Fallout 76 review - Vlees noch drie-ogige vis
Onbedoelde nichegame.
In deze Fallout 76 zoekt Bruce antwoord op de vragen: is Fallout 76 een geslaagd experiment en hoe zit het met de technische kant van het verhaal?
Van alle Bethesda-franchises is Fallout wellicht diegene waarvan je het minst een multiplayergame verwacht. Het personage dat je in Fallout 3 speelt, heet zelfs letterlijk de Lone Wanderer. Enerzijds lijkt multiplayer dus haaks te staan op het eenzame gevoel waarvoor de serie bekendstaat, maar anderzijds is het vooruitzicht om met vrienden het postapocalyptische Appalachia te verkennen ook spannend. Uiteindelijk is de multiplayer tegelijk de grootste vloek en zegen van Fallout 76.
Bovenal is het echter belangrijk om het eerst over de technische mankementen hebben. Deze review is gebaseerd op de pc-versie van Fallout 76. Dit is de minst 'buggy' versie en vooral op consoles lijdt de game onder performanceproblemen. Maar hoewel Fallout 76 op de pc vlot speelt, blijven de bugs te talrijk. Crashes en 'game-breaking bugs' blijven meestal uit, maar andere klassiekers kom je voortdurend tegen: vijanden die niet reageren, vijanden die vastzitten, grafische effecten die op hol slaan, perks die maar de helft van de tijd werken, bouwwerken die niet aan elkaar aansluiten, en ga zo maar door. Hoewel Bethesda Games Studio berucht is voor het afleveren van 'buggy' en onafgewerkte games, is de technische staat van Fallout 76 op de releasedag een nieuw dieptepunt voor de studio.
Maar Fallout 76 maakt veel goed doordat het ook flarden van het beste werk van de ontwikkelaar bevat. De spelwereld van Appalachia spreekt sterk tot de verbeelding en smeekt om verkend te worden. De op West Virginia gebaseerde map ligt bezaaid met verlaten nederzettingen, fabrieken, verloederde megaconstructies en zelfs nucleaire silo's. Neem het mistroostige Ash Heap bijvoorbeeld. Onder de dikke laag giftige as ontdek je een historie van vuile zakelijke spelletjes en een arbeidersbeweging die genadeloos wordt neergeslagen. Interessante materie, zeker in de schaduw van de gigantische mijnmachines die dreigend boven je uittorenen. Voor een duidelijk en coherent verhaal ben je aan het foute adres, maar als je alle achtergelaten notes en holotapes uitspit en zelf je eigen verhaal fantaseert, kom je in Fallout 76 zeker aan je trekken.
Op zich zijn de holotapes en de hints in de omgeving een prima manier om een verhaal te vertellen. Het wordt echter een probleem als dat de enige manier is waarop een spelwereld zich voor je ontplooit. Fallout 76 heeft namelijk een chronisch gebrek aan NPC's die je in het verhaal van de game trekken. Door dat gebrek aan 'menselijke' interactie voel je je steeds louter een archeoloog, een passieve toeschouwer van een verlaten wereld. Je invloed op het reilen en zeilen van Appalachia is zo goed als onbestaande. Thematisch past dat natuurlijk bij het idee van een dode en verlaten wereld, maar het weerhoudt je ervan om enige betekenisvolle betrokkenheid te voelen.
Bethesda Games Studio's koos voor weinig NPC's opdat elk levend personage dat je tegenkomt een andere speler is. Dat is een tweesnijdend zwaard. Voor elke vriendelijke, behulpzame en zelfs grappige speler die je tegenkomt, passeert er een veelvoud aan ongeïnteresseerde lotgenoten die liever met rust gelaten willen worden. Er is een gebrek aan een neutrale hub om gezellig af te spreken of dingen aan elkaar te verkopen, waardoor Fallout 76 voor het grootste deel van zijn speeltijd simpelweg te weinig redenen biedt om met andere spelers op te trekken.
De momenten dat je toch met een groepje op stap bent, zijn vaak de lolligste. Het is leuk om met een vriend het grote onbekende te trotseren. Maar die gedeelde avonturen drukken je met de neus op het grootste probleem van de game. Fallout 76 slaagt er niet in om zijn twee uitersten harmonieus te verbinden. Als je in groep speelt, mis je door de hectiek het subtiele verhaal dat de omgeving aan je wilt vertellen. En als je alleen speelt, mis je betrokkenheid met de wereld en zijn personages. Daardoor valt de game in een vreemde niche tussen single- en multiplayergames.
Dat onevenwichtige design keert bovendien overal in Fallout 76 terug. Het C.A.M.P. is bijvoorbeeld een ideale creatieve uitlaatklep om je stempel op Appalachia te drukken, maar je moet wel bereid zijn om de onhandige besturing te ondergaan. Voor elke interessante faction of story quest, vind je er minstens een betekenisloze en saaie. Je eigen wapens craften en aanpassen is een goede drijfveer, maar je moet ook met een beperkte opslagplaats en onhandig menu worstelen. Het PvP-systeem biedt een goede oplossing tegen griefing (doordat beide partijen akkoord moeten gaan), maar tegelijk zijn er simpelweg te weinig redenen om tegen andere spelers te vechten. De nieuwe soorten vijanden zijn spannend, maar die spanning verdwijnt zodra ze moeilijkheden hebben om rond een stoel te wandelen. Niets in de game voelt tot in de puntjes afgewerkt en de combinatie tussen alle elementen mist harmonie.
Fallout 76 is zonder twijfel de ruwste diamant die Bethesda Games Studio ooit heeft uitgebracht. Tegenstrijdig gamedesign en technische mankementen fnuiken voortdurend het enorme potentieel van de game. In Appalachia ligt een fascinerende wereld op je te wachten. Maar vooraleer deze volledig tot zijn recht komt, is er nog heel wat werk aan de winkel.
Voor deze Fallout 76 review speelde Bruce de pc-versie.