EyePet

De EyePet, een PS3 exclusieve game die exact een jaar geleden het daglicht zag. Het kan handig zijn die review er eens op na te slaan, want EyePet is zo'n typische Sony titel die tracht zo goed mogelijk alles van het grote naar het kleine scherm te transporteren. Het resultaat is meestal een geslaagde conversie, zij het met een grafische downtuning en een 'minder van alles'-gevoel. Denk aan God of War of LittleBigPlanet voor de PSP. Beide geniale games die het bronmateriaal zo goed mogelijk trachten te benaderen - en bij die laatste doen ze nog niet eens de moeite om de titel te veranderen. Dit zorgt echter voor een zware last op de schouders van de recensent: wat kan er nu gezegd worden zonder in herhaling te vallen? Niet veel, zo blijkt. Het enige wat je kunt doen, is aanhalen wat er geschrapt werd en alle déjà vu-momenten zo subtiel mogelijk aanpakken. Een beetje zoals de pogingen om België opnieuw van een regering te voorzien: altijd weer hetzelfde, maar toch ook weer een tikkeltje anders - om de spanning er in te houden.

Goed, voor de nieuwkomers: EyePet is een first party franchise dat gebruik maakt van een interessante gimmick: augmented reality. Het doel is om de speler rechtstreekse interactie te bieden met een virtuele entiteit, het liefst zonder controllers. Je ziet je eigen omgeving op het scherm en de PlayStation voegt daar extra, virtuele objecten aan toe. Klinkt bekend? Welja, dat is wat Microsoft nu met zijn Kinect probeert te doen, maar dan nog uitgebreider. EyePet op de PlayStation 3 had nood aan een PlayStation Eye, voor de PSP heb je dus een GO!Cam nodig. En een plastieken kaart van 13 op 9 centimeter. Qué? Jawel, in tegenstelling tot zijn grote broer, wordt de kleine EyePet met een stuk plastiek geleverd dat als referentiepunt dient om de eerder vermelde virtuele entiteit correct in zijn omgeving weer te geven.

En wat is deze entiteit nu precies? Simpelweg: de EyePet. Sommigen omschrijven het als een aapje met een manga-injectie. Anderen zien het als een kruising tussen kat en hond met een geschoren gezicht. Ik zie het eerder als een gremlin op Prozac. Wat mij persoonlijk stoort aan het beest, is het hoofd - of de kop, wat het ook is. Het is niet echt een snoet, het is niet echt een menselijk gezicht, het is iets tussenin. Dit is volledig subjectief, maar als ik een huisdier heb, dan zie ik liever een primitieve snoet dan de blik van een half-ontwikkelde primaat. Toegegeven, het dier is voorzien van uitstekende animaties en weet met zijn (bizar) gezicht tal van grimassen weer te geven. Helaas zal dit ook één van de weinige pluspunten blijken te zijn.

Op naar het begin van de game, dat net zoals het origineel begint met een professor - die als gids fungeert - en een ei. Dit heb ik trouwens nooit begrepen: het is harig en het komt uit een ei... Dus ofwel is het familie van het vogelbekdier, ofwel is het een verre neef van de Pokémon. Ofwel konden ze geen 3+ PEGI aanbeveling krijgen als ze een zoogdierlijke bevalling weergaven. Hoe dan ook, na een eerste set minigames komt een pluizige EyePet eindelijk uit zijn cocon gekropen en is het mijn taak als kersverse vader om de haarbal te dopen. Zo wordt 'Pedro' in het (virtuele) leven geroepen. Geen idee of het een mannetje is, maar de kans is sowieso 50/50, toch?

1 of 9

Beschrijving

Attribution

Een rondleiding later zijn we al wat wijzer over de leefwereld van Pedro. Er is het huisje, waar hij kan eten, slapen, wassen en zijn uiterlijk kan aanpassen. Al gauw paradeerde Pedro rond met een grote bos felgroen haar: Pedro Punkrocker. Verder kun je een kleine fotogalerij aanmaken, een aquarium onderhouden en wordt er een dagboek bijgehouden. Leuk, maar het meest interessante is natuurlijk de buitenwereld. Dit is de benaming voor elke plaats waar je de camera op richt. Het is ook noodzakelijk dat de plastieken kaart steeds in beeld blijft, anders wordt Pedro in een luchtbel gestoken en zweeft hij in het ijle rond.

In deze buitenwereld is het opnieuw de augmented reality die de klok slaat. Je kunt met je vinger bewegen en kijken hoe de EyePet er op reageert. Ongelooflijk boeiend - voor de eerst tien seconden. Gelukkig zijn er een handvol minigames om je op een (hopelijk) meer waardige manier bezig houden. Zes in totaal, om precies te zijn. Denk aan activiteiten zoals bowlen, racen, vissen of varen. Er worden opnieuw enkele leuke gimmicks geïntroduceerd: zelf je boot en auto tekenen om te gebruiken (het vliegtuig zit er niet meer in) of blazen in de camera om je boot vooruit te stuwen. Elke activiteit heeft twee of drie varianten met lichtjes aangepaste spelregels. Bij elke variant heb je dan weer de mogelijkheid om drie medailles te winnen. Dat lijkt op het eerste zicht lang niet slecht, ware het niet dat geen van de minigames een echte uitschieter is. Daarmee hangt ook de levensduur van de volledige game aan een zijden draadje.

Bij elke medaille die je verdient, wordt er trouwens een nieuw kledingstuk vrijgespeeld om de kleerkast van je EyePet aan te dikken. Het halen van deze medailles doe je echter in een mum van tijd en je krijgt geen beloning om het nog eens te doen. Daarmee wordt het eerder vermelde zijden draadje ook zonder pardon doorgeknipt. Onder de beloningen blijken trouwens een heleboel jurkjes en rokken te zitten, is Pedro dan een teefje? Geen idee welk geslacht het nu precies is, maar ik denk dat de makers ervoor gekozen hebben om dat allemaal zo ambigue mogelijk te laten - een beetje zoals de Sackboy.

Visueel gezien is de EyePet zelf het enige dat lof waard is. Het gebruik van texturen zijn beperkt en er wordt overvloedig gebruik gemaakt van primaire kleuren. Denk aan grote egale vlakken die als muren dienen en een kleurenpallet à la Hopla. Op de kledij na, zijn je eigen creaties het enige waar nog eens een patroon wordt opgeplakt. Enerzijds leuk dat je de vrijheid hebt een textuur te kiezen, anderzijds spijtig dat de textuur er zo slordig overheen getrokken wordt.

Inzake audio is het ook al geen feest. Ik geef toe, de dierlijke geluidjes die je huisdier produceert, mogen er best zijn. Net zoals de mogelijk om je eigen lokroep in te spreken. Van een eenvoudig gefluit tot een luide "Pedro!"-exclamatie - of om het even wat je kunt bedenken. Voor de pubers onder jullie: ja, ook obscene zaken. De muziek echter, bestaat uit een collectie 'happy happy joy joy'-deuntjes die soms niet meer zijn dan een loop van vijf seconden. Ik zou je ook niet kunnen zeggen hoeveel nummers er in zitten, want het klonk allemaal hetzelfde. Wel leuk om weten is dat er een Nederlandstalige optie in zit. Alleen spijtig dat het ietwat marginaal klinkt - zoals dat wel vaker is.

In mijn persoonlijke opinie is deze virtuele Furby op zijn best een 5 waard. Het probleem is natuurlijk: wat weet een 22-jarige cynische nihilist nu in Gods naam over een game bedoelt voor kinderen? Dus ik deed het enige menselijke dat ik kon doen: ik gaf het kleinood aan m'n zusje. Half zo oud als ik en nog steeds de onschuld zelve.

En wat blijkt? Ze is dol op de polygonale haarbal! Om te beginnen keek ze haar ogen uit met de hele augmented reality-gimmick. "Het beestje staat echt op de keukentafel," en "kijk, nu staat het op mijn hand," waren de eerste uitspraken die iedereen in het huis moest horen - tot vader en moeder toe. Ook blijkt dat het uiterlijk totaal niet bizar is voor een kind van die leeftijd, integendeel, ze vond het één van de meeste schattige dingen die ze ooit had gezien. Iets wat volgens mij ligt al al die nonsens dat ze tegenwoordig te zien krijgen op Nickelodeon. Bah, in mijn tijd maakten ze tenminste nog echte tekenfilms!

Hoe dan ook, het leek er op dat Pedro een hernieuwde bron van liefde had gevonden. De vreugde kon niet meer op toen m'n zus ontdekte dat het pluizige beest een volledige garderobe tot zijn beschikking staan had. Al gauw was pedro's haar een stuk korter, overspoten met een tijger-motief en voorzien van een Franse baret en een Mexicaanse poncho. Culturele logica, wat? Op tijd en stond het diertje een douche geven en voorzien van enkele malse brokjes bleek ze zelf leuk te vinden.

Dus ja, de game is volledig op maat gemaakt voor de jongere doelgroep. Zij kijken ook niet naar de uitgerekte texturen of het beperkt muziekaanbod. Nee, het is kleurrijk en het is vrolijk, meer moet dat niet zijn. Doordat ze ook geen zogenaamde 'core'-gamer is, ontbreekt ook de nood aan erkenning voor het bereiken van een bepaald doel. Wat kan het haar schelen dat de mini-games na verloop van tijd niets nieuws opleveren? Zolang Pedro maar kirt van plezier, is er geen vuiltje aan de lucht. Ignorance is bliss, zoals ze zeggen.