Dynasty Warriors 7
Een slagveld meer of minder...
Waar de game bijzonder weinig variatie biedt op gameplay, is de wapensuite dan weer de directe inverse hiervan. Niet alleen beschikt Dynasty Warriors over een surreëel plethora aan verschillende soorten wapentuig (met elk hun eigen aanvalsstijl), er valt van ieder type minstens tien versies te vinden. Deze hebben elk hun eigen aanvalskracht en Seal - wat een soort bonus is voor je statistieken. Mensen met een post-Han dynastie gerelateerde wapenfetisj zullen hun geluk niet op kunnen: ringen, hoepels, zwaarden, lansen, speren - zelfs waaiers worden niet vergeten. Liefhebbers van Zhang Yimou films: ziehier, uw game!
Naast het occasionele bezoekje aan de wapenhandelaar, is het ook mogelijk om een wapen te krijgen na het verslaan van een generaal. Om het volledige arsenaal te verkrijgen, ben je dus wel even bezig. Ik betrapte mezelf er op dat dit een even simpel als gelaagd concept is om je toch spelende te houden - zelfs al begint de gameplay eentonig te worden.
Er is wel één aspect dat een oneerlijk voordeel biedt aan enkele wapens. Zo zullen varianten zoals de ringen en de dubbele zwaarden de mogelijkheid bieden om een ontwijkmanoeuvre uit te voeren, terwijl dat bij palen en bijlen niet het geval is. Geloof me, het is een beweging die meermaals je leven zal redden.
Naast het wapentuig heeft ook het karakteraanbod geen enkele reden om zich te schamen. Elk van de vier clans heeft een ruime selectie vechtersbazen klaarstaan en daarbovenop krijg je nog een vijfde groepje gelabeld als 'overige'. De wapens mogen dan wel de vechtstijl bepalen, het zijn de personages die beslissen hoe compatibel je met elke type bent. Daarnaast beschikt elk karakter over een unieke uitval beweging. Je kent het wel: lustig er op los meppen, balkje vullen, überµaanval gebruiken, balkje is weer leeg. Spoelen en herhalen.
Ook qua meerwaarde valt er het één en ander te beleven. Er is een encyclopedie voorzien om je kennis over de Drie Koninkrijken bij te schaven en een galerij om alle wapens en personages nader te inspecteren - inclusief een theater om alle tussenfilmpjes nog eens na te gaan.
Op grafisch vlak is de titel alvast geen uitschieter. De animaties zijn wel vlot en het spektakel kan enigszins nog tellen. Verwacht echter geen ongezien detail of variërende omgevingen. Ik zou eerlijk gezegd niet eens kunnen zeggen hoeveel mappen er zijn, gewoon omdat ze allemaal zo goed op elkaar gelijken (en geen van hen echt 'unieke' strategie-aspecten bood). De kostumering van de speelbare cast is eigenlijk het enige wat een opmerking waardig is op vlak van ontwerp en kleurenpallet. Ook het eeuwenoude principe van seksuele discriminatie wordt geëerd: een episch oorlogstenue voor mannen moet zoveel mogelijk aan bepantsering en verhullende stoffen bevatten, bij de vrouwen geldt dan weer "hoe minder, hoe liever".
De visuele presentatie mag dan wat minder zijn, er valt altijd troost te vinden in het besef dat er een co-operatieve optie aanwezig is. Net zoals in zoveel andere games is deze co-op een wondermiddeltje dat als bij toverslag de game naar een hoger niveau tilt. Er zijn geen noemenswaardige veranderingen en toch is de game haast niet meer neer te leggen als je met z'n tweetjes op oorlogspad gaat. Je kan tezamen werken of individueel de volledige map afschuimen - nog steeds met de stabiele framerate. Het nadeel is dat de co-op enkel bij de Conquest en niet bij de Story aanwezig is. Het voordeel is dan weer dat deze zowel offline als online gespeeld kan worden.
Als afsluiter nog een relaas over de audio. Over het werk van de stemacteurs kan niet geklaagd worden, alles is oké, maar verwacht geen Oscar-waardige prestaties. Wat wel op de zenuwen begint te werken, is het constant herhalen van dezelfde quotes - alsof er ergens een vinylplaat is blijven haperen. Misschien zou dit minder het geval zijn, moest de cast wat minder eloquent zijn - het is nog steeds een oorlog, geen theekransje. Het meest vervelende is dat er bij elk stukje dialoog (of monoloog, om precies te zijn) een venster verschijnt dat een vierde van je scherm bezet. Tijdens de solo missies is het slechts een kleine irritatie, maar tijdens co-op zal je meer dan eens op vloeken.
De muziek varieert dan weer vooral tussen loeiende rockgitaren op het slagveld en wat zen-geïnspireerde muziek tijdens al de rest - je kan dus wel raden dat je dat laatste niet vaak zult horen. Waar de rustige non-gevecht muziek helemaal op zijn plaatst lijkt, kan ik niet hetzelfde zeggen over de rockmuziek. Aan de andere kant, een beukende riff op de achtergrond doet wonderen om de adrenaline hoog te houden. Ook al hoor je het nauwelijks boven het gekletter van staal en ijzer (en het gebabbel van de generaals).
In een zeker opzicht is Dynasty Warriors een soort van dinosaurus onder de hedendaagse games. Het is een niche-titel die haast als enige de traditie van pure hack 'n slash gameplay in ere houdt. De game kent weinig afwisseling en is niet zonder zijn fouten, toch zal het liefhebbers van het teloorgegane genre zeker plezieren. Eigenlijk komt het hierop neer: heb je niets van interesse in het genre, loop dan langs deze titel voorbij alsof die nooit is uitgekomen. Heb je al eens action/adventures gespeeld en gedroomd dat de gameplay enkel nog uit gevechten zou bestaan, dan is het de moeite waard om deze titel eens te checken. Ben je al geruime tijd fan van de reeks, dan is deze review overbodig, want dan heb je de game waarschijnlijk reeds gekocht. Hoe dan ook, onthoud dit, de hoofdreden dat ik de titel een zeven in plaats van een zes opplakte, is vooral vanwege de verslavende co-op.
De review van Dynasty Warriors 7 doorgenomen, en je ziet het wel zitten om deze game in huis te halen? Dat kan, want het spel ligt vanaf nu in de winkelrekken voor de PlayStation 3 en Xbox 360.