Dungeon of the Endless review
Door en deur.
Amplitude Studios houdt duidelijk niet van hokjesdenken. Dungeon of the Endless is een experiment in het combineren van verschillende populaire indie genres, overgoten met een pixel-art stijl. Het resultaat is een game waarop je moeilijk een naam plakt die de lading dekt. Een 'tower defense roguelike RPG' komt nog het beste in de buurt. Een hele mond vol en een fikse uitdaging voor Amplitude om al deze invloeden te combineren tot een evenwichtig geheel, dat zich van zijn invloeden onderscheidt.
Maar wat betekent deze complexe benaming in de praktijk? Aan het begin van de game stort een ruimteschip te pletter. De overlevenden ontdekken dat ze twaalf etages diep zitten. Het doel van Dungeon of the Endless is om twee overlevenden samen met een energiekristal naar de oppervlakte te loodsen. Gaandeweg kom je andere personages tegen, om zo een vierkoppig team te vormen. In totaal ontmoet je 22 helden, elk met hun eigen vaardigheden, persoonlijkheid en onderlinge vetes. Wees dus niet verbaasd dat halverwege de game je crew elkaar te lijf gaat en je plots met een man minder verder moet.
De zoektocht naar de oppervlakte gebeurt kamer voor kamer, waarbij het openen van een deur als een speelbeurt geldt. Dankzij een grote nadruk op willekeur weet je nooit op voorhand wat er zich achter een deur bevindt. Meestal zijn het monsters, maar soms ook een schatkist of handelaar. Als je geluk hebt, vind je er ook 'dust', de energiebron voor je kristal. Dit gebruik je om kamers van energie te voorzien. In verlichte kamers bouw je modules die je meer middelen opleveren, alsook geschuttorens en versterkingen voor je crew. Het venijn is echter dat er steeds te weinig energie is om alle kamers van een etage van energie te voorzien en dat in onverlichte kamers elke beurt monsters verschijnen die je kristal willen vernietigen.
Je moet dus keuzes maken over welke kamers je wilt verdedigen en welke middelen je het hardst nodig hebt. Industrie heb je nodig om nieuwe modules te bouwen, kennis om nieuwe technologieën te onderzoeken en voedsel om je team sterker te maken en in leven te houden. Ze zij allemaal onontbeerlijk en de juiste balans bewaren is vaak een moeilijke onderneming. Kamers vol geavanceerde geschuttorens zijn kwetsbaar zonder een goed opgeleide en uitgedoste bemanning, en vice versa. Je eerste speluren besteed je vooral aan experimenteren en zoeken naar een speelstijl die voor jou en je vrijgespeelde personages het beste werkt. Je faalt keer op keer, maar verveling slaat niet snel toe.
Een mogelijk strategie is het sterk beveiligen van knelpunten in de plattegrond met je crew plus versterkingsmodules en het uitrusten van aansluitende kamers vuurwapens. Of omgekeerd, je geschuttorens inzetten als een laatste hindernis voor monsters die door de linies breken.
Er zijn zo een hoop opties, al zijn er weinig redenen om nog van strategie te veranderen als je er één vindt die voor jou werkt. Er zijn verschillende soorten vijanden, maar uiteindelijk is brute kracht steeds de beste oplossing. Na een tijdje val je telkens terug op de dezelfde bouw- en verdedigingstactieken en verdwijnt het denkwerk en spanning van de eerste uren naar de achtergrond. Hierdoor heb je na één succesvolle run naar de oppervlakte het gevoel dat de puzzel is opgelost. Hoewel je ruimteschepen kan vrijspelen die de spelregels veranderen, brengen die niet de spanning van de eerste speluren terug. Hierdoor verliest de game gaandeweg zijn herspeelbaarheid en word je niet uitgedaagd om deze nog een keer uit te spelen.
Dit betekent echter niet dat je na een tijdje de kamers makkelijk doorkruist. Dit is een moeilijke game die je geduld en zenuwen tot aan het einde op de proef stelt. Doordat je enkel middelen krijgt wanneer je een nieuwe deur opent, gaan risico en vooruitgang steeds hand in hand. Je zit op het puntje van je stoel, hopend dat je wankelende constructie het nog één extra beurt overleeft. Dungeon of the Endless is een virtuele versie van een kaartenhuis bouwen. De minste onoplettendheid of constructiefout doet heel de boel instorten.
Wanneer je de uitgang van een etage vindt, is het echter tijd om je nauwkeurig opgebouwde bastion achter je te laten en het op een lopen te zetten. Je energiekristal moet de uitgang bereiken door al die kamers die je tot dan toe met hand en tand verdedigde. Zodra één van je personages het kristal optilt, stroomt uit de onverlichte kamers een oneindige horde monsters.
Je verdedigt niet langer een kamer, maar een erg traag en hulpeloos bemanningslid. Plots verandert Dungeon of the Endless van een tactisch verdedigingsspel in een actievolle escortmissie. Een duo probeert de horde te vertragen, terwijl een andere er voor zorgt dat geen monster langs de achterdeur binnenglipt. Wanneer de kristaldrager is aangekomen, sprint iedereen naar de uitgang en weten ze net uit vijandige klauwen te blijven. Om vervolgens met één donkere kamer op de volgende verdieping terug opnieuw te beginnen.
Deze twist zet heel de game plotseling op zijn kop, en de keuze om spelbeurten te koppelen aan steeds verder escalerende risico's en chaos maken dat Dungeon of the Endless zichzelf van zijn voorbeelden onderscheidt. Een pixel-art stijl die je warm noch koud laat en de beperkte herspeelbaarheid eens je een werkende strategie vindt, houden de game nog net van de klassiekerstatus. Amplitude combineert zijn vele invloeden tot een geslaagde cocktail, met een eigen pittige afdronk.
Dungeon of the Endless is nu verkrijgbaar voor pc en Mac.