Far Cry 6 review - Geen revolutie
Update: Pagan: Control DLC review.
Een exotische setting, een memorabele antagonist, en de vrijheid om te doen wat je wilt. De ingrediënten voor het Far Cry-recept zijn ondertussen bekend. Far Cry 6 verandert daar niks aan, en op zich hoeft dat ook niet. De formule kan blijven smaken, zoals het sterke vijfde deel reeds aantoonde. Je bevrijding van het eiland Yara in Far Cry 6 is echter een moeizame onderneming. Een ondermaats progressiesysteem en monotone setting gooien namelijk zodanig roet in het eten dat de maaltijd niet altijd lekker smaakt.
Op deze pagina:
Far Cry 6 review
Ubisoft zet in Far Cry 6 duidelijke stappen vooruit in verhaalvertelling. Zo wil de ontwikkelaar een episch verhaal over revolutie vertellen, maar tegelijk ook op personages en hun persoonlijke groei inzoomen. Dat lukt vooral dankzij de unieke dynamiek tussen antagonist Antón Castillo en zijn zoon Diego, sterk vertolkt door respectievelijk acteur Giancarlo Esposito en Anthony Gonzalez. Ook jouw personage Dani Rojas valt trouwens in positieve zin op: filmpjes zijn deze keer in third-person en Dani spreekt. Het feit dat je nu een gezicht en stem in plaats van weerom een emotieloze avatar hebt, is duidelijk de juiste keuze. Je bent oprecht benieuwd hoe het verhaal verder evolueert.
Dat wil echter niet zeggen dat Far Cry 6 plots een fenomenale narratieve ervaring is. Hoewel de grote lijnen en vooral de perikelen van de Castillo-familie interessant zijn, gaat dat niet voor je medeguerrilla's op. Ubisoft probeert weliswaar een grote en memorabele cast af te leveren, maar je kompanen zijn eerder irritant dan amusant. In het bijzonder de sleutelpersonages Juan Cortez en Carlos Montero worden als stoere jongens met een hart van goud neergezet, maar komen net als eerdere Far Cry-personages (denk aan Hurk) eerder onuitstaanbaar over. Ook individuele dialogen staan bol van de clichématige uitspraken. Het is kortom erg moeilijk om sympathie te voelen met de onderdrukte bevolking van Yara.
Yara en Far Cry 6 in het algemeen laten bovendien een gemengde grafische indruk na. Begrijp me niet verkeerd: qua rauwe paardenkracht is dit een mastodont. Ubisofts Dunia-engine maakt gigantische draw distances mogelijk, de belichting tovert (vooral in de valavond en vroege ochtend) bloedmooie scènes op je scherm, en de game draait op de Xbox Series X aan een rotsvaste 60 frames per seconde. Tegelijk worden er echter vele assets uit de vorige Far Cry-games, zoals voertuigen en animaties, gerecycleerd. Ook de visuele variatie in Yara scoort ondermaats. Hoewel Ubisoft op voorhand een grote biodiversiteit beloofde, is daar weinig van te merken. Behalve enkele eilanden waar je gezapig naartoe kunt varen, is het gigantische vasteland van Yara een visueel monotone ervaring waarbij tropische jungle en kleine dorpjes worden afgewisseld. De setting is cruciaal voor een Far Cry-titel, en net daarom heeft het teleurstellende Yara een grote impact op je plezier doorheen de hele tocht.
Ook het nieuwe progressiesysteem in Far Cry 6 mist doel, waardoor het het meest complexe en onbevredigende systeem tot nu toe in de reeks is. Je personage 'groeit' en verkrijgt gameplayvoordelen dankzij een enorm scala aan verschillende systemen. Zo kun je kledij met specifieke bonussen vinden, faciliteiten in Guerrilla Camps uitbouwen die je meer schuilplaatsen, een wingsuit, en gespecialiseerd materiaal voor jagen of vissen schenken, en wapens met specifieke attachments en mods uitrusten. Het is echter erg moeilijk om het overzicht te bewaren van hoe je bepaalde bonussen krijgt. Bovendien zijn de voordelen doorgaans zo beperkt dat je nooit echt het idee krijgt dat je personage sterker of vaardiger wordt. De systemen zijn met andere woorden zo gefragmenteerd en de meerwaarde zo beperkt, dat je maar weinig zin hebt om er tijd en energie in te steken.
Het enige echte centrale progressiesysteem is 'Rank'. Die stijgt in level van 1 tot 8. Door in Rank te stijgen kun je nieuwe wapens kopen en word je klaargestoomd voor specifieke regio die elk met een Rank staan aangeduid (vergelijkbaar met Assassin's Creed Odyssey of The Division). Meer punten voor je Rank krijg je door missies te voltooien, militair materiaal te vernietigen en locaties te veroveren. Voorts heeft het echter geen impact. Far Cry 6 mist dus een duidelijk gevoel van sterker worden en de wereld langzaamaan beheersen - nochtans onontbeerlijk voor een game van meer dan veertig uur.
De overdaad aan gefragmenteerde systemen zorgt bovendien voor een ander probleem. Om attachments en mods voor je wapens te bouwen en om de faciliteiten voor je Guerilla Camps te bouwen en te upgraden, heb je namelijk bakken resources nodig. Van medicijnen tot metaal en 'Gun Powder': er zijn veel verschillende grondstoffen en je moet ze allemaal in de wereld zelf verzamelen, net als kledij met bijbehorende bonussen. Far Cry 6 vervalt daardoor erg snel in een collect-a-thon. Na het veroveren van een locatie zoef je als een stofzuiger langs alle lijken om snel kistjes te openen en grondstoffen mee te nemen. Het is een tergend systeem dat het tempo uit je speelsessies zuigt en bovendien vreselijk grindy aanvoelt.
Waar de macrosystemen van Far Cry 6 vermoeid en vermoeiend aanvoelen, blinkt de game net uit in micromomenten. Stoot je op een groepje mensen die naar een hanengevecht kijken, dan verandert de game bijvoorbeeld in een beat-'em-up waarbij je als haan met vechtmoves de levensbalk van je tegenstander op nul probeert te krijgen. Ook de Bandido Operations zijn interessant. Hoewel die op zich niet meer dan managementminigames vormen waarbij je troepen uitstuurt voor missies om resources te verzamelen (zoals Assassin's Creed Brotherhood die al had), tonen de missies zelf zich bescheiden text adventures die tot verschillende beloningen en situaties kunnen leiden. Ten slotte kan de simulatie van Far Cry 6's exotische setting soms magisch zijn: wanneer de avondzon een warme gloed op het water doet reflecteren, je palmbomen zacht ziet wiegen in de wind en er in de verte een capibara rondkruipt, bijvoorbeeld.
Far Cry 6 is een gigantische en ambitieuze game, met veel individuele aspecten die net niet het onderste uit de kan halen. De verhaalvertelling is duidelijk een stap vooruit vergeleken met vroeger, al telt het scenario nog te veel zwak schrijfwerk. Grafisch is Far Cry 6 een powerhouse, ware het niet dat de setting te monotoon is. De gefragmenteerde, grindy progressiesystemen zuigen dan weer het plezier uit wat nochtans een geweldige speeltuin is. Far Cry 6 baseert zich op Cuba, maar is verre van een revolutie.
Vaas: Insanity DLC review
“Waanzin is steeds hetzelfde doen en verwachten dat er iets verandert”. Het bleken profetische woorden van Vaas bij de start van Far Cry 3, want dat is precies wat je doet in deze eerste DLC voor Far Cry 6. In Ubisofts eigen versie van het roguelike-genre probeer je keer op keer om als Vaas te ontsnappen aan zijn eigen psychoses. Het is een frisse herinterpretatie van de basisgameplay in Far Cry en het resultaat smaakt naar meer.
De setting en het hoofdpersonage springen meteen in het oog. Je krijgt immers voor het eerst de kans om in de huid van de meest iconische slechterik uit de Far Cry-geschiedenis te kruipen. Daarbij staat de moeilijke relatie met zijn zus Citra centraal. Aangezien de DLC zich in een droomwereld afspeelt, gaat ook de realistische setting van de hoofdgame op de schop. Stromen bloed doorkruisen het nieuwe eiland en bevreemdende, kleurrijke herkenningspunten op de map gidsen je richting je volgende uitdaging. Reken daar nog de onsamenhangende en soms ronduit krankzinnige monologen van Vaas bij en je weet dat de sfeer in deze DLC helemaal goed zit.
Vaas: Insanity onderscheidt zich echter vooral van de hoofdgame op het vlak van gameplay. De DLC heeft meer weg van een roguelike dan van de klassieke Far Cry-openwereldformule. Om uit Vaas' droomwereld te ontsnappen, moet je drie delen van het Silver Dragon-mes verzamelen. De kans dat je daar snel in slaagt, is echter beperkt, want je begint de DLC met enkel een pistool. Sterven betekent bovendien dat je helemaal opnieuw begint. Tijdens je runs is het wel mogelijk om permanente upgrades te unlocken, zoals extra gadget slots of het behouden van een deel van je geld wanneer je sterft. Door challenges op de map te voltooien speel je bovendien nieuwe wapens vrij en ben je na verloop van tijd helemaal klaar om de moeilijkste delen van het eiland te verkennen en het Silver Dragon-mes te herstellen.
Was de campaign in Far Cry 6 vooral 'meer van hetzelfde', dan vereist Vaas: Insanity door zijn roguelike-insteek net een heel andere mindset. Aangezien sterven hier veel grotere gevolgen heeft, ga je automatisch een stuk beduchter te werk om te vermijden dat je al je tijdelijke upgrades en het grootste deel van je geld kwijt bent. Afwegingen maken is dan ook essentieel. Waag je een risicovolle poging om een nieuw wapen vrij te spelen in een van de moeilijkere challenges of speel je op veilig door de makkelijkere vijanden op te zoeken en voldoende cash te verzamelen voor een permanente upgrade? Vaas: Insanity is een meer dan degelijke toevoeging aan Far Cry 6 en doet het beste hopen voor de uitbreidingen over Pagan Min en Joseph Seed die volgend jaar uitkomen.
Pagan: Control DLC review
Na de krankzinnige Vaas maakt nu ook flamboyante dictator Pagan Min zijn opwachting in de Far Cry 6 DLC Pagan: Control. De insteek van deze tweede DLC is identiek aan de eerste. Als Pagan probeer je te ontsnappen uit een droomversie van Kyrat door drie delen van een gouden masker te verzamelen. De gameplay leunt opnieuw sterk aan bij die van een typische roguelike: sterven betekent onvermijdelijk helemaal opnieuw beginnen, met uitzondering van enkele permanente upgrades die je tijdens je runs vrijspeelt. Hoewel de gameplay quasi identiek is, zijn er voldoende subtiele aanpassingen die perfect bij de zelfverheerlijking van het hoofdpersonage aansluiten.
Zo verzamel je tijdens je run geen geld, maar 'respect' dat je vervolgens gebruikt om wapens of upgrades te kopen. Daarnaast bestaat één van de nieuwe uitdagingen om zaken vrij te spelen uit het beschermen of herstellen van een standbeeld van Pagan Min. Daarbij voorziet stemacteur Troy Baker de dictator opnieuw van de nodige sappige oneliners. Tussen die humor door krijg je echter ook een blik op het tragische en onverwerkte verleden van Min, waarbij vooral de tragische dood van zijn dochter Lakshmana centraal staat.
Ook visueel is Pagan: Control dik in orde. De droomversie van Kyrat geeft een bevreemdende indruk, maar roept tegelijk ook heel veel herinneringen aan Far Cry 4 met zijn kleurrijke omgevingen op. Vijanden spatten bij hun dood zelfs als confetti uit elkaar. Bovendien is Kyrat een stuk verticaler dan de vorige DLC, waardoor je vanop hoge locaties meteen een goed zicht op de volledige map en je volgende doelwitten hebt.
De roguelike-insteek van de Far Cry 6 Season Pass gaat voorlopig nog niet vervelen. Pagan: Control voegt voldoende unieke elementen toe, waardoor de DLC opnieuw garant staat voor een paar uur afwisseling tegenover de main game. Ik ben alvast benieuwd naar welke verrassingen Ubisoft nog in petto heeft voor de DLC rond Joseph Seed die later dit jaar uitkomt.