Dungeons & Dragons: Daggerdale
Overal dwergen.
Als er één iets is wat iconisch is aan de jaren tachtig is het wel de op wiskunde gebaseerde bordgame Dungeons & Dragons. Niet zonder controverse weliswaar, daar de game zware kritiek ontving van angstige huisvrouwen wiens kinderen die de speelden, niet langer het onderscheid zouden kunnen maken tussen werkelijkheid en fantasie. Ja, we weten het, totaal absurd, maar het is de natuurlijke reflex van iedere conservatief georiënteerde persoon wiens normen- en waardekader onder druk gezet worden door nieuwe, voor hen bevreemdende culturele uitdrukkingsvormen van een aanstormende generatie jong bloed. Vandaag maakt de franchise een zoveelste poging om door te breken in het digitale entertainmentnetwerk. Maar of deze game daarin slaagt, is een andere vraag.
De game vangt aan met de duistere Lord Rezlus die kwade plannen smeedt om Daggerdale, de regio van een voormalig Dwarven koninkrijk, te bemachtigen. Jij wordt, als protagonist, door Lorin-Aria, een globale beschermengel van het Dungeons & Dragons universum, opgeroepen om deze snode plannen te dwarsbomen. Vrij standaard fantasieverhaal als je het ons vraagt. En dat we vandaag moeten vaststellen van we iets als fantasie moeten bestempelen als standaard, doet ons vragen stellen of we onze definitie van fantasie niet even moeten aanpassen. Maar terug naar de game nu.
Het verhaal op zich is vrij zwakjes gehouden. Maar dit is niet iets wat we de mensen bij Bedlam Games, de ontwikkelstudio, verwijten, maar helemaal toewijden aan het feit dat de Dungeons & Dragons franchise nooit echt een coherent of overkoepelende verhaallijn gekend heeft. In het verleden zijn er enkele pogingen ondernomen in de vorm van een op zaterdagmorgen lopende cartoonreeks en enkele films, maar deze zijn echt nooit geprezen voor narratieve visie zoals dat bijvoorbeeld het geval was met de fantasieboeken van J.R.R. Tolkien.
Slechts één film, wiens verhaallijn niet gebaseerd was op de gebeurtenissen van het spel zelf, maar de invloed die het spelen van D&D had op tieners in de jaren 80, is ietwat noemenswaardig. Vooral omdat in deze film, getiteld Mazes & Monsters, een jonge blijkbaar gek geworden Tom Hanks door de straten van New York doolt terwijl hij mensen aanvalt van wie hij denkt dat ze monsters uit het spel zijn. De duivelse gevolgen van games!
Narratief wordt de game aan elkaar gebreid door verschillende niet-bewegende tekeningen, ondersteunt met een stem die het hele gebeuren voorziet van wat verbale uitleg. Deze tekeningen zijn op zich wel mooi en passen wel goed bij het geheel.
Aan het begin van de game kun je kiezen uit één van de vier prefab personages. Een menselijke krijger, een vrouwelijke elf gewapend met pijl & boog, een magiër en een dwerg. Die laatste is niet iemand met achondroplasie, maar een echte dwerg uit het fantasierijk van Daggerdale. Nadat je enkele skillpunten verdeeld hebt bij je krijger naar keuze begint de queeste om Rezlus te stoppen.
D&D Daggerdale kan qua gamegenre als dungeoncrawler geclassificeerd worden. Dit betekent het aangaan van zijqueesten om de nodige ervaringspunten te bekomen, terwijl je kerker na kerker doorspit op zoek naar de nodige nieuwe uitrusting. Echter moeten we hier vaststellen dat het kerkergedeelte grotendeels dezelfde kerker beslaat. De game speelt zich zoals eerder aangehaald af in de grotten van een dwergenkoninkrijk, dus heeft de game een goed excuus om tot vervelends toe telkens opnieuw dezelfde gangen en locaties te hergebruiken. Veel idyllische vistas of zelfs gewoon kleur moet je niet verwachten in de game. Ondergrondse mijnschachten zijn er echter in overvloed. Dit zorgt er jammer genoeg wel voor dat de game na enige tijd spelen enorm repetitief begint aan te voelen. De verveling zal dus al snel toeslaan in het rijk van Daggerdale.
Ook zijn er maar tien levels in totaal dat je personage kan groeien, aangevuld door een handvol speciale upgrades. Wel is er genoeg uitrusting voorzien die ervoor kan zorgen dat je jouw personage wat kunt aanpassen aan je persoonlijke voorkeur. Toch zien we de lage level cap als een minpunt, aangezien een grote drijfveer van dergelijke games toch wel terug te vinden is in het blijven spelen totdat je personage het maximum level bereikt heeft. Deze lage cap en het flauwe verhaal zorgen er dus voor dat twee drijfveren om de game te voltooien wegvallen. De derde: gameplay.
Gameplaygewijs kan de game gedefinieerd worden in een standaard hack'n slasher. Één knop voorziet van een korte afstandsaanval, een andere gebruik je best voor lange afstanden en dan zijn er nog een handvol speciale vaardigheden die je personage kan gebruiken. Dit werkt op zich zonder veel problemen, doch de omstandigheden waarin dit gevechtssysteem gebruikt worden laat toch wat de wensen over. Zijmissies bestaan voornamelijk uit het doden van een bepaald aantal vijanden of het zoeken van een voorwerp... terwijl je heel wat vijanden dood. Deze weinige afwisseling wordt vergezeld door enkele vervelende glitches in het spel. Zo werd ons verschillende malen gezegd dat we een queeste gefaald hadden, terwijl we naar een niet interactieve tussenfilmpjes zaten te kijken. Wel wordt de gameplay ietwat gered door de aanvulling van een multiplayer mode, waarin je samen met enkele vrienden dezelfde kerkers kunt gaan afschuieren naar nieuwe voorwerpen.
Dit alles maakt van Dungeons & Dragons: Daggerdale niet bepaald een game die we kunnen aanraden. In tegenstelling tot de game Torchlight die enige tijd geleden uitkwam, struikelt deze D&D verschillende keren over essentiële punten. Best sla je deze game over. Jammer maar helaas.