El Shaddai: Ascension of the Metatron
Goddelijke trip in Wonderland.
Je moet ook opletten tijdens een gevecht dat je wapen niet aan kracht verliest. Als Goddelijke Afgevaardigde moet je met een puur wapen vechten. Door teveel onreine types te bekampen wordt je gerief steeds minder Goddelijk. Het verliest zijn maagdelijke kleur en gaat steeds donkerdere tinten aannemen. Tegelijk verliest het aan kracht. Je moet dus als speler op tijd en stond je wapen terug vrijmaken van alle onreinheid zodat het zijn slagkracht ten volle kan benutten. Hou er wel rekening mee dat het toch wat tijd in beslag neemt om dat te doen. En hoewel de vijand slechts met maximum twee tegelijk op je inbeuken, zullen ze niet wachten tot het wapen waarmee je hen te lijf wil gaan terug op volle kracht is. Al die kleine details maken de gameplay een stuk gelaagder dan je op eerste zicht zou denken.
Je wapen gebruiken doe je door op één knop te drukken. Daarnaast is er nog één knop voor het springen, één voor het verdedigen en een laatste knop die gebruikt wordt om een wapen te stelen of rein te maken. Dit alles lijkt simpeler dan het is. Elk wapen heeft zijn reeks mogelijkheden en combo's. Allemaal te benutten door een combinatie van timing van het indrukken van de knop, de afstand van de vijand, of je je in de lucht of op de grond bevindt, enzovoorts. Gebruik je die ene knop dan nog eens in combinatie met de knop om te verdedigen, dan komen er weer een reeks nieuwe mogelijkheden bij. En zelfs dan zal het spel je nog enkele extra mogelijkheden laten zien om speciale aanvallen uit te voeren.
En zo zie je dat een op eerste zicht simpele button basher, plots enkele extra lagen diepgang bijkrijgt. Alles is belangrijk bij het vechten tegen een vijand of eindbaas. De manier van het drukken op de knoppen, de combinaties, het goeie wapen op het goeie moment, zien dat je wapen steeds op volle kracht is, … En als je toch nog met teveel geluk en teveel geram op de knoppen door het spel raakt, dan raad ik je alvast een harder niveau aan. In het begin kun je enkel kiezen voor makkelijk of normaal, maar eens je het spel een eerste maal doorlopen hebt, tonen zich nog moeilijkere speelniveaus. Daarin zul je al vlug merken dat de tegenstand minder willekeurig te werk gaat en je je wel erg aan goeie timing moet vastklampen om weg te duiken, te verdedigen of aan te vallen.
Mensen die beweren dat het spel te simpel is, niet veel voorstelt of enkel teert op zijn visuele pracht, hebben mijn inziens nooit langer dan een uur de controller in hun handen gehouden. De gemiddelde speler zal voor één speelbeurt een goeie acht uur zoet zijn. Maar er is genoeg reden om het spel te herspelen. Je wil je eens echt toespitsen op het verhaal op easy, of je wilt jezelf eens toeleggen op de echte moeilijkere en diepere gameplay van het spel, of je wil specifieke levels opnieuw spelen, … En er is zelfs meer. Elk van de zeven gevallen engelen die je als eindbazen doorheen het spel moet verslaan, kom je niet één, maar vijf keer tegen tijdens het verhaal. Bij de eerste ontmoetingen ga je steeds roemrijk ten onder. Enkel bij je laatste afzonderlijke ontmoeting MOET je van hen winnen. Maar volgens wat de makers mij vertelden, is het effectief mogelijk om al bij de eerste ontmoetingen een gevallen engel te verslaan. Het loont dan ook zeker de moeite om na je eerste speelbeurt eens te onderzoeken of je de vijand al enkele hoofdstukken vroeger een kopje kleiner kunt maken.
Wat ons bij de conclusie van het spel brengt. Eigenlijk zou ik nog wel enkele pagina's verder kunnen gaan, maar een mens moet ergens de lijn trekken en in plaats van erover te schrijven, de controller in de handen nemen en het gaan spelen. Want ik heb elementen laten liggen zoals het ongelooflijke verrassingseffect bij elke nieuwe level of de verrassende verlopen van eindbaasgevechten. Telkens je denkt te weten hoe het spel zal evolueren, zie je weer iets waarvan je denkt "dat had ik nu eens echt niet zien aankomen". Dan denk ik aan een net verslagen eindbaas die verandert in een vleermuis, een waar Tron-achtervolgingslevel, enorme in harnassen gehulde varkens, gigantische wormachtige wezens die je opeten, … en ik begeef me hier al stevig op het spoiler-vlak. Om nog maar over de even toepasselijke als gevarieerde muziek te zwijgen.
Aanvankelijk wilde ik El Shaddai: Ascension of the Metatron een negen geven. Ik werd echter aan het twijfelen gebracht door mijn allerliefste die me - verder van geen kwaad of samengebonden kennis bewust - vroeg: "waarom een negen en dan geen tien?" En ik heb hier inderdaad hard moeten over nadenken. Waarom geen tien? De vraag van mijn vriendin zette me terug met beide voeten van uit de gamershemel op de grond. In eerste instantie vond ik niets wat wat het spel van een ultieme score kon afhouden, maar na een dagje afstand voelde ik wel dat ik minieme ergernissen over het hoofd heb gezien.
Het zijn kleine ergernissen die toch soms grote gevolgen hadden. De visuele stijl is zoals al enkele keren vermeld oogverblindend, maar dat mag je soms ook letterlijk nemen. Door het creatieve gebruik van filters en shades en wat dan ook, is het tijdens 3D-gedeelten van het spel niet altijd duidelijk wat nu de grens tussen platform of afgrond is. Ook is de diepte soms zoek waardoor je vaker dan je eigenlijk wil de dieperik ingaat. Meestal word je vlakbij terug op het spelveld gedropt, maar het vereist soms toch wat teveel onnodig gesukkel om te geraken waar je wil. De vaste camera is daar ook geen grote hulp in. Het is niet mogelijk om tijdens het spel de camerastandpunten zelf te kiezen, wat het je zeker tijdens gevechten niet altijd evident maakt. Het gebeurt al eens dat de tegenstander buiten beeld staat.
En dan misschien nog het belangrijkste. Het spel zal door veel liefhebbers de hoogte ingeprezen worden. Ik durf trouwens nu al een cultstatus voor deze game te voorspellen. Maar, er zijn natuurlijk altijd gamers waar dit genre - als je El Shaddai al in een genre kunt stoppen - niet voor is weggelegd. El Shaddai zal mijn inziens een erg specifiek publiek aantrekken. Een publiek waar ik in alle eerlijkheid zeker bij hoor. Maar of de brede massa voor dit spel zal vallen, zal afwachten worden. Ik hoop van wel, maar ik vrees een late erkenning als cultgame. Wat me doet besluiten dat ik hoop dat het het algemeen traditionele gamerspubliek voor het psychedelische avontuur van El Shaddai klaar is, want het is - naast enkele kleinere ergernissen - nu al het gekste dat je zult meemaken in 2011.
De review van El Shaddai: Ascension of the Metatron doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game ligt vanaf nu in de winkelrekken voor de PS3 en X360.