EchoShift

Als je EchoShift voor het eerst in actie ziet, zal elke oplettende gamer al gauw de opmerking maken: “Dit ziet er bekend uit.” En jullie hebben groot gelijk. EchoShift is de opvolger van de puzzelgame Echochrome, die in 2008 de breinen van menig puzzelaars overuren liet werken. Maar waar Echochrome je vooral liet puzzelen met ruimtelijk inzicht, gooit EchoShift het over een ander boei. De nieuwste breinbreker van de Japanse Sony Entertainment Studio legt de nadruk op het element tijd.

Een verhaal heeft deze game niet. Je gaat gewoon aan de slag in 63 2D-levels met een gezichtloos, naamloos en karakterloos poppetje. Maar omdat wij hier bij Eurogamer graag een zekere emotionele band hebben met ons personage, gewoon al om onszelf te motiveren om hem tot het einde van een level te loodsen, gaven we ons witte mannetje de naam Fred.

Het is de bedoeling dat Freddie op het einde van ieder level weet te raken voordat de tijd op is. Om dit te doen moet je enkele gekleurde hendels overhalen om poorten in de overeenkomstige kleur te openen, zodat de weg naar je einddoel toegankelijk wordt. Maar als je dit doet zal je al snel merken dat Fred vast komt te zitten, aangezien het bedienen van die ene hendel wel de poort naar het einde van het level opent, maar wel een andere poort sluit. Of als je een reeks hendels moet overhalen, je geen tijd genoeg hebt om je nog een weg naar het einde te banen. Kapot spel is kapot? Nee, toch niet. Wanneer je tijdslimiet op is, spoelt het spel zichzelf terug als een oude videocassette en begint het level opnieuw. Maar deze keer doet een “Echo”, een schaduw van je personage, alle zelfde handelingen die Fred in je vorige beurt doorlopen heeft. Hierdoor kan je Fred dan wel op een veilige manier tot het einde loodsen. Co-op met jezelf dus.

Dit klinkt allemaal vrij simpel en in de eerste vijf levels is dat het ook. Maar wanneer je wat verder in het spel zit zal je al snel merken dat je serieus moet nadenken en stap voor stap enkele handeling die je denkt te maken zal moeten plannen. En dit alles wordt dan nog eens moeilijker gemaakt wanneer er plots vallen in de levels voorkomen die Fred vernietigen. Voordat je met een level begint krijg je de mogelijkheid om zolang je zelf wilt de speelkaart te bekijken. En dat is maar goed ook, aangezien dat echt wel nodig is om ervoor te zorgen dat je niet nodeloos een level keer op keer opnieuw moet proberen. En hoe complexer een level wordt, hoe meer “Echo’s” je zal moeten gebruiken. Dit kan oplopen tot negen schaduwen, met dan nog eens Fred zelf erbij. Het kan soms een beetje een warboel worden, maar dat betekent dat je niet genoeg gepland hebt.

Ook kan je ieder van de 63 levels spelen met telkens een andere uitdaging. Standaard is er de uitdaging om het level in een welbepaalde tijd te doorkruisen. Als tweede is er de uitdaging om een sleutel vinden die ergens verstopt is in het speelveld. De laatste uitdaging, genaamd Illusie, stelt de speler in staat om door middel van de rechter schouderknop de tijd enkele seconden te doen stilstaan. De bedoeling hiervan is om je eerder neergezette tijd te verbeteren. Klinkt misschien simpel, maar dat is het alles behalve. Je kunt Fred namelijk enkel voortbewegen wanneer de tijd stilstaat, wat een heel nieuw niveau aan complexiteit aan ieder level toevoegt.

Heel dit pakketje ziet er vrij goed uit. Als je Echochrome hebt gespeeld, of bekend bent met de grafische stijl van die game, zal je jou al snel thuis voelen in deze EchoShift. Niks revolutionairs, niet iets dat de PSP-hardware tot het uiterste duwt, maar vrij eigen aan het spelgenre zelf. Dit alles wordt begeleidt door een kunstzinnig deuntje op de achtergrond, dat wel vrij toepasselijk is voor het geheel. Één minpuntje is dat je Fred beweegt door middel van de pijltjes toetsen. Persoonlijk hadden we graag gehad dat je dit kon doen door middel van de analoge stick, gewoon omdat we die nu al zo gewend zijn van 2D games als LittleBigPlanet. Maar aangezien je Fred toch enkel naar links of naar rechts moet bewegen zonder dat je over obstakels en dergelijke moet springen, tillen we niet zo zwaar aan dit minpunt.