Fantasy Life review
Het goede leven.
Fantasy Life is met gestrekte armen door de ongerepte natuur rennen terwijl je het geluid van een vliegtuig nadoet. Met opgeheven hoofd en de wind door je haren. Je blik op de horizon, de wereld aan je voeten. Helemaal klaar voor het avontuur dat het leven heet en alle kansen die nog op je pad komen. Vrrrrrrm!
Fantasy Life is ook draken doden en prinsessen bevrijden, paardrijden en praten met schapen. Je eigen kleding naaien, een huisdier nemen, je eigen meubels bouwen en je kamer inrichten. Zwoegen in mijnen om ijzererts te verkopen en te sparen voor een strandhuisje, of om er juist je eigen zwaard mee te smeden. Houthakken en eten koken, bandieten opsluiten en schatkisten plunderen. De keuze is aan jou.
Vrijheid kenmerkt Fantasy Life, een gegeven dat je niet direct associeert met een Japanse RPG van Level-5 (Professor Layton) en 1-UP Studio (Mother 3, voormalig Brownie Brown). De game oogt traditioneel met z'n schattige figuurtjes maar producent Atsushi Kanno heeft zijn blik ferm op het Westen gericht. Op series als The Elder Scrolls en Fable, waarin je werkelijk een rol speelt en minder dan in genregenoten een voorbestemd pad bewandeld. 'Verken Reveria vrijuit' is dan ook het grootste gedeelte van de tijd je missie.
Zo kies je uit twaalf uiteenlopende beroepen, van de meer actiegerichte Paladin en tovenaar tot de rustigere visser, kok of kleermaker. Je loopt daarbij niet helemaal doelloos rond, want er is wel degelijk een verhaal te volgen. De game biedt daardoor een structuur die nog wel eens ontbreekt in spelwerelden met zoveel keuzevrijheid. Je hebt altijd duidelijke doelen om naartoe te werken, waarbij het extra knap is dat je met iedere gekozen levensstijl altijd alternatieve routes hebt naar wat je zoekt.
Misschien houd je helemaal niet van craften, omdat je geen zin hebt om de juiste ingrediënten bij elkaar te sprokkelen. Dan koop je gewoon de bepantsering die je zoekt, bijvoorbeeld door de premiejager uit te hangen, extra grote monsters te verslaan en ze in te leveren voor een flinke geldsom. Wil je jezelf juist helemaal niet bezighouden met alles op je pad doodmaken, dan sluip je stilletjes langs vijanden en zelfs eindbazen om je doel langs de vredige weg te bereiken.
En hoe verfrissend is het om zoveel opties voor je open te hebben in een Japanse game als deze. Vol enthousiasme probeer je de verschillende beroepen uit en merk je dat je questlog en inventaris telkens voller raken. In eerste instantie werkt dat verslavend, want er is altijd wel een doel om naartoe te werken. De verschillende metertjes die aftellen naar je volgende beloning zetten dan hun klauwen in je, zeker wanneer je zo'n neuroot als ondergetekende bent die geen enkele opdracht onafgewerkt kan laten.
Na tien uurtjes spelen begint echter langzaam duidelijk te worden dat de vrijheid zich niet per se vertaald naar gevarieerde gameplay. Fantasy Life verzandt daardoor op den duur in weinig meer dan het afwerken van checklists. Dan wordt duidelijk dat er maar een handvol verschillende opdrachten zijn, die alleen variëren in het type voorwerp dat je moet vinden of het soort monster dat je moet doden. Tientallen keren wordt je teruggestuurd naar dezelfde gebieden, dit keer om tien wolven te doden en dan weer om vier bospaddenstoelen te plukken.
Verhuis je eenmaal van het begindorp naar een kleurrijk strandoord, dan wordt je avonturierszintuig weer geprikkeld. Je hebt dan al heel vaak dezelfde de groene vlakten, bossen en bergen bezocht en nieuwe vooruitzichten lonken. De zee, het strand, scheepswrakken en duistere grotten wachten je op. Maar de opdrachten zijn hier niet anders. Je verslaat vijftien zombiepiraten in plaats van vijf bandieten en je plukt tien sinaasappels in plaats van tien gewone appels. Koppel dat aan een oppervlakkig vechtsysteem waarmee je heel ver komt door enkel te buttonbashen en de verveling slaat stilletjes aan toe.
Juist omdat Fantasy Life grenzen verlegt, wordt snel duidelijk waar de grenzen liggen. Reveria is geen open spelwereld, want je mag pas naar nieuwe gebieden zodra je ver genoeg bent geraakt in de verhaalmissies. En die kun je alleen doen zodra je genoeg zijklusjes hebt gedaan. Daarbij leeft de wereld niet echt. De inwoners vind je altijd op dezelfde plek, ze maken nooit eens een wandeling. Hetzelfde geldt voor monsters, die vaak doodstil staan tot ze je zien en dan pas in actie komen. Ze spawnen ook iedere keer op dezelfde plek, waardoor het vrije Reveria toch ook erg statisch is.
De game blijkt het beste tot zijn recht te komen in gedoseerde porties. De simpele quest-structuur zorgt er namelijk ook voor dat je de draad gemakkelijk weer oppikt, wanneer je een tijdje klaar was met Fantasy Life. De Nintendo 3DS leent zich goed voor zo'n speelstijl.
Combineer de standby-stand van de handheld met het hoge pick-up-and-play-gehalte en je merkt dat je Fantasy Life er telkens even bijpakt in de loze uurtjes, bijvoorbeeld voor het slapen gaan of tijdens treinritten. Dan is het weer verleidelijk om nog even die paar ingrediënten op te sporen of die laatste paar monsters over de kling te jagen, zodat je genoeg gespaard krijgt voor die superschattige schildpaddenknuffel. Die mag echt niet in je slaapkamer ontbreken.
Fantasy Life zou gebaat zijn bij meer variatie in de quests zelf, die nu net niet onderhoudend genoeg zijn voor de indrukwekkende hoeveelheid content die Level-5 je voorschotelt. Dit euvel verhelp je door een rustigere speelstijl aan te meten, maar dan heeft de verveling wel al eens toegeslagen. Toch is Fantasy Life duidelijk een game met ambitie van een team dat geen genoegen neemt met de norm. Het is een titel die door zijn focus op vrijheid verder durft te kijken dan de gemiddelde JRPG en zelfs Nintendo 3DS-games in het algemeen. Daarvoor alle lof.
Fantasy Life is vanaf 26 september verkrijgbaar voor de Nintendo 3DS.