Driveclub VR review - Raast als een waas voorbij

Bijna dag op dag twee jaar geleden publiceerde ik mijn originele Driveclub review. Toen bleek dat Sony en Evolution Studios de hype rond de racegame niet volledig konden waarmaken. De veelbesproken sociale verbondenheid bleek maar halfslachtig te functioneren. Uiteindelijk bleken het degelijke rijgedrag en de uitmuntende graphics de reddende engelen te zijn. Diezelfde redenering blijft gelden voor Driveclub VR, de virtual reality-versie van de game. Min of meer toch.

Driveclub zette bij de release in 2014 de meest overtuigende cockpit view ooit in een racegame neer. Dat geldt nog steeds voor Driveclub VR. Maar dit keer is de ervaring nog indrukwekkender: je zit namelijk in de cockpit. Het dashboard kun je tot in detail bestuderen, je voelt het leer van het stuurwiel bijna tegen je handen en als je een blik naar achteren werpt, dan zie je de achterbank. Het allerbeste aspect? Eindelijk zijn je spiegels ook bruikbaar. Als je achteruit wilt kijken, dan gebruik je daarvoor de zij- of achteruitkijkspiegels die in real time alles achter je renderen.

Nog indrukwekkender wordt het als je op de circuits rondscheurt. Het gevoel dat je echt aan het stuur van die racemonsters zit, is verbluffend. Je raast op bochten af, duwt de rem volledig in en werpt af en toe een blik opzij om te kijken hoe je tegenstander het doet. Als die dan net tegen je ramt, deins je onbewust even achteruit in je zetel. De immersie in het leven van een racepiloot is compleet. Zolang je niet te ver voor je kijkt toch.

Driveclub VR maakt de illusie namelijk kapot met een verschrikkelijke waas die over de graphics hangt. De game moet aan 60 frames per seconde draaien om de goede werking van de virtual reality te garanderen. Het is dan ook logisch dat er grafische toegevingen moeten gebeuren bij de originele game die aan 30 frames per seconde liep. Maar de graphics hebben zo'n zware operatie achter de rug dat ze haast onherkenbaar zijn. Naast de wazige look van de game zien texturen er ook gepixeleerd en ongedetailleerd uit. De auto's zijn nog steeds piekfijn afgewerkt, maar de bomen en struiken langs de kant van de weg doen eerder denken aan een arcadegame uit 2002.

En er zijn nog grafische problemen. Zo worden de uitdagingen die je tijdens een race tegenkomt pal in het midden van het scherm getoond. Ze belemmeren je zicht compleet en het is een waar raadsel waarom die mededelingen niet hoger geprojecteerd worden. Het werd zelfs zo frustrerend dat ik uiteindelijk besloot om de mededelingen af te zetten. Maar zo trek je tegelijkertijd de stekker uit een van de meest vitale punten van de game.

Want behalve de zware grafische toegevingen is dit nog steeds dezelfde Driveclub als voorheen. Dat betekent dat nog steeds dezelfde positieve punten, maar ook dezelfde problemen aanwezig zijn. De gebrekkige sociale elementen vormen daarvan het belangrijkste punt van kritiek. Voor de launch werd erop gehamerd dat sociale verbondenheid centraal zou staan, maar in de volledige game bleek dat zich vooral te uiten in eindelijke uitdagingen om tijden en scores scherper te stellen. Niks mis mee op zich, maar de bijbehorende systemen met rangschikkingen binnen een Club dienen uiteindelijk nergens toe. Ze vormen niks meer of minder dan statistiekjes om bij te houden. En over statistiekjes gesproken: je voortgang in de originele game wordt niet overgedragen naar Driveclub VR. Een flinke domper voor wie heel wat uren aan de originele game spendeerde.

Het rijgedrag is echter nog steeds een plezier. Net zoals voordien vindt het een heerlijke balans tussen realisme en plezier. Fouten worden nooit hard afgestraft omdat je vaak op het allerlaatste moment nog kunt corrigeren, maar het is zeker mogelijk om ook de mist in te gaan als je te roekeloos bent. De aanwezigheid van driving assists zorgt dat werkelijk iedereen zich welkom voelt om een rondje racen te proberen.

Maar ook het oude pijnpunt van de beperkte selectie wagens is nog steeds aanwezig. Nog altijd kun je enkel uit Europese bolides kiezen, behalve de Amerikaanse Hennessey Venom GT. Het is een bizarre keuze waar elke autoliefhebber de neus voor optrekt. De autowereld heeft meer te bieden dan enkel voertuigen van Europese makelij.

Driveclub VR is dus een sisser. Het rijgedrag boeit nog steeds, en het feit dat je dit keer zelf in de cockpit plaatsneemt, is de natte droom van elke racefanaat. De illusie van een racepiloot te zijn, was nog nooit zo overtuigend. Althans tot je ziet hoe hard de graphics van de game zijn bewerkt en dat de pijnpunten van de originele game nog steeds aanwezig zijn. Driveclub VR raast in een waas voorbij, maar dat is dit keer geen aangename ervaring.

Driveclub VR is vanaf nu verkrijgbaar, exclusief voor de PlayStation VR.