Duke Nukem Forever
Valt het doek voor de Duke?
Betekent dit dat de game daarom een grote mislukking is die nooit het daglicht had mogen zien? Helemaal niet. Ik moet zelfs eerlijk bekennen dat ik doorheen een heleboel levels me heb geamuseerd, want er schuilt meer achter de Duke en zijn kanonnen. Afwisselend zitten een paar grote baasgevechten geïntegreerd zoals een drieborstige buitenaardse koningin , enkele sequenties waarbij je met een monstertruck doorheen de Nevada-woestijn scheurt, wat puzzels met een vorklift en zelfs een ritje met een speelgoedwagen. Duke Nukem moet opnieuw hier zijn portie platforming halen uit de krimp- en groeipods waarmee hij respectievelijk verkleint tot de grootte van een muis en vergroot naar zijn oorspronkelijke gestalte. Het heeft wel iets om als miniatuur-Duke rond te rennen met een piepstem, je te verschuilen achter potten frietsaus en broodjes op een hete bakplaat te gebruiken als improviserende stapstenen.
Moest het gebeuren dat je toch sterft, dan is er een handig savesysteem dat op genoeg momenten automatisch bewaart. En dan nog lijkt het me moeilijk om snel het onderspit te delven door het herstellende egobalkje dat dienst doet als gezondheidsmeter. Je ego vergroot je toepasselijk doorheen de game door te gaan plassen, jezelf in de spiegel wat peptalk toe te dienen, pornobladen en -websites te bekijken, foto's van je achterwerk op een scanner te nemen enzovoort. Zolang het je zelfvertrouwen streelt, is het allemaal in orde en groeit je ego zienderogen.
Onderweg verzamelt Duke Nukem zijn bekende hologrammen om vijanden mee te verschalken, bier en pillen om jezelf mee sterker te maken en in een overdrive te sturen, en de nightvision heet in deze game de Duke Vision, die je activeert door je bril in een bepaalde instelling te zetten. Duke haalt er trouwens onderweg nog steeds evenveel plezier uit om te verwijzen en soms ronduit te lachen met andere bekende games en films.
Onderweg vindt hij een groen pantser inclusief helm dat treffend lijkt op dat van Master Chief, maar het enige dat Duke kan zeggen eens hij het aangeboden krijgt, is: "Power Armor is for pussies!" Wanneer je houten balken doorbreekt, refereert hij passend naar Half-Life door te wensen naar een koevoet. En ergens anders ligt een dode soldaat op de grond met een zeer kenmerkende helm. Duke verduidelijkt: "That is one Dead Space marine." Met intentionele hoofdletters waardoor we voor de volle 110 percent weten dat onze hoofdrolspeler het heeft over de briljante horrorgame van Electronic Arts. Zelfs de filmindustrie krijgt een pak referenties, ook al zijn sommigen misschien nogal ver gegrepen. Een baasgevecht start met de bekende oneliner "You are one ugly motherfucker," bekend van Predator met Arnold Schwarzenegger. En een andere inktvisachtige vijand krijgt het scheldwoord "Octapussy" gegooid in z'n richting. We weten het, de link tussen James Bond en Duke Nukem is flinterdun, maar goed.
Het oude nostalgische gevoel zit er dus wel nog voor een overgroot gedeelte in. Aan de veertien jaar waarin het spel steeds opnieuw in ontwikkeling was, zie je echter spijtig genoeg dat er intussen meer grafisch afgewerkte games op de markt zijn. Gezichtsanimaties zien er duidelijk gedateerd uit en schaduwen bewegen onlogisch traag mee. Ondanks een grote installatie van maar liefst 4,5 gigabyte zitten er enorm veel laadtijden in deze PS3-versie en de engine lijkt afkomstig van een van de vorige studio's, afgaande op de beeldstoringen die we zien als de game veel ontploffingen tegelijk op het beeld moet tevoorschijn brengen. Zelfs een aanzienlijke portie van de voice-acting had meer werk kunnen krijgen, al kan dat ook liggen aan het soms erbarmelijke script. John St. John blijft gelukkig gespaard en vult zijn stemrol als Duke Nukem opnieuw redelijk goed in. Hetzelfde geldt voor de kenmerkende rocksong die uit de luidsprekers weergalmt als het spel opstart.
Als er dus iets scheelt met deze Duke Nukem Forever, dan is het vooral dat de aankleding van de game veel beter kon en dat sommige keuzes in het design op z'n minst als vreemd overkomen. Wie de singleplayer achter de kiezen heeft, zal dan zich kunnen uitleven in de multiplayer, maar dit is van de beide onderdelen overduidelijk de zwakste. Het is allemaal net te oud met zijn typische modes zoals (Team) Deathmatch om lang te kunnen boeien en gebruikt gerecycleerde omgevingen uit de voorganger (Duke Nukem 3D). En begin maar eens te zoeken naar een speelsessie die nog niet vol zit. Het heeft me veel tijd gekost om in een bepaalde match te geraken, en na welgeteld vijf minuten bevond ik me opnieuw op het hoofdmenu, omdat er simpelweg andere en veel leukere alternatieven intussen op de markt te vinden zijn.
Uiteindelijk blijft het een klein wonder dat dit spel verschenen is na meer dan tien jaar problemen, nieuwe pogingen, onregelmatigheden en discussies tussen werknemers en werkgevers. De verwachtingen lagen dan ook torenhoog en konden nooit volledig ingelost worden. Er kan gelukkig dankzij de moedige werknemers van Gearbox Software een definitief punt komen achter deze hele soap. Wat de meeste gamers zal bijblijven, is immers de woelige weg van tekentafel naar winkelschap die onze Duke heeft moeten doorstaan. Jammer, want Duke Nukem Forever is als je het op de juiste manier benadert een vermakelijk spel dat ons voor heel even terugneemt naar een tijd waar monsters volpompen met lood het enige was dat telde. Het kon nog altijd veel beter, maar met het halve ontwikkeldrama in het achterhoofd had het ook veel slechter kunnen aflopen.