Enslaved: Odyssey to the West

Wel leuk is dat er soms een lichte afwisseling in de dynamiek vechten-klimmen komt in de vorm van gevechten tegen eindbazen. Om deze steeds imposanter wordende tegenstanders te kunnen verslaan moet je nieuwe spelmechanieken gaan gebruiken om tot de overwinning te komen. De boss battles wisten ons keer op keer te vermaken en kwamen steeds op het juiste moment naar voren. De theatrale manier waarop Monkey op het einde steeds de finale slag toebrengt kon meermaals voor een "wow, dat was vet!" moment zorgen. Alweer immersie ten top dus!

Af en toe krijgt Monkey ook wat meer "vrijheid" - merk de aanhalingstekens op – doordat hij op zijn Cloud, een soort van energieskateboard, een schijnbaar open omgeving mag verkennen. Op zulke momenten voelt Enslaved wat minder rechtlijnig aan, al is de besturing van de Cloud wat te losjes waardoor de bijhorende platform-gedeeltes vaak niet van de eerste keer lukken. Hetzelfde probleem duikt op wanneer je op je Cloud in ware Crash Bandicoot 2 stijl weg moet vluchten van een aanstromende vijand. Monkey beweegt op zulke momenten naar de camera toe, wat ervoor zorgt dat je obstakels zo nu en dan te laat opmerkt en vast komt te zitten. Aan de andere kant pompt de adrenaline tijdens deze segmenten als een malle door je lijf, wat bij ons zorgde voor een haat-liefde relatie.

Voordat we overgaan naar de technische kant van Enslaved nog even aanhalen dat Trip er niet enkel voor spek en bonen bijloopt. Je krijgt nooit de controle over het meisje, maar je moet haar wel aan de hand van een simpel menuscherm zo nu en dan kleine opdrachtjes geven. Zo kan ze wanneer Monkey dat vraagt vijanden tijdelijk afleiden, terwijl ze tijdens het oplossen van puzzels specifieke taakjes voor haar rekening kan nemen. In ware ICO-stijl moet je met Trip op je rug het meisje doorheen de omgeving escorteren en haar naar voor haar onbereikbare plekjes smijten, wat toch weer voor een extra – hetzij dun – laagje afwisseling zorgt. Bovendien zal Trip met behulp van een speciaal daarvoor uitgeruste libelle elke nieuwe omgeving scannen en belangrijke aandachtspunten voor Monkey markeren, maar dit doet ze helemaal zelf zonder dat jij enige inbreng moet leveren. Soms hadden we het gevoel dat we het op voorhand verkennen van de omgeving liever zelf hadden willen doen (of in co-op - gasp), maar Ninja Theory koos ervoor om van Enslaved een singleplayer/ single character titel te maken.

Maar goed, we gingen het in deze alinea dus hebben over het technische plaatje. We haalden reeds aan dat Enslaved er qua ontwerp ronduit prachtig uitziet, en we durven zelf zeggen dat Ninja Theory een van de mooiste titels van dit jaar weet af te leveren. Aan de andere kant zitten er nog aardig wat foutjes in het spel die niet onopgemerkt de revue passeren. Zo zijn geluidseffecten op sommige momenten afwezig en laden textures nu en dan wat traag in. De camera weet 95 procent van de keren de juiste dingen in beeld te brengen, om de rest van de tijd verloren te raken achter bijvoorbeeld reeds verslagen vijanden. De schoonheid van de omgevingen vol met prachtige details zouden je deze kleine struikelpunten bijna doen vergeten, wat nogmaals aangeeft dat Ninja Theory voor het grootste deel echt wel kundig te werk gegaan is bij het ontwikkelen van Enslaved: Odyssey to the West.

Eens je na zo'n acht uurtjes klaar bent met het verhaal valt er niet veel meer te beleven in Enslaved. Je kunt achteraf elk level nog eens afzonderlijk uitkammen om alle rode bolletjes of glyphs – vreemde visioenen van de toekomst – op te sporen, maar veel herspeelbaarheid hangt er niet vast aan dit spel. Ninja Theory heeft wel nog plannen om binnenkort downloadable content toe te voegen aan Odyssey to the West, maar enige vorm van multiplayer of co-op is volledig afwezig. Je moet Enslaved dan ook vooral bekijken als een actie- en sfeervolle ervaring die aan een snel tempo voorbij komt.