Dustforce Review

Moderne games zijn te makkelijk. Waar je je vijftien jaar geleden slechts met een flinke dosis talent en uren training door enorme levels wist te worstelen neemt de huidige generatie de speler het liefst veilig bij het handje. Tientallen checkpoints, oneindige respawns, extreem lineaire levelopbouw en anticlimactische bosses zijn vaker de regel dan de uitzondering. Aldus de stugge overtuiging van een grote groep gamers die met weemoed terugdenkt aan keiharde titels als Contra, Super Ghouls & Ghosts en Battletoads. Voor hen is er goed nieuws: Dustforce is uit en op alle fronten bedient deze wonderlijke platformer de masochistische nostalgist!

Dustforce begint met een flitsend introductiefilmpje waarin je kennis maakt met vier conciërges. Een ongewoon beroep voor een stoer kwartet protagonisten maar al na enkele minuten spelen en het ervaren van de adembenemede sprongen die de poetsers maken rijst het sterke vermoeden dat we hier te maken hebben met enkele door de vakbond geschorste ninjas die hun frustratie uiten door er een compulsieve schoonmaakdrang op na te houden. De kleurrijke figuurtjes vliegen met het grootste gemak door de lucht en rennen in ware Crouching Tiger, Hidden Dragon flair tegen steile muren op om vervolgens met een indrukwekkende backflip op hun voeten te landen. Nu moet de stad van top tot teen worden geschrobt en aan jou de schone taak om de vegers op hun halsbrekende toeren te begeleiden.

Net als het rechtlijnige narratief steekt ook de wereld van Dustforce vrij simpel in elkaar. De vijftig levels zijn bij aanvang van het spel allemaal te bereiken en verbonden door middel van een grote hubwereld waarin je jezelf vrij kunt verplaatsen. Deze hub is opgedeeld in vier zones. Er is een bos, een stad, een kasteel en een heus laboratorium met elk hun unieke tegenstanders en hindernissen. Per zone zijn er vier levels speelbaar. De overige acht velden kun je alleen ontgrendelen met zilveren, gouden en rode sleutels. In het bemachtigen van deze felbegeerde trofeeën ligt de grote uitdaging van Dustforce.

Je krijgt namelijk pas een sleutel in je knuisten gedrukt als je een level compleet foutloos hebt uitgespeeld. Zo wordt perfectie in de eerste vier levels beloond met een sleutel waarmee je toegang krijgt tot de zilveren levels. Een foutloze spurt door een zilveren level levert je een gouden sleutel op waarmee je een poging kunt wagen de extreem moeilijke gouden levels te verkennen. Slaag je er tegen alle verwachtingen in om de gouden velden te kraken dan krijg je toegang tot de rode uitdagingen die leiden naar de krankzinnige finale van Dustforce: het Giga level. Kun je het nog volgen?

Simpelweg het einde van een level bereiken is niet goed genoeg. Je zult zowel op finesse als completion een zogenaamde "S" rank moeten scoren. Dit betekent dat je het gehele level schoonveegt zonder ook maar één keer door een vijand of obstakel geraakt te worden of je langzaam opgebouwde combo te verliezen. Waar je bij de eerste levels doorgaans vrij makkelijk je weg weet te vinden en erin slaagt om met enige vaart door de gebieden te sjezen ligt de lat bij de latere levels ontzettend hoog en kun je je geen enkel foutje permiteren. Zeker het vasthouden van de zuurverdiende combo is erg lastig: je zult constant vuil op moeten blijven vegen zonder geraakt te worden door tegenstanders of hindernissen.

Door deze opzet vereist Dustforce niets minder dan absolute perfectie en daar ligt ook mijn grootste punt van kritiek. Gewoon een beetje aanrommelen en ontspannen een spelletje spelen levert geen sleutels op en geeft dus ook geen enkele vorm van voldoening. Progressie maak je uitsluitend als je geen misstap maakt. Opvallend is dat de meeste levels niet eens een vlijmscherp reactiesnelheid vereisen maar vooral een goed geheugen. Onthouden welke opeenvolgende sprongen je maakt, waar je je snelheid verhoogt, op welke momenten je je speciale aanval inzet en op hoe je je tegenstanders benadert is van groot belang in Dustforce.

Een flinke dosis geduld is dan ook geen overbodige luxe. Zodra je de gouden levels bereikt is het vooral een kwestie van blijven spelen totdat je net die perfecte run weet te behalen. Geregeld zul je levels tientallen keren opnieuw moeten spelen omdat je net dat ene lullige vlokje stof ergens bent vergeten op te vegen of vlak voor de eindstreep in je kuiten wordt gebeten door een schichtig vosje. Op dit soort momenten is Dustforce tenenkrommend frustrerend en zul je geregeld je controller door de kamer willen smijten. Gelukkig is de euforie ook bijzonder groot als je er eindelijk na heel veel hard werken de glorieuze dubbele "S" op het beeld ziet verschijnen!

Gelukkig sta je er niet alleen voor. Via een ingame bibliotheek kun je de successen van de snelste, meest stijlvolle spelers bewoneren en de subtiele nuances en truukjes die nodig zijn om een perfecte run te behalen afkijken. Het loont om goed op te letten tijdens deze filmpjes omdat het vaak de kleine details zijn die het verschil kunnen maken. Voel je je eenzaam dan kun je ook je geluk beproeven in enkele simpele lokale multiplayer modi al wegen deze beslist niet op tegen de bruisende single player modus.

Dustforce is een adembenemd mooie game. Met name de animaties van de figuren en de opbouw van de verschillende lagen in levels zijn prachtig vormgegeven en een lust voor het oog. De game heeft een prettig kleurenpalet al ontbreekt er soms wel iets in variatie en detaillering. De soundtrack is van hoog niveau en doet je moeiteloos wanen in een klassiek Amiga tijdperk met verrassend relaxte supertracks die de spelervaring geruststellend ondersteunen. Deze prettige combinatie van beeld en geluid nodigen uit om toch te blijven proberen die perfecte run te scoren.