Duke Nukem: Critical Mass
The Duke is Nuked.
Ook jammer daaraan is dat hierdoor de schoudertoetsen bezet zijn met een an sich niet zo belangrijke taak. De keuze met welk wapen je Duke uitrust, gebeurt met het onderste touchscreen. Wat erg vervelend is. Je kunt niet tegelijk de schoudertoets indrukken, Duke besturen en met een derde hand de touchscreen bedienen. Ook op pauze zetten helpt niet, want in de pauzemodus kun je geen ander wapen selecteren. Het wordt dus werken met de duimen of wisselen van wapen op een veilig moment.
Eenzelfde bedieningsergernis bij de scherpschutter momenten. Op bepaalde plaatsen in het spel ligt een scherpschuttergeweer. Als je deze opneemt, mag je de patrouillerende vijanden één voor één neerknallen. Inzoomen op de vijand gebeurt met de stylus op het onderste scherm. Schieten en je adem inhouden doe je met de toetsen aan de rechterkant van de DS. Dus voor mensen die rechtshandig zijn moet je zowel de stylus vasthouden om het geweer in de goeie richting te brengen EN om de adem in te houden (waardoor het schudden van het beeld stopt) èn om het uiteindelijke schot af te vuren. Lijkt ons wat moeilijk. En natuurlijk kun je ook de linker D-pad gebruiken om het geweer te richten (niet om in te zoomen, dat dient sowieso met de stylus te gebeuren), maar dan gaan de bewegingen erg bruusk en niet echt gecontroleerd.
Dan zijn er ook nog de jetpack levels waarbij je als topdown shooter de vijanden uit de lucht moet halen. Het spijtige is dat we met "vijanden" hier het aantal verschillende tegenstanders zwaar overroepen. Niet meer dan 2 tegenstanders zul je in deze levels tegenkomen. De enorm repetitieve achtergrond houden we als nadeel nog even achterwege.
En dan rest ons nog de baasgevechten. Dit zijn levels in volledige 3D waarbij je kunt kiezen om in third-person of via over-the-shoulder de baas te bekampen. Ook hier voelt de bediening niet echt gebruiksvriendelijk aan. Dezelfde links-rechts problemen tussen de stylus en de besturing van Duke en zijn wapens blijven ook hier voor een hoop frustratie zorgen. Ook de bazen lijken slechts één aanvalspatroon te kennen. Recht op u aflopen en haast constant aanvallen. Wat dan weer als tactisch resultaat heeft, dat jij hetzelfde moet doen. Weglopen en constant proberen uw belager te raken. Weinig meer.
Wat ons tot de eindconclusie brengt. Het kan enerzijds zijn dat wij teveel van de nieuwste Duke-telg hebben verwacht, maar dat kan het enige probleem niet zijn. Het aanbieden van verschillende speelstijlen had zeker gekund, maar hier slaat het als een tang op een varken. Had de respectievelijke besturing zich nog van zijn meest gebruiksvriendelijke kant getoond, dan had dat al heel wat opgelost. Ook eventuele diversiteit aan vijanden in de jetpack levels had het spel naar een hoger niveau kunnen brengen. Om maar te zwijgen over het simpele aanvalsplan van de bazen. Hoewel niets van bovenstaande onoverkomelijk is, en voor deel in de trilogie aangepast kan worden, is het een beetje te laat om dit spel nog te redden. Het PEGI 12-niveau haalde zo ook al het pittige taalgebruik van The Duke naar een kindvriendelijker niveau. Maar dat is een beslissing die - hoe jammer die ook moge zijn - we wel kunnen begrijpen. De score die ik hieronder geef, is dan ook uit puur nostalgische redenen nog aan de hoge kant.