Dying Light 2 review - Zeven jaar wachten waard?

De Dying Light 2 review van Carl kijkt of deze sequel zeven jaar wachten waard was.

Er zit maar liefst zeven jaar tussen de release van Dying Light 2: Stay Human en zijn illustere voorganger. Ja, uitbreiding The Following kwam in die tussentijd uit, maar het is opmerkelijk dat ontwikkelaar Techland zoveel jaar nodig had voor een sequel die op het eerste zicht weinig van de gevestigde formule afwijkt. De game heeft dan ook een ware 'development hell' doorstaan. Dat merk je bij de grote nieuwe features, zoals het flexibele verhaal dat uiteindelijk weinig voorstelt. Kleine, slimme aanpassingen aan de gameplay zorgen echter voor een genietbare en meer diepgaande sequel.

De twee gameplaypilaren van de eerste game blijven ongewijzigd. Ten eerste gebruik je flexibele parkourvaardigheden om in first-person een open wereld te verkennen. Op daken sprinten, over gigantische kloven springen, muren opklauteren ... het verveelt nooit omdat de parkour zo vlot werkt en de omgeving zo is ontworpen dat je steeds meerdere routes hebt. Ten tweede reken je door middel van een assortiment geïmproviseerde melee wapens met grote meutes zombies af. De combat is nog steeds 'chunky'. Elke uithaal kost tijd, maar heeft een duidelijke impact op de zombies die vaak ledematen verliezen of in brokjes uiteenspatten. Zowel combat als parkour steunen op een staminasysteem, waardoor je niet zomaar onophoudelijk met je wapen kunt zwaaien of acrobatische toeren kunt uithalen. De fundamenten blijven dus ongewijzigd maar zijn ijzersterk.

DYING LIGHT 2 Review - Was het 7 jaar wachten waard?

Bekijk op YouTube

Wel volledig nieuw is de insteek van Techland dat de vrijheid in de gameplay van Dying Light doorgetrokken moet worden naar het verhaal. In de praktijk is het resultaat echter erg gemengd. Toegegeven, de game geeft je de keuze om eerder de Survivors- of Peacekeepers-facties te steunen. Het duurt echter heel wat uren vooraleer het verhaal zich opent en bovendien zijn keuzes vaak oppervlakkig. Zo ontwikkelde ik relatief snel een aversie tegen Barney, een lid van de Survivors, en probeerde daarom actief de Peacekeepers te steunen. Desondanks verplichtten heel wat mainquests me om met Barney samen te werken en de Peacekeepers te saboteren. Verwacht hier dus zeker geen narratieve vrijheid zoals in Fallout: New Vegas of Alpha Protocol.

De kwaliteit van het verhaal en dialogen zijn bovendien weinig opmerkelijk. In essentie is Dying Light 2 een typisch verhaal over wraak. Hoewel de game je door middel van vele flashbacks emotioneel probeert te verbinden met de personages, weten de zwakke dialogen eerder te irriteren dan intrigeren. Het echt goede schrijfwerk zit in de vaak hilarische sidequests. Een man vraagt je om worst rond te brengen die op het punt staat te vervallen; als je niet op tijd bent, dan worden de onfortuinlijke consumenten "shit geysers". En wanneer je een CD probeert te recuperen die "het lot van de mensheid" kan bepalen, is de afloop niet wat je verwacht. Dying Light 2 heeft dus wel geïnspireerd schrijfwerk, maar daarvoor moet je bij de optionele content terecht.

Een grote wijziging in Dying Light 2 die wel zeer goed uitpakt, is de scherpere tegenstelling tussen dag en nacht. De basis blijft hetzelfde: 's nachts worden de zombies sterker en sneller en loop je kans om achtervolgd te worden door Volatiles: überzombies wiens parkourvaardigheden Ezio Auditore da Firenze het nakijken geven. Als keerzijde verdien je bonus XP. Nieuw in Dying Light 2 is dat de straten 's nachts bijzonder onveilig worden, terwijl de anders met zombies volgestouwde indoorlocaties net leeglopen. Aangezien de kostbaarste grondstoffen en Inhibitors (daarover straks meer) binnen liggen, heb je nu een veel meer uitgesproken incentive om tussen dag en nacht te kiezen. De nacht is ook extra spannend door de nieuwe Immunity-statistiek die bepaalt hoe lang je in het donker kan blijven vooraleer je onherroepelijk ziek wordt en zelf in een Infected verandert. Het is een bijzonder geïnspireerde aanpassing van Techland.

De progressie van Dying Light 2 neigt nog meer dan voorheen naar een RPG. Net zoals in het eerste deel verdien je XP voor combat en parkour hoe meer je het gebruikt. De skills hebben echter een zeer grote impact op je ervaring. Zo verlies je aanvankelijk veel health wanneer je sprongen slecht inschat en van grote hoogtes valt. Na enkele upgrades wordt een diepe val echter net een manier om ongeschonden meer snelheid te halen. Ook je health- en staminabalken zijn in het begin extreem beperkt. Daarom moet je nu Inhibitors vinden in de spelwereld die beide verhogen. Door je in het begin zo zwak te maken, voelt Dying Light 2 de eerste uren als een survivalgame aan. Je voltooit missies vaak met de hakken over de slot. Elk beetje meer health en stamina, en elke nieuwe combat- en parkourskill voelen dan ook bijzonder waardevol aan. Qua gameplaygroei is dit dus een schot in de roos.

De progressie in Dying Light 2 heeft echter ook een schaduwzijde: het tempo ligt namelijk té laag. De eerste combat- en parkourupgrades komen weliswaar relatief vlot, maar daarna stijgen je levels aan een slakkensnelheid waardoor je je haast verplicht voelt om te grinden. Ook het boosten van je health en stamina verloopt te traag: voor één enkele upgrade moet je maar liefst drie Inhibitors vinden die goed bewaakt en verborgen zijn. Ten slotte moet je ook voor het upgraden van je Accessories en Consumables 'grinden' door de lijken van zeldzame en krachtige vijanden te looten. Werkelijk alle upgrades in Dying Light 2 vergen net dat beetje te veel tijd en moeite. Het is cru om te zeggen, maar soms voelt Dying Light 2 als werk aan.

Dying Light 2 is een frustrerende sequel. Enerzijds bouwt het op geslaagde wijze verder op het origineel. De mix van combat en parkour blijft steengoed. Het RPG-aspect en survivalaspect is meer uitgesproken, waardoor upgrades bijzonder nuttig aanvoelen. Dat komt dan weer volledig tot zijn recht dankzij het nieuwe dag- en nachtsysteem, waarbij je tactische keuzes moet maken. De progressie verloopt echter aan een tergend traag tempo, terwijl de nieuwe focus op keuzevrijheid in het verhaal op een sisser uitdraait. Toch verdient Dying Light 2 je aandacht. Zeven jaar wachten schept bepaalde verwachtingen: die haalt de game niet volledig, maar dit is en blijft een prima sequel met bakken potentieel. Er zit nog veel leven in deze ondode reeks.

De Dying Light 2 review vond plaats op de Xbox Series X.