Edelbert's Favorite Five of 2010

2010 zal voor velen de geschiedenis ingaan als het jaar van de onthullingen. Overal kwamen er schandalen aan het licht, op welk maatschappelijk domein dan ook. Wikileaks was waarschijnlijk nog degene die de meeste reacties uitlokte van wereldleiders wereldwijd. Spilfiguur van dit alles is natuurlijk Julian Assange, één van de laatste voorvechters van de persvrijheid, die het lanceerplatform voor het bekend maken van corrupte overheidspraktijken en gouvernementele misdaden die verstrekkende gevolgen heeft voor haar burgers, opstelde. Maar ook in ons eigen Belgenlandje waren er heel wat wansmakelijke praktijken die na vele jaren het daglicht zagen. De heisa die de vele meldingen van misbruik voor priesters teweeg bracht en de daarbij horende indekoperaties van de katholieke Kerk, zorgden ervoor dat de doofpot is beginnen overlopen.

Ook op politiek vlak zal 2010 een belangrijke rol gaan spelen in de geschiedenis van ons land. De regeringsonderhandelingen die maar blijven aanslepen zorgden ervoor dat België heel wat prestigeverlies leed in het buitenland. Iets wat zeker gevolgen had op economisch vlak, met verschillende grote internationals die de biezen namen en naar het buitenland trokken. Ook kondigden enkele ministers besparingen aan op verschillende beleidstakken. Één van de spraakmakendste was natuurlijk de besparing die Vlaams minister van Cultuur, Joke Schauvliege, aankondigde voor de culturele sector. Absolute waanzin, daar deze sector er net voor zorgt dat een groot deel van de Belgische bevolking via cultuurparticipatie haar plaats in de samenleving kan innemen. Snoeien in deze sector is als de benen van een hardrenner breken vlak voor een wedstrijd, en dan nog hopen dat hij op een mooie positie zal eindigen. Maar alle politieke wraakacties terzijde was 2010 op vlak van games gelukkig toch iets rooskleuriger.

Wat me wel opviel tijdens het opstellen van mijn top vijf, was dat deze voornamelijk sequels bevatte uit reeksen die al enige status verworven hadden in het gamelandschap. Natuurlijk heb ik enig jolijt ervaren bij het spelen van games als Bayonnetta, Heavy Rain en Vanquish, maar de games die me het meest geëntertaind hebben de afgelopen maanden vallen niet onder de categorie van nieuwe IP. Oja, en voor ik aan mijn top vijf begin wil ik even duidelijk stellen dat ik niet de kans ertoe gekregen heb om elke game die dit jaar is uitgekomen te spelen. Daarom dat Mass Effect 2 er dus niet tussen staat. Maar wees gerust, de nodige kastijding voor het nog niet spelen van de game, heb ik reeds ontvangen.

Nummer vijf - Assassins Creed: Brotherhood (PS3, X360)

Zoals velen allicht weten, heb ik toch wel wat weg van een geschiedenisfanboy. De zevende hemel was dan ook te klein wanneer ik eindelijk aan de slag kon in één van de prachtigste historische steden die de mensheid ooit gebouwd heeft. Het verkennen van het quasi perfect nagebouwd historisch centrum van de stad Rome in Assassin's Creed: Brotherhood was voor mij reden genoeg om deze game een plaatsje te gunnen in mijn top vijf. Reken hierbij dan nog eens de leuke free running gameplay die we van een Assassins Creed game gewend zijn, aangevuld met een zoveelste stukje van de plotpuzzel, en niemand kan deze game zijn plaats ontkennen.

Nummer vier - God of War III (PS3)

Ook voor deze game heeft mijn voorliefde voor de annalen van de menselijke geschiedenis (stop met lachen, Philip) me beïnvloed. Niet bepaald de politieke escapades van één of andere obscure keizer of een dolle veroveringsoorlog, maar eerder de soapopera verhalen met goden in de hoofdrol die wetenschapsloze mensen gebruikten om de wereld rondom zich te verklaren. Om na jaren wachten eindelijk de conclusie in het epische drama van de Spartaanse Kratos te kunnen beleven, was dan ook een lang aanslepend verlangen dat in vervulling ging. God of War III, dat grafisch een pareltje en ijzersterk qua gameplay is, biedt dan ook een wilde ervaring die je niet lost laat van begin tot einde.

Nummer drie - Call of Duty: Black Ops (X360, PS3, PC)

En de lijn wordt doorgetrokken, ditmaal echter in een iets recentere context en met een fictief/actiefilm tintje. Maar de verhaallijn die zich afspeelt tijdens de Koude Oorlog is niet de hoofdreden waarvoor Black Ops mijn top vijf is binnengeslopen. Waar deze game voor mij in uitblinkt, is natuurlijk zijn multiplayer. Veel technische verbeteringen, vergezeld van de nodige aanvullingen, afgewerkt met die strakke welgekende gameplay maken deze multiplayer één van de absolute toppers van 2010.

Nummer twee - Battlefield: Bad Company 2 (X360, PS3, PC)

En dat is dan onmiddellijk nog één van mijn voorliefdes: goede multiplayer in een game. Dat is zeker het geval bij Battlefield: Bad Company 2. Waar de game op vlak van singleplayer misschien geen hoogvlieger is, steekt deze toch op vlak van multiplayer met hoofd en schouders boven vele van zijn soortgenoten uit. Beter dan Black Ops? Zeker en vast. Daar de multiplayer in Black Ops te veel gericht is naar de individuele vaardigheden van de speler, draait de multiplayer van BC2 volledig rond het presteren in teamverband. Werk je niet samen met je squad, dan raak je nergens. Doe je dit wel, dan kan het online slachtveld je volledig opslorpen in alle intense actie die het te beiden heeft. Succes door teamwork, iets wat we te weinig zien in hedendaagse shooters.

Nummer een - Halo: Reach (X360)

Als er één game is die een ereplaatsje in mijn televisiemeubel veroverd heeft, dan is het wel Halo: Reach. Niet enkel omdat dat het hier gaat om een game met fenomenale gameplay, maar ook omdat dit ontwikkelaar Bungie's laatste game is in de Halo reeks. En een briljante multiplayer kon natuurlijk ook niet ontbreken. Waar sommigen misschien denken dat deze game meer aanleunt bij Black Ops qua online gedrag, draait het in Halo: Reach ook grotendeels rond het goed samenwerken van je team. Reken hierbij alle community georiënteerde features, zoals de Forge, de video replay mode of dynamisch veranderende uitdagingen, en je hebt één van de beste multiplayer games aller tijden. Tel hierbij dan nog eens de beste singleplayer uit de reeks op en je komt tot de uitkomst dat Halo: Reach zijn eerste plaatsje meer dan verdiend heeft.

En wat nog in 2011?

Eerst en vooral verwacht ik nog veel dolle avonturen te beleven met de oude en nieuwe leden van de Eurogamer familie. En ten tweede hoop ik in 2011 even de tijd te kunnen nemen om aan enkele games te beginnen die nu al enige tijd in mijn televisiemeubel liggen te smeken om gespeeld te worden. Zo moet ik onder andere nog altijd Red Dead Redemption uitproberen. En mijn enthousiasme om dan eindelijk in de stijgbeugels van een digitaal ros te klauteren om het wilde westen van Rockstar te verkennen neemt zienderogen toe naarmate meer en meer redactieleden deze game in hun top vijf vernoemen.

Dan volgt die keiharde lineup voor het voorjaar, met games als Killzone 3 en Gears of Wars 3. (en ook nog spellen rond een tweede crisis en een kogelregen, vijf titels is het maximum Edelbert! red). De absolute natte droom van iedere shooter fan. En wanneer we dan later op het jaar aan de slag mogen gaan met Valve's puzzelshooter, Portal 2, is het hek helemaal van de dam. En zonder wegversperrend hek wordt de weg naar het einde van het jaar vrijgemaakt voor allerlei brullende motoren in de nieuwe Forza Motorsport 4.

Maar stiekem kijk ik nog het meeste uit naar Deus Ex: Human Revolution. Ik kan me niet van de gedachte ontdoen dat deze game een grote impact zal hebben op de manier waarop mensen naar games kijken. En dan bedoel ik niet dat de game een golf van controversiële woede zal veroorzaken omdat er ergens een digitale tepel te zien zal zijn. Wat ik wel bedoel is dat deze game een culturele en sociale impact zal hebben omdat de materie die aan bod komt in de game relevant is voor onze samenleving. Centraal in de game staat de mens, en op welke manier men deze kan definiëren. Iets wat al eeuwenlang voer is geweest voor voortdurende filosofische discussies. 2011 kan niet snel genoeg beginnen.