Far Cry 5 review - Kogel door de kerk
Welkom in het paradijs.
Na ons jarenlang te trakteren op exotische locaties, ruilt Ubisoft de jungle, besneeuwde bergtoppen en Blood Dragons in voor het Amerikaanse landschap. Daar houdt traditiegetrouw een krankzinnige vijand de lokale bevolking in zijn greep. Met Far Cry 5 bewijst de ontwikkelaar zich opnieuw door de bekende formule nog verder te verfijnen. In Hope County, Montana communiceert iedereen met kogels.
Dat komt door de aanwezigheid van Joseph Seed en zijn familie, die het einde der tijden afwachten. De zelfbenoemde profeet ziet zichzelf als de almachtige vader van een gestoorde sekte genaamd de Peggies. Seed is een dreiging die voorgaande slechteriken Vaas en Pagan Min in zijn schaduw laat staan. Dat komt voornamelijk door zijn rustige en berekende verschijning, waardoor de eerste kennismaking beklemmend is. Zijn verkondigingen over het einde der tijden geven hem en zijn familie de drijfkracht om Hope County te terroriseren. Seeds dialogen zijn actueel, memorabel en de fundering voor de allerbeste Far Cry villain.
Die fictieve county in Montana is bovendien een waar genot om te betreden. De beboste heuveltoppen, kronkelende beekjes en de levendige wildlife creëren prachtige vista's waar je uren in wilt ronddwalen. In de gebieden waar mensen wonen tref je de typerende boerderijen, vieze garages, gebarricadeerde kerken en brandende constructies aan die je bij die fictieve versie van Montana verwacht. Begeef je maar eens naar het dorpje Falls End waar de verf van de gebouwen afbladdert en de witte kerk prominent tegen de omringende weilanden afsteekt. Met het Amerikaanse patriottisme en de religieuze invalshoek presenteert Far Cry 5 een beeldschone, krankzinnige en bovenal unieke wereld waarin je wilt scheuren, vliegen en knallen.
Opvallend is dat Ubisoft de lineariteit van de missiestructuur uit de vorige delen achterwege heeft gelaten en je de de keuze geeft om Hope County op eigen houtje te verkennen. De sfeervolle wereld is in drie regio's opgedeeld, die ieder onder het bewind van een ander lid van Seeds familie staan. Als je de kaart dan ook voor het eerst ziet, merk je terecht op dat die aardig leeg is. Enkel de belangrijke locaties staan aangegeven. Ubisoft heeft dan ook goed begrepen dat je niet keer op keer radiotorens wilt beklimmen, maar dat je de wereld zelf wilt verkennen. Stuit je op een interessante locatie, dan wordt die op je kaart gemarkeerd. Hetzelfde geldt voor de informatie die je van de inwoners krijgt. Zo krijgt de game een veel natuurlijker spelverloop.
De Seeds en hun Peggies oefenen namelijk op meerdere locaties binnen de regio's hun invloed uit. Je verkent de omgeving, markeert de vijanden, beukt je een weg door wegversperringen, helpt de lokale bevolking en brengt balans in de chaos met... nog meer chaos. Je beschikt namelijk over flink wat gereedschap om je doel te bereiken. Van scherpschuttersgeweren tot honkbalknuppels, zolang het maar een deuk in iemands schedel achterlaat. Net zoals in voorgaande delen bepaal je zelf welk vizier of welk kleurtje je op je wapens zet. Diezelfde vrijheid is doorgetrokken naar de vervoersmiddelen die je in Montana aantreft. Wil je een auto met rode lak en een Rabbids Bobblehead? Dat is mogelijk. Of heb je toch liever een vrachtwagen met volautomatische machinegeweren in de grille? Geen probleem. De grote mate waarin je wapens en voertuigen naar hartenlust kunt aanpassen, is voor een Far Cry-game ongekend. Het Amerikaanse ideaal van vrijheid wordt dan ook op sublieme wijze door de game vertolkt. Niks moet. Alles kan. Alsof je een kind in een snoepwinkel bent.
Als je zelf geen zin hebt om met de Peggies af te rekenen, dan kun je net zoals bij Far Cry Primal weer rekenen op flink wat hulptroepen. Iedere bondgenoot heeft specifieke vaardigheden, waardoor je de ene keer sluipschutter Grace wilt gebruiken en de andere keer de brute beer Cheeseburger. Daardoor ben je in combinatie met de aanpasbare wapens en voertuigen iedere situatie de baas. Het Guns/Fangs for Hire-systeem werkt inventief en is bijzonder handig als het een keer te heet onder je voeten wordt.
Om midden in alle chaos tot rust te komen, pak je gewoon je hengel erbij en vis je aan de vele oevers naar baars en forel. Of jaag je met een shotgun op bruine beren, veelvraten of elanden. Als dan die heerlijke banjo en warme viool op de achtergrond opzwellen, weet je dat je thuis bent. Qua sfeer schiet Far Cry 5 zijn voorgangers voorbij. De krakende handrem, de pruttelende vliegtuigmotoren, het stromende water en het piepende metaal. De hoeveelheid aandacht die in de muziek en de geluidseffecten is gestoken is van zo'n hoog niveau dat het je keer op keer blijft verbazen.
Far Cry 5 maakt handig gebruik van de blauwdruk die zijn voorgangers ook al gebruikten, maar doet dat net even beter en met meer finesse. Ubisoft reikt dan ook alle hulpmiddelen aan om Hope County met absolute vrijheid te verkennen. Precies zoals de Amerikaanse droom het schetst. Op krankzinnige wijze naar de top, terwijl de beste muziek op de achtergrond speelt. Far Cry 5 is het resultaat van alle puzzelstukjes die op hun plek vallen. Entertainment in zijn puurste vorm. Welkom in het paradijs.
Far Cry 5 is vanaf 27 maart verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.