Eurogamer Benelux kiest de Games van het Jaar 2020
De persoonlijke favorieten van de redactie.
2020 was voor velen een ongelofelijk lastig jaar. Gelukkig bieden games een bijzondere vorm van escapisme. Of je nou op zoek bent naar een epos, graag aan personages knutselt of liever een magische wereld verkent, games laten je de de dagelijkse rompslomp even vergeten. Dit jaar was dat zeker niet anders, daarom kiest Eurogamer Benelux de Games van het Jaar 2020.
Zoals gewoonlijk reiken de redacteurs van Eurogamer Benelux enkele medailles uit: per redacteur een voor zijn Game of the Year (goud) en een voor zijn runner-up (zilver). Ondanks de pandemie waren er dit jaar alsnog veel toptitels en met de nieuwe games voor de pc, PlayStation 5, Xbox Series X|S en Nintendo Switch in het vooruitzicht, kunnen we alvast stellen dat 2021 ook een bijzonder gamejaar wordt. Een fijne jaarwisseling en tot volgend jaar!
Hades
Bert (GOTY)
Soms komt de goeie game gewoon op het goeie moment. Zo lanceerde Supergiant Games Hades net op een moment dat ik helemaal uitgebrand was op triple-A-titels. Ik zat er nochtans niet op te wachten, aangezien ik de vorige games van de ontwikkelaar - Bastion, Transistor en Pyre - stiekem overrated vind. Maar het is geen geheim dat ik een roguelike best kan smaken en het kostte niet veel, dus ja, waarom niet?
Zeventig uur later ben ik nog altijd de speelbal van het Griekse pantheon. Ik heb de credits ondertussen al lang zien passeren, en nog steeds houdt de game me in de ban. Looks, muziek, content, gameplay; alles is van ongeziene kwaliteit. Supergiant Games heeft wat mij betreft de code van de perfecte roguelike gekraakt. Hades is heerlijk ambrozijn en verdient niets minder dan de titel van Game of the Year.
Michiel (GOTY)
Toegegeven, mijn keuze voor Game of the Year is niet echt een verrassing. Al sinds de release van het magistrale Bastion is Supergiant Games met voorsprong mijn favoriete ontwikkelaar, en ook alle games daarna heb ik met veel plezier verorberd. Mocht Hades een drol met een hoge hoed zijn geweest, had ik hem waarschijnlijk dus nog de hemel in geprezen.
Dat is de game voor alle duidelijkheid absoluut niet. Hades is niet alleen een van de beste roguelikes ooit, maar brengt ook feilloos alle sterke punten uit Supergiants eerdere games samen tot een uitmuntend geheel. De strakke combat uit Bastion, de betoverende omgevingen uit Pyre, het tactische aspect van Transistor, en dat opnieuw overgoten met de heerlijke muziek van Darren Korb. Doe jezelf een plezier, en warm je in deze donkere tijden aan het hartverwarmende hellevuur van Hades.
Randolf (Runner-up)
Had je me aan het begin van het jaar gezegd dat er een roguelike bijna bovenaan mijn GOTY-lijstje zou staan, dan had ik je vierkant uitgelachen. Normaliter is het genre niet aan mij besteed, omdat ik progressie mis. Supergiant Games heeft me met Hades het licht laten zien, als Zagreus die na talloze pogingen eindelijk uit de klauwen van de onderwereld ontsnapt en de Griekse zonnestralen voor de eerste keer zijn knappe koppie strelen.
De systemen van Hades zijn zo knap met elkaar vervlochten dat je maar blijft spelen. Doodgaan is geen straf, omdat er altijd wel een reden is om bij de zoveelste reïncarnatie nog een poging naar de top te wagen. De vergelijking met Sisyphos die tot in de eeuwigheid zijn steen de berg op rolt, is gauw gemaakt. Maar in het geval van Hades is dit helemaal geen straf. Nietwaar, Bert?
Final Fantasy 7 Remake
Randolf (GOTY)
Natuurlijk zou Final Fantasy 7 Remake dit jaar voor mij de gedoodverfde winnaar zijn, als hervertelling van mijn favoriete game aller tijden. Toch was dat tot vlak voor de release nog helemaal niet zo zeker. Immers, zou Square Enix het origineel wel eer kunnen aandoen? Zou de sfeer van vroeger wel behouden blijven? Was het eigenlijk een goed idee om de remake tot slechts Midgar te beperken? Ja, is gelukkig het antwoord op al die vragen.
De game is zeker niet perfect. Grafisch is het dikwijls een rommeltje en de saaie sidequests voegen weinig toe. De hoofdprijs is dit jaar dan ook vooral een gevoelskwestie. Vanaf de legendarische openingsscène tot aan de verrassende ontknoping, Final Fantasy 7 Remake betoverde me helemaal opnieuw. Voor even was ik weer dat knaapje dat twintig jaar geleden dit avontuur voor de eerste keer beleefde. Een ontroerend weerzien vol kippenvelmomenten.
Glenn (Runner-up)
Als grote Final Fantasy-fan schaamde ik mij diep dat ik het legendarische Final Fantasy 7 niet had gespeeld. De remake kwam dan als geroepen om eens in de huid van Cloud te kruipen en Barret, Tifa en Aerith te vergezellen op hun avontuur.
Buiten de mindere kantjes was ik aangenaam verrast dat Square Enix erin slaagde om de game om te gooien en naar de 21e eeuw te brengen. Een van de zaken die daarvoor zorgt, is het nieuwe gevechtssysteem dat duidelijk is gebaseerd op dat van Final Fantasy 15, maar dan beter. Het kan daarnaast echter altijd beter en daarom is dit mijn runner-up van 2020.
Marcel (Runner-up)
Na 1000 jaar zeuren en wachten werden we eindelijk getrakteerd op een remake van Final Fantasy 7, en wat een traktatie is het. Ongeacht enkele grafische tekortkomingen heb ik van begin tot eind genoten van Midgar en diens bewoners. De remake is echt een feest van herkenning en tovert gegarandeerd een glimlach op je gezicht.
Ik was vooral bang dat de game mijn herinneringen aan het origineel zou aantasten, maar dat is gelukkig niet het geval geweest. Dat is knap, want met Tetsuya Nomura aan het roer weet je nooit waar de reis naartoe gaat. Deze game heeft in ieder geval een mooie bestemming. Final Fantasy 7 Remake staat dan ook wat mij betreft schouder aan schouder met het origineel.
The Last of Us: Part 2
Carl (GOTY)
Ik heb lang getwijfeld om The Last of Us: Part 2 deze eer te geven, want uiteindelijk vallen er veel kanttekeningen te maken. De belangrijkste van al: The Last of Us: Part 2 is niet eens de beste game die ik dit jaar heb gespeeld. Deze wraaktocht duurt veel te lang, worstelt met pacing, en eindigt te ambigu. Maar toch. In de twee weken die ik erover deed om The Last of Us: Part 2 uit te spelen, dacht ik er op bijna elk moment aan - wanneer ik aan het werken was, met vrienden iets dronk, et cetera. Ook nu, maanden later, kan ik de game niet van me afschudden. De genuanceerde moraliteit van het verhaal, de deprimerende toon, het extreme geweld… Nee, The Last of Us: Part 2 is niet de beste game die ik dit jaar heb gespeeld maar wel de meest memorabele en fascinerende - zowel vanwege zijn sterktes als tekortkomingen.
Wil je meer weten? Lees hier de The Last of Us: Part 2 review.
Spider-Man: Miles Morales
Glenn (GOTY)
Mijn Game of the Year in 2020 is ongetwijfeld Spider-Man: Miles Morales. Dat komt vanwege het leuke verhaal, de nieuwe Spider-Man met zijn nieuwe trucs en de grote verscheidenheid qua gevechten en eindbazen die je tot het uiterste drijven.
Voor aanvang van de game maakte ik mij zorgen omdat ik vreesde dat hij een mislukt vervolg zou zijn en ik er mijn geld beter niet had aan uitgegeven. Dat was allesbehalve het geval en ik was enorm verbaasd dat dit vervolg eigenlijk nog leuker was dan zijn voorganger uit 2018.
Wil je meer weten? Lees hier de Spider-Man: Miles Morales review.
Ghost of Tsushima
Marcel (GOTY)
Na lang wikken en wegen, nomineer ik toch maar Ghost of Tsushima als mijn Game of the Year. Sucker Punch Productions heeft namelijk een heerlijke, overtuigende 'samurai fantasy' neergezet, waarbij ik meermaals met open mond naar mijn scherm heb gestaard. Vreemd genoeg kan ik mij ook geen andere games voor de geest (hihi) halen waarbij ik tijdens het spelen de woorden 'waarom is deze game zo goed!?' uitgesproken heb.
Dat komt vooral door de heerlijke combat die je wat mij betreft alleen op een hogere difficulty compleet ervaart. Ghost of Tsushima is snel, onvergeeflijk en vraagt eigenlijk alles van je reflexen. Bovendien is Tsushima, ondanks de dood en verderf, bloedmooi… waardoor het dus geen straf is om eens in de zoveel tijd te verdwalen en weg te dromen.
Wil je meer weten? Lees hier de Ghost of Tsushima review.
Football Manager 2021
Nathan (GOTY)
Verrassing! Nee, hoor. Gezien mijn chronische neiging om bij nieuwe AAA-games de kat uit de boom te kijken (Assassin's Creed Valhalla, ik houd je in de gaten) besteed ik met plezier m'n gametijd aan het zoveelste kind in Sports Interactives familie. De vorige editie spoorde je met het Development Centre aan om een ploeg op de lange termijn (opnieuw) op te bouwen. Deze editie combineert dat met een opgepoetste rol voor de manager en diepgaande interactiemogelijkheden. Van een meeting met het bestuur loop je naar een analyserondje met de staf en eindig je op het trainingsveld voor een snel gesprek met je spits. De wedstrijden zelf zijn des te indrukwekkender om te bekijken. Op die manier tracht ik Nottingham Forest naar (oude) glorie te loodsen. Football Manager is als m'n moeder, ze laat me nooit in de steek.
Wil je meer weten? Lees hier de Football Manager 2021 review.
Doom Eternal
Carl (Runner-up)
Doom Eternal is een geweldige adrenalinerit waarin elk gevecht je tot het uiterste drijft. Elke demoon vergt een strategie, en je moet constant je health, armor en ammo in het oog houden. Dat maakt Doom Eternal zo goed: dit is zoveel meer dan een hersendode shooter, want elke seconde moet je nadenken, reageren en improviseren. Waar spring of dash je naartoe om uit de klauwen van een Hell Knight te blijven? Waar is de dichtstbijzijnde portal om iedereen even af te schudden? Waar is de dichtstbijzijnde 'ambient demon' om als vleespiñata voor armor en ammo te gebruiken? Doom Eternal is door deze mix van dodelijke vijanden, snelle keuzes en lage resources een pittige game, maar wel een die je met een diep gevoel van trots achterlaat wanneer je een aartsmoeilijke encounter hebt voltooid. Niet te missen voor iedereen die shooters een warm hart toedraagt - al bestaat de kans dat de Doom Slayer het eruit rukt.
Bert (Runner-up)
Vooreerst een bekentenis: ik ben een laatbloeier wat first-person shooters betreft. Heel erg lang heb ik er niks van moeten weten tot ik via Fallout 3 - een serieuze omweg, ik weet het - stilaan de stap naar het genre heb gemaakt. Mijn enige voorwaarde is dat het onrealistisch en over-the-top moet zijn. Ik kan niks aanvangen met een Rainbow Six of Call of Duty, maar des te meer met een Titanfall 2 en een, jawel, Doom Eternal.
Doom Eternal is geen adrenalineshot maar een adrenaline-infuus. Van de eerste tot de laatste seconde word je ondergedompeld in een orgie van geweld waarin je alles heerlijk - sorry voor het Vlaamse woord maar het is zo toepasselijk - vermassacreert. Elk element van Doom Eternal zit goed: pompende soundtrack, no-nonsensegameplay en een bruut arsenaal. Een shotgun zonder enterhaak voelt nu als 2020 zonder corona; gewoon niet savage genoeg. Over 2020 gesproken; de ironie ontgaat me niet dat mijn twee favoriete games van dit jaar beide over de hel gaan.
Wil je meer weten? Lees hier de Doom Eternal review.
Ori and the Will of the Wisps
Michiel (Runner-up)
Bij de start van de eerste lockdown in maart was Ori and the Will of the Wisps een van de weinige lichtpuntjes. En dat tegen alle verwachtingen in, want bij de eerste Ori ben ik destijds een paar uur afgehaakt. Deze sequel is echter op elk mogelijk vlak een enorme stap vooruit. Zo zijn de omgevingen deze keer nog gevarieerder en oogverblindender, waardoor je je helemaal in een sprookje waant.
Het is echter vooral qua combat dat de game indruk maakt. Was die in Ori and the Blind Forest in het beste geval 'functioneel', dan krijg je deze keer een indrukwekkend aanbod aan wapens en upgrades. Zelfs nadat je het ontroerende verhaal uitgespeeld hebt - deze redacteur heeft alvast een traantje weggepinkt - begin je dan ook met veel plezier van voren af aan om de gevechten eens op een andere manier aan te pakken.
Wil je meer weten? Lees hier de Ori and the Will of the Wisps review.
Iron Harvest
Nathan (Runner-up)
Zonder verwachtingen waagde ik mij aan deze Iron Harvest van de Duitse ontwikkelaar King Art, en mijn bevindingen waren verrassend positief. Het uitgangspunt is bizar maar zeker al de moeite: in een alternatieve realiteit na WO I strijden drie facties om de macht, waarbij ze dieselpunkachtige machines (Mechs) op het slagveld inzetten. Maar de uitwerking mag er ook zijn, want een overvloed aan infanterie of Mechs is geen garantie op succes. Je moet daarin een goede balans vinden en de strategische opties in de strijd handig benutten. Bovendien zijn de eenheden, Mechs en mythische helden gedetailleerd uitgewerkt, net als de boardgame waarop Iron Harvest gebaseerd is. Een ijzersterke prestatie, dus.
Wil je meer weten? Lees hier de Iron Harvest review.