F.E.A.R. 3
De bloederige spinoff van een TV-soap.
door Stieven Schaerlaeken
"What's the first thing you remember?" Deze ijzige woorden katapulteerden ons in de horrorwereld van F.E.A.R., laat in 2006. Een wereld waar de ene muur vol kogelgaten zat, en de andere volledig onder het druipende, kolkende bloed. Horrorfanaten maakten kennis met Paxton Fettel, The Point Man, en Alma, het kleine meisje in het rode jurkje. Schattige bende zou je denken? Vergeet het, want wat volgde was het relaas van Alma haar woede, haar uitzonderlijk psychologisch profiel dat in overdrive gaat en natuurlijk de link tussen Fettel en The Point Man. De slagader van heel het verhaal waren de experimenten van Armacham Technology Corporation, en de gruwelijke gevolgen ervan. Hun verhaal is momenteel al uitgemond in een trilogie, het ene deel al bloederiger dan het andere. Is dit derde deel de moeite waard? Wij zochten het voor jullie uit.
F.E.A.R. 3 (of F.3.A.R., voor de hippe lezers) begint negen jaar na de gebeurtenissen van het origineel en F.E.A.R. 2: Project Origin. The Point Man is ondertussen een gevangene bij Armacham Security, en wordt constant onderworpen aan brutale verhoorpraktijken. Paxton Fettel is niet van plan dit te laten gebeuren en desondanks hun gewelddadige rivaliteit in het verleden vormen ze een onstabiele alliantie om hun vrijheid te winnen. Hun moeder, Alma, is ondertussen hoogzwanger na de gebeurtenissen uit de tweede game, en is nog steeds op zoek om een gezellige familiereünie te houden. Haar psychische aandoening is verre van weg, integendeel zelfs, deze groeit nog steeds. Het is nu nog maar de vraag welke van de broers uiteindelijk het recht in eigen handen gaat nemen en de flinterdunne fundamenten van hun broederschap zal verraden.
We moeten eerlijk zijn, het verhaal is niet meer wat het geweest is. In de eerste game konden we nog spreken van een bepaalde diepgang die langzaam maar zeker haar geheimen prijsgaf. In F.E.A.R. 3 is het eerder een banale broederruzie die centraal naar voren komt. De rijke verhaallijn moet duidelijk boete doen voor het afleveren van een min of meer ordinaire shooter. Dit is niet noodzakelijk een slecht ding want uiteindelijk had F.E.A.R. toch iets meer te bieden dan het verhaal. De horror en het “reflexsysteem”, zijn ongetwijfeld de twee troeven die zorgden voor de faam en roem van vooral de eerste game. Alleen in het donker, met enkel het licht van je televisie of monitor, en F.E.A.R. Het was een ervaring, eentje waarbij het kijken om de hoek al een zenuwslopende karwei werd. Kunnen ze de trend verder zetten? Gedeeltelijk wel, de game heeft nog altijd een paar zenuwslopende stukjes achter de hand, maar eigenlijk werd de horror toch wel tot op de achtergrond gedreven. Voor een gameserie die zich profileert als zijnde doorspekt met een horrorthema is het een beetje een afknapper.
Het reflexsysteem daarentegen, is nog steeds een hoeksteen van de gameplay. De werking ervan is nog volledig hetzelfde gebleven, namelijk de mogelijkheid om de tijd dusdanig te vertragen dat je kogels als een ballerina in haar topjaren kunt ontwijken. De vorige F.E.A.R.-games waren haast onmogelijk te spelen zonder deze feature uitvoerig te gebruiken en dat is ook deze keer het geval. Meer dan eens per level zul je geconfronteerd worden met een horde vijandige soldaten, en enkel door tactisch om te springen met je reflexen maak je een schijn van kans om het na te vertellen, in het geval van The Point Man tenminste. Met deze anekdote komen we ineens tot de grootste nieuwe "feature" in F.E.A.R. 3, namelijk de co-op functie.
Aangezien we eigenlijk twee protagonisten hebben in het verhaal heeft Day 1 Studios, de ontwikkelaar van dienst, ervoor gezorgd dat we met beide tegelijk aan de slag kunnen, en de game volledig mogen uitspelen in co-op. Zie je het niet zitten om elke keer te wachten op een vriend of vriendin, dan kun je alsnog de game met beide personages uitspelen. The Point Man en Fettol zijn op zich twee tegenpolen. De ene gebruikt wapens, granaten en zijn reflexen om zich door de levels te banen, de andere heeft meer subtielere manieren om dood en verderf te zaaien. Fettol heeft kinetische aanvallen, die wat doen denken aan de Plasmids uit de Biohock-reeks. Belangrijker is dat hij bezit kan nemen van lichamen. Kruip eventjes in de huid van een soldaat en blaas zijn hele squad naar de sodemieter. Let wel op, een lichaam gaat niet eeuwig mee. De hoeveelheid schade die je opslorpt kan de levensduur van zulk een lichaam nogal drastisch verminderen. De enige manier om die brok vlees aan elkaar te houden is de zielen van gestorven soldaten verorberen. Fettol zijn personage biedt spelers alvast een grotere uitdaging en zal je er toe aanzetten om de situatie anders te bekijken dan met The Point Man. Het is niet zo rechttoe rechtaan, maar zeker niet minder leuk.
De horror en de zogenaamde cheap scares mogen dan wel minder prominent aanwezig zijn, er is gelukkig nog wel plaats voor leuke gameplay. Ontspannen, en ongezouten entertainment, dat zijn zowat de sleutelwoorden bij deze F.E.A.R.-game. Het werkt, maar toch is de identiteit een beetje zoek. Geen zorgen echter, want de horror is bij momenten nog steeds recht in je gezicht, rauw en bloederig. Het zij wel iets minder als in Project Origin.
Al vrij snel merk je op dat de game gebruikt maakt van een scoresysteem. Bepaalde acties geven je een x aantal punten en op het einde van het level krijgt de speler zijn totale score. Een vreemde keuze in de gameplay moeten we eerlijk toegeven, en op dit moment raast er in onze hoofden nog het grote debat of het wel in het kader van F.E.A.R. 3 past. In co-op zorgt het voor een extra uitdaging, want wie van de spelers zal de hoogste score halen? De acties om punten te scoren zijn alvast zeer uiteenlopend voor beide personages. Zo zijn er per wapen een aantal kills te behalen, een bepaald aantal seconden dat je als Fettol in hetzelfde lichaam moet blijven, aantal seconden in cover, enzoverder.