo servers of samen met je vrienden urenlang doorheen grotten trekken en uiterst moeilijke bossfights aangaan. Dragon Quest IX is uiteindelijk een complexe game geworden die meer van zichzelf toont naarmate je vordert. Een acht omdat er naar ons gevoelen toch nog heel wat gemist potentieel in zit, maar tel daar gerust een punt bij als je over wat maten beschikt die ook interesse hebben in deze game.