Eurogamer Benelux kiest de Games van het Jaar 2024
De favorieten van je favoriete redacteurs.
Vorig jaar was één van de allerbeste jaren ooit in de gamegeschiedenis. Maar de industrie heeft zijn kruit niet verschoten, want 2024 was opnieuw een opmerkelijk jaar. Gevierde reeksen kregen (eindelijk) sequels, oude toppers genoten van indrukwekkende remasters en remakes, en een paar volledige nieuwe titels bliezen ons omver.
Met zoveel lekkers om uit te kiezen was het dan ook uitdagend voor elke redacteur om zich tot twee games te beperken. Eén daarvan krijgt de titel van persoonlijke ‘Game van het Jaar’, terwijl de ander de eer krijgt om ‘Runner-up’ te zijn. Hieronder vind je de keuzes van de redactie van Eurogamer Benelux. Laat ons vooral ook jouw keuzes weten in de comments!
Joël
GOTY: Metaphor: Refantazio
Weinig games belichamen ‘het geheel is meer dan de som der delen’ zoals die van uitgever Atlus (bekend van Persona). Dat geheel raakte mij niet eerder zo grandioos als in Studio Zero’s Metaphor: Refantazio. Zo zijn de wereld en setting van Metaphor uiterst uniek: het is een perfect mengsel van fantasie, in een alternatieve vroege 20ste eeuw, met een scifitopping. Ook in deze Atlus-game wordt je daginvulling door het alom bekende tijdsysteem beperkt. Dat tijdsysteem maakt al je keuzes gewichtig en zorgt voor een sterk gevoel van continuïteit. Die matcht uitstekend met de constante reis die je hier onderneemt. Daarnaast maakt de gelikte presentatie de ‘PlayStation 2 - Starry Night’-graphics meer dan goed. Metaphor Refantazio is een groots avontuur in een frisse setting met constante progressie en diepe combat die je gemakkelijk door de herfst- en wintermaanden heen sleept.
Runner-up: V Rising
De Early Access van Stunlock Studios’ V Rising was twee jaar geleden al zo sterk dat je gemakkelijk vergat dat het niet om een volledige game ging. De volledige release volgde in mei dit jaar en tilde V Rising naar een nieuw niveau. In deze release wordt het wederom duidelijk wat een goud Stunlock Studios in handen heeft met diens vlotte combatsysteem, en hoe dit ook zeer geschikt is voor PVE-scenario’s. Reken daarbovenop de toffe bouwopties, de integratie van vampierproblemen - mijd de zon en knoflook als een Engelsman - en de vele manieren van spelen (solo of met een groep, PVE of PVP, op een private of publieke server), en je hebt een topper. V Rising is een uitmuntende actie-, survival-, bouwgame die met recht in dezelfde adem als Valheim en Grounded genoemd moet worden.
Carl
GOTY: Prince of Persia: The Lost Crown
Ubisoft heeft de laatste jaren een kwalijke reputatie opgebouwd als hypervoorspelbaar. Het bedrijf verraste dit jaar echter vriend en vijand met een experiment: wat als je de gevierde Perzische prins in een metroidvania-jasje steekt? De combinatie is zo ongelofelijk ‘naturel’ dat je je afvraagt waarom het zo lang heeft geduurd. De pilaren van de Prince of Persia-reeks vinden namelijk hun perfecte thuis in de contouren van het 2D-metroidvaniagenre. De hyperprecieze platforming steekt ‘masocore’-klassiekers als Celeste en Super Meat Boy naar de kroon; de combat biedt bakken diepgang en uitdaging; en de puzzels zijn zo inventief dat ik soms buiten gamesessies ware eurekamomenten kreeg. Combineer dat met een prachtig opgebouwde wereld tjokvol geheimen en een meeslepend verhaal, en je hebt een ‘match made in heaven’. De prins is dood; lang leve de prins!
Stalker 2: Heart of Chornobyl
Het was tot op het allerlaatste moment nagelbijten of dit goed zou komen. De oorspronkelijke Stalker-trilogie is met recht en reden een cultklassieker: gevierd voor de melancholische sfeer, verguisd als een technisch zootje. Een opvolger leek echter nooit van de grond te komen, en het thuisland van ontwikkelaar GSC Game World werd bovendien meegesleept in een onrechtvaardige oorlog. Het is dus een ongelofelijke verwezenlijking dat Stalker 2 überhaupt bestaat - en nog meer dat het zo goed is. Monsters, mensen en zelfs het klimaat proberen je te vermoorden; wapens lijken elke vijf seconden uit elkaar te vallen; en zelfs de meest verlaten ruïne kan een vreselijk geheim bevatten. Ik snap dat de vele bugs en glitches bij launch in het verkeerde keelgat schieten, maar voor mij draagt ‘eurojank’ enkel bij tot de unieke charme van de reeks. Ik heb dit soort onverbiddelijke, geïsoleerde ervaring ontzettend hard gemist. Zoek me maar in de Zone.
Michiel
GOTY: Dungeons of Hinterberg
“De shrines uit The Legend of Zelda gecombineerd met de sociale interacties uit Persona”. Meer dan die ‘elevator pitch’ van collega Randolf had ik niet nodig om mijn game van het jaar te vinden. Dungeons of Hinterberg speelt zich af in een betoverend alpenstadje waar het alledaagse en het magische moeiteloos in elkaar overvloeien. Het traditionele skiën is ingeruild voor het verkennen van stuk voor stuk briljant ontworpen dungeons met unieke mechanics, breinbrekende puzzels en onderhoudende combat. En voor de après-ski - of is het après-dungeon? - spreek je ‘s avonds af met een kleurrijke cast aan personages. Ga je zelf niet op skireis om het einde van het jaar te vieren? Dan is Dungeons of Hinterberg de komende weken het perfecte digitale alternatief.
Runner-up: Like a Dragon: Infinite Wealth
Like a Dragon: Infinite Wealth is niet alleen een van de betere Yakuza-games, het was meteen ook het beste alternatief voor zowel Pokémon als Animal Crossing in 2024. Het nieuwe verhaal van Ichiban Kasuga voert je langs prachtige Hawaïaanse stranden voor de typische turn-based gevechten, maar evengoed ben je uren zoet met het verzamelen van Suijimon of het uitbouwen van je eigen paradijselijke eiland waarop zelfs Tom Nook jaloers zou zijn. Elke activiteit ademt charme en vakmanschap. In tegenstelling tot mederedacteur Carl ben ik nog niet op het echte Hawaï geweest, maar voorlopig kan ik verder met Infinite Wealth. De vakantie van je leven, zonder je zetel te verlaten.
Joachim
GOTY: Metaphor: ReFantazio
In een jaar waar veel games straalden van kwaliteit, maar er haast geen enkele met kop en schouders bovenuit stak, sleept Metaphor: ReFantazio voor mij dan toch de kroon in de wacht. De bejubelde Persona-formule draagt de game al een heel eind met de veelzijdige combat en een fascinerende leefwereld, maar wat me de spreekwoordelijke klik gaf, was het besef dat Atlus je toestaat om met de Archetypes buiten de lijntjes te kleuren. Monsters met lagere levels sla je knock-out met één of twee realtimemeppen, en de passieve vaardigheden van de klassen staan je zo toe om heel snel MP aan te vullen of in-game poen te scheppen in seconden. Het ontbreken van een betuttelend vingertje maakte dat ik plots de Matrix zag en de game niet meer kon neerleggen. Een verkiezingsrace is nog nooit zo entertainend geweest sinds de Amerikaanse verkiezingen. Een geweldige RPG die je niet mag missen.
Runner-up: Final Fantasy 7 Rebirth
Het fantasiefeestje stopt niet bij Metaphor, want voor RPG-liefhebbers was het een boerenjaar, en daar zit Final Fantasy 7 Rebirth ook voor iets tussen. Dit tweede deel in het drieluik dat het volledige remakeproject overspant, nam alles wat Final Fantasy 7 Remake zo sterk maakte en bouwt verder op die stevige funderingen. De opgedreven schaal van deeltje twee draagt veel bij, aangezien Midgar achter je ligt en de wereld voor je voeten openvouwt. Het in modern detail tot leven zien komen van bekende locaties zoals de Junon-haven of de sprankelende Gold Saucer is één grote troefkaart, maar met uitgebreide combat en een cast waarvan je hart sneller slaat, is het onmogelijk om niet te houden van Final Fantasy 7 Rebirth. Om dan nog maar te zwijgen over de karrenvracht aan minigames die me entertaint terwijl ik ongeduldig wacht op het spannende slot. Square Enix, je verwent ons rot.
Maarten
GOTY: Helldivers 2
Ik heb een tijd lang getwijfeld of ik Helldivers 2 de eerste of tweede plek zou geven. De plotse onthulling van de Illuminates tijdens de Game Awards heeft me echter opnieuw volledig verslingerd aan Arrowheads multiplayershooter. Wat de game zo briljant maakt, is dat de gameplay—zelfs voor doorgewinterde spelers—nooit lijkt te draaien om het gebruik van de efficiëntste uitrusting of een hoge plek ergens op een leaderboard, maar altijd ontaardt in een visueel spektakel en showcase van de vele sandboxelementen die de game rijk is. Daardoor capteert het dezelfde energie als de Battlefield-franchise met zijn typerende ‘only in Battlefield’-momenten. Samen met ‘friendly fire’, procedureel gegenereerde planeten en het brede scala aan Stratagems biedt Helldivers 2 dus voldoende variatie om elk potje uniek en heerlijk chaotisch te doen aanvoelen.
Runner-up: Dragon’s Dogma 2
Net als Helldivers 2 heeft Dragon’s Dogma 2 een eenvoudige opzet, zowel qua presentatie—vergelijk de userinterface bijvoorbeeld met die in Black Ops 6—als narratief. Binnen de actie-RPG die Dragon’s Dogma 2 is, laat deze eenvoud echter ruimte voor de complexe en boeiende gameplaymechanismen die aan jou als speler worden aangeboden. Denk aan de ‘physics-based’-combat, de diverse klassen die ten opzichte van deel 1 in aantal zijn verminderd maar daardoor hun unieke karakter behouden, en een Pawn-systeem dat, zelfs in een tijd waarin steeds meer games asynchrone multiplayerelementen gebruiken, nog steeds innovatief aanvoelt. Het is nu enkel wachten op een uitbreiding in de stijl van Bitterblack Isle om de wereld van Dragon’s Dogma 2 verder te verkennen.
Clara
GOTY: Princess Peach: Showtime!
Princess Peach: Showtime! is voor mij de grote verrassing van het jaar. Geen enkel ander spel heeft mij dit jaar meer laten genieten. Waar ik aanvankelijk niet veel verwachtte, naast een paar leuke nieuwe outfits voor Peach, werd ik verrast door een totaalspektakel. Het barst van de creativiteit, stijl en plezier. Het trekt je aan met de mode, maar het zijn de eindeloos diverse game mechanics die je blijven boeien. Princess Peach: Showtime! laat zien dat je niet altijd een uitdaging nodig hebt om plezier te hebben. Peach’s avontuur is misschien niet baanbrekend, maar de toewijding aan het thema en de klassieke Nintendo-charme maken het zeker de moeite waard om tot de laatste scène door te spelen. Kom voor de outfits en blijf – eerlijk gezegd – voor nog meer outfits.
Runner-up: Dungeons of Hinterberg
Dit jaar draaide het bij games voor mij vooral om de ervaring en niet om de moeilijkheidsgraad. Mijn zilveren trofee gaat dan ook naar Dungeons of Hinterberg, een heerlijk rustige game die puzzels, combat en een cast van eigenzinnige personages moeiteloos combineert. In Hinterberg bepaal je zelf het tempo. Zin in uitdaging? De dungeons bieden gevarieerde puzzels die boeiend blijven zonder te ingewikkeld of repetitief te worden. Liever wat rustiger aan? Dan zorgen sociale interactie, zijmissies en kleine mysteries voor een welkome afwisseling. Hoewel de ‘social sim’ misschien niet heel diepgaand is, wordt dit gemakkelijk goedgemaakt door charmante en goed geschreven personages. Waar ik normaal sociale interactie in games snel oversla, nam ik hier de tijd om iedereen oprecht te leren kennen. Dungeons of Hinterberg is de perfecte game om even aan de drukte te ontsnappen en er ontspannen weer uit te komen. Een gemakkelijke aanrader voor elke soort gamer.
Menno
GOTY: Indiana Jones and the Great Circle
Als iemand die pas na de hoogdagen van Indiana Jones geboren is, heeft deze game mij het dichtst bij de gevoelens van een Indiana-fan uit de tijd van de eerste films kunnen brengen. Indiana Jones and the Great Circle vertelt namelijk een geloofwaardig Indiana Jones-verhaal waarbij het bronmateriaal en de humor meer dan gerespecteerd blijven. Als Indiana Jones reis je de wereld rond om het mysterie achter de Great Circle op te lossen, terwijl een groep nazi’s en fascisten je continu tegenwerkt en de Duitse uitspraken je om de oren vliegen. De afwisselende, realistische omgevingen en behapbare puzzels gaven mij het gevoel dat ik Indiana Jones was, maar dat komt ook omdat ik me wel kan vinden in de onhandigheid van Indy. Daarnaast zorgt de hoge kwaliteit cutscenes en de manier waarop MachineGames net zoals in Wolfenstein typische Duitsers op spectaculaire en psychopatische wijze schrijft voor een typische Indiana Jones-sfeer vol (nazi)humor en lompe momenten. Hoedje af, MachineGames!
Runner-up: Call of Duty: Black Ops 6
Het is lang geleden dat ik in een Call of Duty-game ben gedoken. Desondanks heeft Game Pass me overtuigd om Black Ops 6 te proberen, en gelukkig maar! Mede door de beste Call of Duty-campagne van de afgelopen jaren heeft het veel indruk nagelaten. Het experimenteert met verschillende genres en maakt van iedere missie opnieuw een audiovisueel spektakel waarbij je niet een, maar zo’n tien climaxen beleeft. Daarnaast heeft de multiplayer voor een aantal van mijn memorabelste momenten van het jaar gezorgd - van het dood splashen tussen de schuifdeuren van Subsonic tot het ongegeneerd gebruikmaken van menselijke schilden terwijl de tegenstander via voicechat zijn laatste kreten uitschreeuwt. Daarnaast zit er nog een Zombies-modus in, maar eigenlijk is die nog veel te weinig gespeeld doordat al mijn tijd door de multiplayer is geabsorbeerd. Misschien een goed voornemen voor volgend jaar?
Nathan
GOTY: Indiana Jones and the Great Circle
Toegegeven, ik ben nooit een grote fan geweest van de Indiana Jones-films, die ik vaak te simplistisch en kinderlijk vind. Han Solo met een fedora op die nazi’s met de zweep ervan langs geeft, het zal allemaal wel. En toch was ik meteen geprikkeld door de aankondiging van Indiana Jones and the Great Circle, omdat een game zich veel beter dan een film tot dat maffe uitgangspunt leent. Ik verwachtte mij aan een stevige Tomb Raider-achtige platformer in een ondoorzichtige jungle, maar kreeg om te beginnen een gezapige stealthervaring in het mysterieuze Vaticaan in de plaats. Oké, de AI is niet de snuggerste en Indiana klimt als een overjaarse cowboy met reuma, maar alle onderdelen vloeien soepel in elkaar over en de game ademt plezier. Wat dat betreft kent MachineGames het klappen van de zweep wel.
Runner-up: Life is Strange: Double Exposure
De eerste Life is Strange heeft een speciale plek in mijn gamershart, de tweede viel tegen en True Colors was een sympathieke derde, maar niets kon mij enthousiaster maken dan de terugkeer van Max in Life is Strange: Double Exposure. De overeenkomsten met de originele game zijn redelijk expliciet maar niettemin doeltreffend: Max wordt opnieuw met de dood van een vriendin geconfronteerd en moet haar (nieuwe) krachten gebruiken om dat mysterie te ontrafelen. De impact van de speciale kracht op de gameplay is lager dan in het origineel, maar des te groter op het verhaal waarin beide universa knap met elkaar verweven zijn. Bovendien laat het ondergesneeuwde landschap mij dromen van een enkeltje richting Vermont. Ja, Nathan loves Max.