Dungeon Siege III
Kerker onder nieuw management.
De RPG-kant spitst zich vooral toe op het verzamelen van een klaarblijkelijk oneindige stroom van loot, die zal leiden tot het continu veranderen van je uitrusting. Het bekende kleedkamer syndroom, vreemd wat een goed gevoel zoiets kan geven. Verder zul je ook stapsgewijs alle negen de technieken moeten vrijkopen voor je personages. Deze kunnen op hun beurt naar eigen smaak aangepast worden via een tweezijdig puntensysteem. Elke beweging heeft vijf vrije slots die met twee types bonuskwaliteiten gevuld kunnen worden. Afhankelijk van je eigen speelstijl kan je dan kiezen om alles aan één bonus te hangen of een compromis te sluiten.
Dan zijn er ook nog de talenten, een reeks kwaliteiten (opnieuw, negen per persoon) die elk tot vijfmaal toe aangesterkt kunnen worden om de balans in de strijd wat te kantelen. Zorg dat je leven bijkrijgt als je een vijand verslaat, verkoop je loot voor een hogere prijs, dat soort zaken. Het is alsof er meer modificatie opties geboden worden als excuus voor het geringe aantal technieken. Of dit een goede of slechte keuze is, laat ik over aan jouw persoonlijke smaak, maar het werkt wel.
Een vlak waar de reeks wel onvoorwaardelijk vooruitgang heeft geboekt, is het visuele aspect. Zoals de titel al laat merken: de Dungeon Siege titels zijn wat je noemt "dungeon crawlers". Veelal doelt dit op games die vooral bestaan uit ellenlange slachtpartijen doorheen lange schachten en tunnels. Of je bent er voor, of juist niet. In het geval van Dungeon Siege III is er overigens wel moeite gedaan om verder te kijken dan het oerprincipe van kerkers en grotten. Met moerassen, steden, bossen en een behekste villa is er gelukkig meer te vinden dan het simpele knip- en plakwerk, ook al bevatten de omgevingen zelf meestal niet veel meer dan enkele breekbare objecten en de occasionele hendel. Qua atmosfeer wordt er wel heel wat gespeeld met het kleurenpallet van de lichtbronnen, wat een verdomd mooi resultaat oplevert.
Ook leuk is dat de grote open wereld nog steeds volledig vrij is van laadtijden, altijd mooi meegenomen.
Over de audio valt er dan weer niets te klagen. De muziek zelf past perfect bij het high fantasy sfeertje dat wordt neergepoot. Denk aan sfeervolle ballades vol trage strijkers en houtblazers, met hier en daar een stukje piano of een vrouwenstem ter variatie. Tijdens de strijd kan er dan weer pure dramatiek naar boven komen met zware slaginstrumenten en ontregelde koperblazers. Niet meteen het soort muziek dat blijft nazinderen eenmaal je stopt met spelen, maar blijft enorm sfeervol.
Verder zit de game ook tjokvol ingesproken dialoog. Alles wat gezegd wordt door een speelbaar personage of een NPC is voorzien van voice-overs, compleet met dat "ye olde English"-toontje om de sfeer er in te houden. Het is alleen spijtig dat de lichaamstaal van elk karakter even veelzeggend is als de vaste collectie van een wassenbeeldenmuseum.
Mocht je trouwens genoeg krijgen van de AI die je extra groepslid bestuurd, dan kan een tweede persoon op elk moment de controle overpakken. De tweede speler kan echter niet praten met NPC's of de camera bewegen. Voor de rest zijn de mogelijkheden hetzelfde - buiten het feit dat je binnen een bepaalde straal van elkaar moet blijven.
Wat is er leuker dan met z'n tweetjes op een bloeddorstige queeste gaan vol wraak en oorlogsdrang? Met vier man op queeste gaan natuurlijk! Waar Dungeon Siege vroeger echt in uitblonk, was natuurlijk de multiplayer. Vier keer het bloedvergieten, vier keer het plezier. De solo ervaring is meer dan degelijk, dus de multiplayer zal ook wel goed zitten. Toch?
Niet dus. Er zijn enkele punten die de online ervaring niet echt ten goede komen. Om te beginnen is het niet mogelijk om je eigen personage in de speelsessie van een andere persoon te brengen. Concreet betekent dit dat je niets kan houden van de loot of ervaring die je hebt opgedaan. Beeld je eens in dat je bezig bent met een online sessie Borderlands en enkel de host kan het wapentuig opeisen. Niet echt eerlijk, niet echt plezant.
Al even vervelend zijn de beperkingen in bewegingsvrijheid. Dat je in offline co-op door een onzichtbare elastiek bijeengehouden wordt, tot daar aan toe - er is slechts één scherm en de overzichtelijkheid wordt er niet slechter op. De reden dat dit in online co-op met vier spelers ook moet, is gewoon irritant. De gevechten an sich zijn nog steeds leuk, maar aan welke prijs?
Dungeon Siege III is het schoolvoorbeeld van een titel die vanuit een kritisch standpunt lang niet slecht is, maar door de subjectieve ogen van trouwe fans met fakkels en hooivorken begroet kan worden. Ben je een liefhebbers van actie/RPGs zonder al te veel verrassingen, die toch een goede solo en offline co-op ervaring weet af te leveren? Dan is deze titel zeker een kijkje waard. Heb je reeds andere Dungeon Siege games achter de kiezen en ben je fan van het motto "never change a winning team"? Dan is een meer scrupuleuze aanpak lang geen slecht idee.
Heb je na het doornemen van onze review van Dungeon Siege III zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game ligt ondertussen in de winkelrekken voor de PS3, X360 en PC.