Farpoint review - Met de Aim in handen
Met de Aim in handen.
Farpoint is zowat de eerste grote exclusive voor de PlayStation VR sinds diens launch in oktober 2016. Ontwikkelaar Impulse Gear is alvast ambitieus en belooft met Farpoint een volwaardige game af te leveren, in tegenstelling tot vooral de vele kleine projecten die de PlayStation VR tot nu toe rijk is. Dat wordt ondersteund door een wel zeer bijzonder gadget: de PlayStation VR Aim-controller, waarmee je helemaal in de actie van Farpoint ondergedompeld moet worden. Hoewel de controller absoluut een meerwaarde heeft en Farpoint een zeer degelijke ervaring neerzet, zijn er enkele belangrijke kanttekeningen.
De eerste minuten die je in Farpoint op de grond doorbrengt, zijn nochtans adembenemend. Terwijl dikke stofwolken rond je heen blazen, bekijk je vol verbazing hoe het plastieken geweer in je handen is omgetoverd tot een heus, glimmend vuurwapen. Elke beweging die je maakt, wordt nauwkeurig geregistreerd, en elke keer dat je de trekker overhaalt, voel je een bevredigende trilling door de controller heen razen. Farpoint weet op verbluffende wijze het gevoel af te leveren dat je een wapen in je handen hebt. Als je hierna een gewone shooter speelt, verlang je meteen weer naar de fysieke aanwezigheid van de Aim-controller in je handen.
De Aim-controller is namelijk een fantastisch apparaat. Het gewicht is perfect solide, maar belast tegelijk je armen niet te veel. Bovendien trekt Sony het moderne en strakke design van de VR-headset door met ook hier eenvoudige vormen en rechte lijnen. Over de knoppenplaatsing is eveneens goed nagedacht. De twee joysticks zijn perfect geplaatst, en ook de gemakkelijke bereikbaarheid van de facebuttons voor je duim is een gouden zet. Enkel de bizarre plaatsing van de R1-knop wekt een frons op.
Zodra je effectief oog in oog staat met de Starship Troopers-achtige aliens en andere vijanden, wordt het meteen duidelijk dat de Aim-controller en Farpoint twee handen op één buik zijn. Door de extreem precieze tracking kun je accurater richten dan met een normale DualShock-controller, en door de natuurlijke bewegingen is ook snel zwenken een peulenschil. De AI van de wezens is daarbij zodanig geprogrammeerd dat je nooit in oncomfortabele posities gedwongen wordt. Met name de vijandige spinnen vallen je zo goed als nooit in de rug aan, maar zijn zo beleefd om eerst voor je te komen opwarmen voor ze hun sprong wagen.
En zo zijn er nog heel wat slimme designkeuzes. Door je wapen naar je schouder te brengen, wissel je op een immersieve en coole manier; je imiteert namelijk de beweging van een ander wapen van je rug te nemen. Moet het allemaal snel gaan, dan kun je ook gewoon op driehoekje drukken. Farpoint pareert ook zorgvuldig het spook van de bewegingsziekte . Het pauzemenu biedt namelijk een groot aantal bewegingsopties om te draaien, zodat je kunt experimenteren tot je een manier vindt die je het minst misselijk maakt. Zelf vond ik de 'Click'-setting om via de R3-toets een nieuwe hoek aan te nemen het meest comfortabel.
Maar hoe fenomenaal goed de Aim-controller ook in de hand ligt en hoe slim Farpoint er ook van gebruikmaakt, toch loeren er grote problemen onder het oppervlak. De game omschrijft zichzelf namelijk als een echte volwaardige first-person shooter in virtual reality. Daar slaagt hij grotendeels in, dankzij een zorgvuldige afwerking met hoge productiewaarden. Op die manier vormt de game een enorme stap voorwaarts vergeleken met de talloze kleine concepten die het platform domineren. Maar compleet haaks daarop staan de vele toegevingen die de game in de praktijk doet.
Het zeer beperkte leveldesign is de grote schuldige. Om bewegingsziekte tot een absoluut minimum te herleiden, kunnen er geen complexe scenario's qua navigatie voorgelegd worden. Daardoor is de game van begin tot einde in essentie een lange, rechte gang, waarbij je soms op grotere gebieden stoot waar de vijanden uit verschillende richtingen komen. Maar op geen enkel moment en op geen enkele manier kun je afwijken van het pad voorwaarts. Door die onzichtbare rail die je afloopt, besef je nog het meest van al dat dit een game is die ambitieus is voor VR, maar niet kan tippen aan traditionele shooters.
Ook qua mechanics doorstaat Farpoint de vergelijking met traditionele shooters amper. Behalve het uitstekende mikken en schieten biedt de game namelijk geen andere noemenswaardige mechanics aan. Na een halfuur honderden aliens en robots af te knallen, is het moeilijk om niet door monotonie overweldigd te worden. De sporadische bossfights slagen erin om wat adrenaline door je aderen te pompen, maar ook die komen steeds neer op knallen, knallen en knallen.
Bovendien moet je over het juiste materiaal beschikken als je echt van Farpoint wilt genieten. Speel je met de standaard Dualshock 4-controller, dan valt het al helemaal op hoe hard Farpoint leunt op de unieke Aim-controller. Zonder het gevoel van een echt wapen in je handen is de ervaring niet alleen veel minder indrukwekkend, maar komt die zelfs saai over. Een goede koptelefoon is eveneens essentieel. Speel je via je tv, dan zijn de dialogen bij momenten ofwel veel te hard ofwel veel te stil, vanwege een zeer bizarre audiomix. Het complete gebrek aan ondertitels is daarbij een doorn in het oor.
Met de PlayStation VR Aim-controller in de aanslag weet Farpoint je eerst te verbluffen. Het fantastische apparaat ondersteunt Farpoint perfect, en je wordt helemaal ondergedompeld in het afknallen van aliens op deze dorre woestijnplaneet. De slimme designkeuzes zorgen ervoor dat bewegingsziekte perfect te vermijden valt. Tegelijk doet Farpoint veel toegevingen, waardoor het zijn belofte van een 'volwaardige first-person shooter' niet helemaal nakomt. Vooral het simplistische leveldesign zorgt al gauw voor monotonie. Ten slotte staat of valt je gehele ervaring met de aanwezigheid van de Aim-controller. Farpoint is uiteindelijke een belangrijke stap vooruit voor virtual reality. Als first-person shooter blijft het echter ter plaatse trappelen.