Fallout: New Vegas
Viva Las Vegas!
Je moet het de mannen van Bethesda gunnen, ze weten toch hoe ze een open world game in elkaar kunnen steken. Het verbaast dan ook niet dat ik naast vele anderen mij ten volle gegooid heb op Fallout 3, dat twee jaar geleden grote ogen deed rollen. Na meer dan honderd uren verkennen in de woestenij van de postapocalyptische wereld en het voltooien van alle downloadable content, was het welletjes. Tijd voor verfrissing, dacht ik zo. Maar toen men aankondigde dat na Washington D.C. nu ook Las Vegas ten prooi ging vallen van Fallout, kelderde mijn interesse.
Vat het niet verkeerd op, Fallout 3 was een uitmuntend spel. Maar de eerste indrukken van New Vegas waren niet bepaald hoopvol. Het kleurenpallet en de speelwereld ziet er haast hetzelfde uit, waardoor ik niet bepaald stond te springen om die te proberen. Obsidian staat echter aan het roer, wat voor een beetje hoop weet te zorgen. Je kent ze ongetwijfeld van Star Wars: Knights of the Old Republic II en Neverwinter Nights 2. Ze hebben dus redelijk wat expertise bij het vervaardigen van een interessante RPG-game, maar toch wilde ik eerst de game zelf onder handen nemen. Zeker als het lijkt alsof de grafische engine en het landschap bijna identiek ogen als het pareltje van Bethesda. Toen kwam de game uiteindelijk toe en schoof ik het schijfje met lage verwachtingen in de console.
Men windt er geen doekjes om bij het starten van de game; je belandt in een zeer benarde situatie en het ziet er naar uit dat het eindscherm ironisch genoeg zo dadelijk op het scherm zal verschijnen. Vier jaar na de gebeurtenissen uit Fallout 3 (we spreken dan over 2281) wordt het naamloze personage, waarmee je de Wasteland kan verkennen, geëxecuteerd met een schot tussen de ogen in een vers gedolven graf. De koerier moest aanvankelijk een pakje afleveren, maar werd gedwarsboomd door een mysterieuze bende geleid door een man met een geruit hemd. Dat bord met spek en eieren moet die ochtend wonderen gedaan hebben, want wonder bij wonder overleeft onze protagonist de aanval. Een zwervende robot vindt de onfortuinlijke held en brengt hem bij de dokter van het kleine dorpje, Goodsprings. Na de gewoonlijke samenstelling van het personage mogen we dan uiteindelijk op stap om uit te zoeken in welke rotzooi we verzeild geraakt zijn en waarom onze dood zo gewenst was.
Bij het betreden van de buitenwereld overvalt me, vreemd genoeg, hetzelfde gevoel toen ik Vault 101 verliet. Voor mij strekt er een wijde wereld zich uit die tegelijk bruist van het leven en toch heel verlaten oogt door een gure wind en tumbleweed dat her en der over het landschap rolt. Na Fallout 3 dacht ik dat gevoel reeds overmeesterd te hebben, en toch kreeg ik meteen zin om er op uit te trekken. Het helpt trouwens enorm dat Goodsprings zich bevindt op een heuvel waardoor je vanaf het begin op een schitterend panorama getrakteerd wordt. Maar zomaar erop uit gaan is niet aangeraden, zeker niet voor wie nog nooit een Fallout-game in handen heeft gehad. Dankzij een vriendelijke baruitbaatster krijg ik de kans om met een vuurwapen te jagen op klein wild en de controls terug onder de knie te krijgen. En terwijl verdien ik nog even wat zogenaamde caps wat nooit kwaad kan (caps of bierdopjes zijn de munteenheid in de Fallout-wereld).
De meeste gameplay zal vertrouwde spelers zeer bekend in de oren klinken. Het V.A.T.S. systeem zorgt er nog steeds voor dat je vijandelijke wezens en NPC's snel kan voorzien van welgemikte schoten, waarvan het afhangt hoe dicht je bij je doelwit staat. Er valt een heleboel te verzamelen in de wereld om zelf wapens (of zelfs ammunitie) mee te smeden, en naar goede gewoonte mogen lijken betast en bestolen worden naar hartenlust. En uiteraard zitten er opnieuw een dertigtal niveaus in om te beklimmen, waarbij elke trap op de ladder je iets sterker maakt en enkele extra perks klaar legt om uit te kiezen. Om de nadruk iets meer te leggen op het FPS-gedeelte is het mogelijk om deze keer accuraat te mikken doorheen de "iron sights" van een wapen. Het komt alleszins de gameplay ten goede, aangezien in het wilde weg schieten van de heup niet zo efficiënt werkt.
Maar voor onze virtuele zwervers die uit zijn op een taaie uitdaging, is er de Hardcore mode. Als je de game opstart in deze modus, zal er veel meer rekening gehouden worden met realistische factoren, zoals dehydratatie, honger en slaap. En dan hebben we het nog niet gehad over het feit dat het innemen van voedsel of medicatie op een iets langere termijn pas zijn vruchten zal afwerpen. De Hardcore mode mag je dus bestempelen als een echte overlevingstocht waarbij je eigen behoeften de absolute prioriteit krijgen.