EyePet

Soms brengt men zaken uit die alle verbeelding tarten. Een CD met de beste hits van Take That, een een ex-premier terug van weggeweest, SABAM of wat denk je van een virtueel dier dat door je huiskamer rent. Wel, die laatste heeft me in elk geval wel kunnen bekoren. Eén van Sony’s laatste hebbedingetjes is de EyePet, inclusief bijhorende Eyetoy camera en een nutty professor.

Eyepet kan je nog het best vergelijken met een Tamagotchi. Je weet wel, zo’n virtuele pet die tien jaar geleden in de mode was. Wel, de technologie staat nu een heel stuk verder en Sony probeert dit succes te evenaren met hun nieuwe Eyepet. Het concept van virtuele realiteit is uiteraard niet nieuw, maar het is moeilijk om op een geloofwaardige manier de mens te laten geloven dat hij interageert met een echt wezen.

Microsoft toonde onlangs nog hoe het dit zag via Project Natal en een hele schare games zijn reeds in ontwikkeling die gebruik zullen maken van deze persoonsherkenning. Concurrent Sony staat niet bekend om zijn afwachtende houding en was al sinds 2008 hiermee bezig. De EyePet is dan ook een eerste poging om meer te doen met visuele technologie…en in dit geval hopelijk een straffe game af te leveren.

Kern van dit alles is jouw pet, een gepersonaliseerd wezentje dat vermakelijk dienst doet als onderwerp van de game. Hij wordt aan jouw goede zorgen overgedragen door de professor, de man die de flow van de game aan elkaar probeert te breien. Vooraleer je start, zal je de camera configureren en de woonkamer vrijmaken zodat jouw pet een ideale speelomgeving heeft. De camera beslaat een stevig oppervlak van je kamer, je stelt hem in op een hoogte en tilt het gezichtspunt naar beneden zodat je een langwerpige diepe speelruimte krijgt.

De eerste momenten van het spel voelen erg onwennig aan, je krijgt een ei in je pollen gestopt, wordt vriendelijk verzocht om het warm te wrijven en daaropvolgend heen en weer te bewegen zodat het openbreekt. We kunnen ons niet meteen inbeelden dat iemand echt warm wordt van jezelf op de vloer te zien, inclusief het ei, maar het systeem werkt wel. De camera registreert je bewegingen goed en maakt duidelijk onderscheid tussen objecten, spelers en nieuwe actoren (de kat die plots het beeld komt binnen gewandeld, het opgewonden familielid die plotsklaps mee wil ageren, de drive by shooting waardoor je op de grond moet duiken). Alles wat er zich in beeld bevindt wordt op een correcte manier bestempeld zodat je Eyepet weet op welke manier hij ermee moet omgaan.

Je Eyepet is namelijk meer dan enkel een virtuele haarbal, hij probeert je ook te betrekken bij alles wat er op het scherm te vinden is. Je kan hem voorwerpen aangeven of uitdagen voor minigames wat uiteraard een flink stuk leuker is dan een dagdagelijkse wasbeurt of een pot met eten klaar zetten. De games en challenges variëren van een leuk tussendoortje tot ronduit saai met weinig echte uitschieters. Je kan kaart spelen met je wezen, bowlen, trampoline springen, maar je gaat ook zelf invloed hebben op de spelwereld door tekeningen te maken of je Singstar kunstjes te oefenen.

That’s right, de Playstation Eye herkent de vreemde creaties die jij maakt, je wezen probeert deze zelfs na te maken en als dit lukt kan je dit object toevoegen aan de spelwereld. Gedaan met dure speeltjes kopen, althans toch wat de dierenwinkel betreft. Teken een bal en je huisdier zal vrolijk een bal te voorschijn halen. De mogelijkheden zijn legio, maar eveneens onduidelijk aangegeven. De professor probeert wel mensen te motiveren om allerlei zaken uit te proberen, maar hij is even nuttig als een banaan in je oor. Zijn opmerkingen houden niet altijd steek en meermaals word je aan je lot over gelaten.

Ook de respons van je wezen is niet steeds optimaal. Het verschil tussen aaien, kittelen of omver duwen is minimaal en kids die hevig staan, kunnen wel eens in een tranendal uitbarsten doordat ze verkeerd begrepen worden, het is een harde wereld! Jouw acties worden niet steeds goed geïnterpreteerd, maar het is ook niet evident om te weten wat je wezen wenst. Er is als het ware geen echte vooruitgang in de gameplay.

In totaal is er een schema uitgewerkt met activiteiten voor 15 dagen. Je zal de minigames moeten doorlopen, je creatie sporadisch eten geven en wassen, maar wat je tussendoor doet wordt volledig vrij gelaten. Wanneer je spelers vrij laat, betekent dit meestal dat je dit compenseert met tonnen mogelijkheden, interessante gameplay of de mogelijkheid om te perfectioneren. EyePet faalt hierin door een gebrek aan uitdagende goede content. De game is ook uitsluitend een individuele ervaring helaas. Het leukste aan iets dat je zelf maakt en kent, is net je verwezenlijkingen tonen aan anderen. Molyneux had het meteen al correct wanneer hij Black & White creëerde en de mogelijkheid gaf om met jouw wezen online te trekken. Dit is niet mogelijk in EyePet en je bent dan ook gedoemd om steeds de grens tegenover jezelf te verleggen.