Duke Nukem Forever

1997. Het jaar waarin Bill 'I did not have sexual relations with that woman' Clinton voor een tweede maal verkozen werd, prinses Diana omkwam in een tragisch auto-ongeluk, de Pathfinder van de NASA landde op Mars en... men begon te sleutelen aan Duke Nukem Forever. We zijn ondertussen aanbeland in 2011, en als alles goed gaat zullen we dit jaar eindelijk met het spel aan de slag kunnen. Op die 'als alles goed gaat' leggen we graag de nadruk, want als we de geschiedenis in acht nemen en aangezien het spel onlangs nog een maandje extra werd uitgesteld (juni in plaats van mei) kunnen we eigenlijk nergens meer zeker van zijn, behalve dan van één ding. Wanneer het lachertje van de gamesindustrie gearriveerd is, zullen we te weten komen of het eindresultaat het feit dat de oorspronkelijke fans van de reeks ondertussen al zo'n 15 jaar ouder zijn goed weet te maken. Tot dan zetten we voor jullie alle informatie die we reeds over de game bezitten – hopelijk voor de laatste keer - nog eens op een rijtje.

Hoewel we het in deze preview voornamelijk over de game zelf zullen hebben, willen we toch nog even stilstaan bij het antwoord op de vraag hoe het allemaal zover is kunnen komen. Tot 2001 verliep het ontwikkelingsproces nog relatief normaal. Er werden releasedatums aangekondigd en die beloftes werden vervolgens weer gebroken, iets dat tegenwoordig wel vaker voorkomt. Maar in het jaar van de aanslag op de WTC-torens deed ontwikkelaar 3D Realms de legendarische uitspraak dat het spel zou verschijnen "wanneer het klaar was".

Een opmerkelijke uitspraak binnen het gameswereldje, en zonder twijfel de eerste voorbode van de vloek die als een dikke vette onweerswolk over het spelletje zou neerdalen. De periode 2001 - 2009 kenmerkte zich namelijk, op enkele gelekte beelden na, door absolute radiostilte. In 2009 werd 3D Realms uiteindelijk opgedoekt wegens financiële problemen, en dat terwijl de ontwikkelaars juist lieten weten dat het spel bijna af was...

1 of 7

Beschrijving

Attribution

Uitgever Take Two, die de rechten van het spel in handen had, was daar niet zo blij mee en probeerde 3D Realms te vervolgen omdat ze het spel niet hadden afgewerkt. De ontwikkelaar verdedigde zich door te stellen dat Take Two enkel de uitgeefrechten van het spel bezat. Wat er allemaal precies achter de schermen gebeurd is weten we niet (het exacte aantal orgieën kunnen we dus niet meedelen), maar midden 2010 werd de zaak afgehandeld.

Even later dook het spel op bij Gearbox Software, het Texaanse bedrijfje verantwoordelijk voor enkele Half-Life games, Brothers in Arms en Borderlands. Naar het schijnt zijn enkele ex-3D Realmers hardnekkig aan het spel blijven voortwerken na hun ontslag, om uiteindelijk bij Gearbox te belanden. De rest van de geschiedenis zit waarschijnlijk nog vers in jullie geheugen. Iets minder bekend is dat Gearbox eigenlijk ook nog bezig is aan Aliens: Colonial Marines, een titel die al sinds 2006 in ontwikkeling is maar waarschijnlijk vertraging heeft opgelopen door The Duke himself. Maar dat terzijde.

Jawel, op het einde van de vorige alinea is de naam gevallen, dus we kunnen eigenlijk niet anders dan overschakelen naar de inhoudsbespreking van Duke Nukem Forever. Tijd om te ontdekken waarom ook de mensen achter de PEGI-ratings al sinds hun oprichting in 2003 zitten te wachten op deze titel. Vergeet die oersaaie geschiedenislessen en maak plaats in je grijze materie voor breinloos geweld, sexy babes, übercoole oneliners, pis- en kakhumor van de bovenste plank en aliens die om de één of andere lachwekkende reden een pak slaag krijgen van de grootste spierbundel sinds Jerommeke. Dat laatste is waar de eerste games om draaiden, en hoewel The Duke er toen in is geslaagd alle aliens terug naar hun moederschip te doen hollen, is dat ook waar deze game om draait. Hoezo? Één woord: wraak.

"in dit soort games draait alles rond grappige dialogen en actievolle gameplay boordevol variatie....."

Het buitenaards gespuis is terug en deze keer hebben ze het op het vrouwelijke geslacht gemunt. Erger zelfs: op de exemplaren die er goed uitzien. En aangezien The Duke zichzelf sinds de laatste buitenaardse invasie ontpopt heeft tot een soort gespierde Hugh Hefner, is dat niet bepaald iets waar hij mee kan leven... Zeker niet aangezien alles in het virtuele Las Vegas rond hem lijkt te draaien waardoor hij het gewoon is geworden om steeds zijn zin te krijgen. Alle vrouwen hangen rond hem als vliegjes bij een lamp en er werd een burgertent naar hem vernoemd. Dan weet je pas écht dat je iets betekend hebt in het leven. Verder neemt hij een talkshow op in de kelder van zijn villa, staat hij op de cover van zowat alle boekjes, heeft hij een eigen casino en beschikt hij zelfs over een persoonlijke Duke Cave voor noodsituaties.

Grafisch gezien zullen we echter geen grensverleggende ervaring voorgeschoteld krijgen. Als het spel zeven jaar geleden het levenslicht zou hebben gezien was dat misschien wel het geval. Het lijkt alsof Gearbox enkel wat glinsteringen en schaduweffectjes heeft toegevoegd aan een verouderd spel, een soort HD-remake zonder dat het origineel ooit in de winkelrekken is verschenen. Maar gelukkig is dat waarschijnlijk wel het laatste waar Duke Nukem-fans zich aan zullen storen, want in dit soort games draait alles rond grappige dialogen en actievolle gameplay boordevol variatie.

Wat vijanden betreft mogen we aliens verwachten die door de lucht zweven, razendsnel aanvallen kunnen ontwijken en kunnen teleporteren. Een zwijnachtige vijand kan zijn gespierde achterpoten gebruiken om te springen en komt op die manier in een flits vlak voor je neus te staan. Gigantische en soms zelfs obscene eindbazen worden door The Duke op geheel eigen wijze in de pan gehakt. Tegenstanders recht in het gezicht meppen levert health op, net als bier drinken. Steroïden innemen zorgt ervoor dat de spierbundel even door het lint gaat en hij beschikt zelfs over Duke Vision waardoor hij perfect in het donker kan zien. Turrets met drie lopen zorgen voor een eindeloos arsenaal aan kogels om golven aliens en bijhorende moederschepen om zeep te helpen. Potige shotguns, RPG's en een heleboel andere no-nonsense geweren worden met veel plezier door The Duke misbruikt.

De actie wordt afgewisseld door interactiemogelijkheden met de omgeving. The Duke zorgt er namelijk voor dat alledaagse dingen zoals naar het toilet gaan en enkele gewichtjes heffen in je persoonlijke gym hilarische taferelen opleveren, vaak zelfs met verwijzingen naar talloze films en games tot gevolg. Verder zal je zelfs enkele heuse puzzels moeten oplossen, maar aangezien de spierballen van Mr. "It's time to kick ass and chew bubble gum" groter zijn dan zijn herseninhoud moet je geen Portal 2-achtige taferelen verwachten. Rijden met een van op afstand bestuurbaar speelgoedautootje om een power core op dubbelzinninge wijze in een gaatje te rammen behoort wél tot de uitdagingen.

We vrezen een beetje dat de meeste memorabele momenten van de game al in de trailers te zien zijn, en daar komt nog eens bij dat dit het meest langverwachte spel ooit is. Daardoor wordt het wel héél onwaarschijnlijk dat het spel de immens grote hype zal kunnen waarmaken. Bovendien heeft het spel te kampen met verouderde graphics en humor die niet voor iedereen weggelegd is. Klinkt niet zo veelbelovend, maar de pluspunten nemen minstens even grote proporties aan. Ten eerste wordt het heerlijk om terug wat variatie en over-the-top humor voorgeschoteld te krijgen binnen het relatief saaie FPS-wereldje van tegenwoordig, kijk maar naar het recente succes van Bulletstorm. Ten tweede gaat het gewoon om de langverwachte terugkeer van The Duke, 'nuff said. Naar welke kant de weegschaal zal overhellen komen we te weten op 10 juni, meteen ook de dag waarop het gameswereldje op zoek zal moeten gaan naar een nieuwe inside joke wanneer een game voor de zoveelste keer weer wordt uitgesteld.