Fallout - Onze bizarste herinneringen

Het is bijna zover: de release van Fallout 4. Samen met je trouwe viervoeter Dogmeat trek je dit keer door het post-apocalyptische landschap van Boston. De Fallout-games staan bekend om keihard overleven in een dystopische wereld waarin je regelmatig in onalledaagse situaties terechtkomt. Daarin wordt je karma op de proef gesteld en moet je onomkeerbare keuzes maken. Ben je de Barmhartige Samaritaan die vooral anderen helpt? Of toch de genadeloze egoïst die bereid is over lijken te gaan? Johnny, Kenneth, Marcel en Yvo blikken terug naar hun bizarste momenten uit de serie.

Johnny - Stank voor dank (Fallout 1)

Na een lange tocht door de barre woestenij kom ik eindelijk aan in Junktown. Moe en uitgeput huur ik een kamer zodat ik kan uitrusten. De volgende ochtend maakt een hoop geschreeuw me wakker. Een krankzinnige Raider houdt het hoertje Sinthia in de kamer tegenover me gegijzeld. Ik probeer hem te kalmeren maar hij lijkt niet voor rede vatbaar. Misschien loopt het goed af als ik blijf aandringen. Wellicht had ik meer in mijn Speech Skill moeten investeren. Daar is het nu te laat voor. Ik pak mijn Desert Eagle en los het als een echte Dirty Harry op. Met een schot in het gezicht van de Raider maak ik direct een einde aan de situatie. Sinthia kan het niet waarderen. Stank voor dank noemen ze dat.

Kenneth - De moord op Caesar (Fallout: New Vegas)

Fallout: New Vegas zit vol met keuzes. De meeste maak je tijdens de vele dialogen die de game rijk is. Maar een van mijn meest memorable beslissingen heb ik zonder een gespreksvenster gemaak. Toen ik Caesar voor het eerst ontmoette, bleek de man heel anders te zijn dan zijn reputatie deed vermoeden. De man was rustig, welbespraakt en hoogopgeleid. Het was duidelijk dat Caesar's Legion onder zijn leiding een niet te onderschatten bedreiging was. Dus maakte ik een keuze. Zwaar bewapend drongen Boone en ik het Fort van Caesar's Legion binnen. Met een Stealth Boy glipte ik een granaat in Caesar's tuniek. Dat de game zegt je toelaat een belangrijk personage zo om te brengen, is me altijd bijgebleven.

Marcel - Tranquility Lane / Vault 112 (Fallout 3)

Na een lange zoektocht naar mijn vader stuit ik op de overblijfselen van het technologische experiment in Vault 112. Verborgen onder een garage bevindt zich de simulatie van Dr. Stanislaus Braun. Er is nog een Tranquility Lounger vrij. Mijn nieuwsgierigheid overwint. Ik word wakker in het kleurloze Tranquility Lane. Iedereen leidt een vredig leven, maar na een gesprek met het kleine meisje Betty verandert dat snel. Ik krijg de onschuldige opdracht om Timmy Neusbaum te laten huilen. Geen probleem. Zonder schuldgevoel keer ik naar Betty terug om te vertellen over Timmy's waterlanders. Op de vraag of zij mijn vader heeft gezien, krijg ik geen duidelijk antwoord. Wel mag ik haar op meerdere manieren helpen en de inwoners van Tranquility Lane terroriseren. Dan pas zal ze vertellen waar mijn vader uithangt. Dr. Braun maakt ook van mij een speelbal.

Yvo - Vaarwel Megaton (Fallout 3)

Wat is er met me gebeurd? Van goedhartige overlevende naar gewetenloze schoft. En dat binnen een fractie van een seconde, met slechts één druk op de knop. Op het moment dat baldadigheid voor spijt plaatsmaakt, is het al veel te laat. Een enorme flits en explosie volgen elkaar snel op, terwijl rookwolken in het verlaten landschap zich tot een reusachtige paddenstoel vormen. De louche Mister Burke en snobistische Allistair Tenpenny turen vanaf hun ivoren toren op triomfantelijke wijze naar het nucleaire schouwspel. Als een marionet hebben ze me bespeeld. En dat voor een handjevol bottle caps en de sleutel van een suite in de Tenpenny Tower. Missie voltooid, maar het voelt aan als een verlies.

Johnny - Pretty Boy Lloyd (Fallout 2)

Pretty Boy Lloyd heeft van de verkeerde mensen geld gestolen. Ik moet dit bedrag innen en met hem afrekenen. Ik vind hem in de kelder van de Desperado. Het geld heeft hij niet bij zich. Met wat overtuigingskracht kom ik te weten dat het geld in een graf in Golgotha begraven is. Ik neem hem mee zodat hij het juiste graf kan aanwijzen. Daar aangekomen geef ik hem een schop en leg ik hem uit dat er twee soorten mensen zijn in deze wereld: mensen die graven en mensen die een geladen pistool bezitten. Al snelt verschijnt er verstopte landmijn. Nice one, Lloyd! Uiteindelijk vinden we een luik. Die mag Lloyd openmaken want ik vertrouw het niet meer. Het blijkt een oude atoombunker. Ik stuur Lloyd naar beneden. Als hij beneden is, roep ik: "Vangen Lloyd" en gooi ik de landmijn naar beneden. Van Lloyd is niets meer over. Niet veel later vind ik het geld en is de buit binnen.

Kenneth - Ulysses in The Divide (Fallout: New Vegas)

Tijdens mijn reizen doorheen de Mojave Wasteland, de Sierra Madre, Big MT en Zion had ik constant het gevoel dat iemand me op de hielen zat. De mysterieuze Ulysses liet overal boodschappen achter. Toen een radio-uitzending me uiteindelijk naar The Divide uitnodigde, wist ik dat het einde nabij was. Doorheen de razende woestenij van The Divide zag ik met de verwoestende kracht die mijn personage op dit nietsvermoedend dorpje had losgelaten. Wanneer ik dan uiteindelijk met Ulysses oog in oog kom te staan, is duidelijk dat het hem om meer dan enkel wraak gaat. De conclusie van zijn verhaal blijft me nog lang bij.

Marcel - Harold en Bob, Bob en Harold (Fallout 1, 2 en 3)

Terwijl het verkoolde lichaam nog smeult, pink ik een traantje weg. Wat was je toch een magnifiek wezen, Harold. Je wilde geen Ghoul zijn en je band met het boompje Bob was ook niet je eigen keuze. Toch genoot je van het leven. Richard Moreau, de Vault Dweller en de Chosen One passeerden je pad. Des te meer pijn doet het om je te horen zeggen dat je niet verder wilt leven. Ik begrijp het wel, want Bob nam de overhand en je bewegingsvrijheid werd alsmaar beperkter. Maar waarom moest ik je uit je lijden lossen?

Yvo - Groeten uit Andale (Fallout 3)

Ten westen van de Nuka-Cola Plant sta ik ineens in Andale: een vreedzaam dorpje midden in het woeste Wasteland. Althans, pittoresk voor post-apocalyptische begrippen. Een olijke dame verwelkomt me in wat zij beweert het beste dorp van de USA te zijn. Ook de andere bewoners zijn erg vriendelijk. Maar al snel kruipt er een ongemakkelijk gevoel langs mijn ruggengraat omhoog. De mensen lijken gehersenspoeld, veel deuren zitten op slot en de sociale banden gaan verder dan alleen goede buren. Het gammele schuurtje in de achtertuin bevestigt uiteindelijk mijn sinistere vermoeden. Opgehangen skeletten, bloederige instrumenten, ingevroren mensenvlees... Ik weet genoeg. Buiten wacht echter een bewapend welkomstcomité me op. Hoe ga ik me hier uitpraten? Aangezien ik niet op de menukaart wil belanden, maak ik ze allemaal zonder pardon af. Wegwezen uit deze kannibalistische commune, waar je oom ook wel eens je vader zou kunnen zijn. Wegwezen en nooit meer terugkomen.