Driver: San Francisco
Zalig geshift!
"Moet ik dit spel nu serieus nemen, of is de ontwikkelaar er zich maar al te goed van bewust hoe cheesy dit allemaal is"? Die gedachte spookte voortdurend door mijn hoofd tijdens het spelen van Driver: San Francisco, de reboot van de ooit zeer succesvolle PSX-reeks waarmee uitgever Ubisoft haar persoonlijke najaar van start laat gaan. Op zich lijkt dat geen al te positief punt om mentaal mee in de knoop te zitten, maar vreemd genoeg vond ik het voortdurend in vraag stellen van hetgeen ik zag en speelde best wel vermakelijk.
Aan de ene kant is de nieuwe Driver een arcade racer pur sang, die lichtjes doet terugdenken aan de manier waarop dit soort spellen in de jaren negentig voorbijkwam. Je krijgt een verhaal op je bord dat men uit de doeken doet aan de hand van enkele vastgelegde hoofdmissies, en tussendoor mag je naar eigen smaak wat optionele sidequests aan de mix toevoegen. Een lekker standaard recept dat al geruime tijd meedraait binnen de industrie, en nog steeds werkt.
Alle missies zijn te vinden in San Francisco, een zonnige stad waarin je als je dat wenst vrij mag rondscheuren. Qua omvang moet de Amerikaanse staat zeker niet onderdoen voor gebieden die we in gelijkaardige games, zoals bijvoorbeeld Burnout Parasdise, te zien hebben gekregen. Gaandeweg speel je nieuwe segmenten van San Francisco vrij, waardoor je uiteindelijk zelfs over de Golden Gate Bridge mag scheuren. In hoeverre het digitale gebied verder overeenkomt met de realiteit laten we in het midden, maar niemand zal ontkennen dat er in de nieuwe Driver genoeg asfalt te vinden is om lustig op rond te scheuren.
Alles lijkt tot nu toe erg braafjes, zonder al teveel grote verrassingen. Zelfs het hoofdpersonage, genaamd John Tanner, lijkt op het eerste zicht een doordeweekse politieagent met evenveel charisma als een uitgewrongen theedoek. We ontmoeten hem voor het eerst wanneer Jericho, een zware crimineel, uit de gevangenis weet te ontsnappen. Tanner krijgt de opdracht om de boef terug in de boeien te gaan slaan, maar komt tijdens deze nobele daad terecht in een auto-ongeval. Tanner ligt in een coma, en Jericho is nog steeds op vrije voeten. Over en uit? Natuurlijk niet, want Driver: San Francisco gaat pas echt van start wanneer één van de grootste clichés uit de verhaalvertelling naar boven komt...al zul je het spel zelf tot ongeveer het midden moeten spelen om het te weten te komen.
Belangrijker is dat Tanner opeens de mogelijkheid krijgt om te "shiften". Dit wil zeggen dat hij tijdens het rijden zijn ziel met één druk op de knop uit zijn eigen lichaam kan rukken, waarna hij als een engel boven San Francisco zweeft. Vanuit het vogelperspectief kan hij vervolgens net zo simpel een ander, compleet vreemd lichaam betreden en diens handelingen controleren. Ziehier de meest van de pot gerukte gameplay mechanic die ik de laatste jaren heb mogen aanschouwen in titels binnen dit genre, maar in één adem zeg ik tevens: een van de meest geniale!
Kunnen shiften maakt namelijk komaf met enkele vervelende, typische problemen die ik vaak met open-world racegames heb. Om missies van start te laten gaan moet je meestal een volledige stad doorkruisen om ze te activeren. In Driver ga je gewoon even boven de stad zweven, en zoef je in het lichaam van de persoon waaraan een missie verbonden is. Is je auto helemaal stuk doordat je frontaal op een tegenligger knalde? Geen probleem, je shift gewoon even uit het wrak en "steelt" een nieuwe wagen. Het is hierdoor ook mogelijk om binnen enkele luttele seconden van de ene kant van de map naar de andere te gaan, zonder het saaie gedeelte tussendoor waarin er vaak nagenoeg niets te beleven valt. Kunnen shiften zorgt ervoor dat Driver: San Francisco haast nooit een dood moment kent, of je zou daar zelf bewust voor moeten kiezen.
Want ook de missies die je speelt zijn niet bepaald van de poes. Ontwikkelaar Reflections verbaasde ons tot en met het einde van het spel keer op keer door de creativiteit waarmee ze hun opdrachten hebben ontworpen. Natuurlijk zijn er nog steeds de verplichte achtervolgingen en races die je moet vervullen, maar voor elke missie die je al duizend keer eerder gezien hebt is in San Francisco er wel een frissere opdracht te vinden. Vaak komt dat doordat de makers je verplichten om volop gebruik te maken van je shift-vaardigheid, en gezien de mechanic werkt stoorden wij ons daar nooit aan.
Wat dacht je er bijvoorbeeld van om - letterlijk - in de huid te kruipen van een filmregisseur die drie indrukwekkende stunts in beeld moet brengen, en dat allemaal binnen enkele minuten? In elk ander spel zou je het trio aan stunts met één wagen moeten uitvoeren, maar hier mag elke trick slechts door één voertuig gedaan worden. Voortdurend shiften is dus de boodschap, en de spanning is te snijden. Of wat doe je als je binnen de vier minuten zeven bommen onder vrachtwagens doorheen de volledige stad onschadelijk moet maken? De eerste ontmantel je in de auto waarin je op dat moment zit, en vervolgens transporteer je je bewustzijn naar zes andere wagens die op dat moment dichtbij de dreiging rijden. Constante actie, en zo hebben we dat graag!