Fated: The Silent Oath review - Noodlottig
Noodlottig.
Ontwikkelaars van verhalende games streven immersie na. Hoe zuig je de speler in je game? Voor de Canadese ontwikkelaar Frima Studio bestaat het antwoord uit twee delen. Ten eerste omarmt hij virtual reality om je in zijn spelwereld te onderdompelen. Ten tweede zet de studio op emotionele impact en niet zozeer op gameplay in. Zo moet Fated: The Silent Oath je naar de mythische wereld van de Vikings transporteren om daar een emotionele band met de personages te scheppen.
Aan het begin van de game vertelt een Walkure je dat je overleden bent. Als je ervoor kiest verder te leven, dan verlengt ze jouw levensdraad in ruil voor je stem en de belofte dat je je familie beschermt. Uiteraard offer jij je stem op. Je ontwaakt en ontmoet je vrouw en schoonvader. Jullie zijn naar een nederzetting op weg want Ragnarok is begonnen. Tijdens het einde van de Noorse wereld is het doel van de game dan ook een veilig onderkomen voor je familie te vinden. De opzet trekt direct aan en maakt je naar je familie en het plot nieuwsgierig.
Om je groep in veiligheid te brengen moet je keuzes maken. Zo doet de game het toch overkomen. Je merkt echter weinig van je beslissingen. Aan het begin van de game vraagt je sceptische schoonvader bijvoorbeeld of je gelooft dat de reuzen weer rondlopen. Als je de kant van je vrouw kiest en knikt dat je dat inderdaad gelooft, zegt hij dat hij dus in de minderheid is. En daar blijft het bij. Doordat consequenties nagenoeg uitblijven, hebben keuzes geen gewicht en mist het verhaal impact.
De personages zijn aandoenlijk ontworpen. Met hun geaccentueerde bouw en gelaatstrekken hebben ze een cartoonesk maar ook expressief uiterlijk, zonder dat het naar karikatuur neigt. Vooral de gezichten van je dochtertje Lif en vrouw Freja komen in de VR-bril goed over. Daarbij leveren alle stemacteurs goed werk af om de personages tot leven te wekken.
De goede prestaties van de acteurs komen echter niet tot hun recht. Na twee uur heb je de game uitgespeeld en gedurende die tijd ontwikkelen de personages en spelwereld zich nauwelijks. Als je een familielid verliest doet het je niks omdat je hem of haar nog maar een half uur kent. Tijdens die korte duur komt het personage in kwestie bovendien enkel als stereotype over. Ook brengt de spelwereld het gevreesde Ragnarok niet over. Er loopt een kwaadaardige reus rond, maar daar blijft het bij. Je raakt dus niet bij je familie betrokken en de urgentie van het einde der tijden ontbreekt.
Bovendien zit de gameplay in de weg. Je leert je gezin niet kennen, want je wordt voortdurend geforceerd iets anders te doen. Jaag op drie herten met een pijl en boog, bestuur enkele minuten paard en wagen, los een vijftal doodsimpele puzzels op en ontwijk ook plots rondzwaaiende bijlen. De gameplay gaat alle kanten op. Frima Studio maakt zijn belofte van 'emotie boven gameplay' niet waar. Het lijkt alsof je een verzameling minigames speelt in de plaats van een diepgaand, emotioneel verhaal.
Wat de besturing betreft, heeft de ontwikkelaar enkele fijne opties toegevoegd. Vanuit het eerstepersoonsperspectief draai je de camera met je hoofd of met je controller. Met de joystick gebeurt dat echter niet met een vloeiende beweging, maar met sprongen. Door het draaien van je blik zo te implementeren, heb je geen last van misselijkheid. Bovendien stel je zelf in hoe groot de draaihoek is. Het rustige looptempo draagt ook aan het comfort bij, maar wordt over langere afstanden eentonig. Een renknop had uitkomst geboden.
Ten slotte heeft de spelwereld weinig interactie. Af en toe beantwoord je vragen met een instemmende knik of het schudden van je hoofd. Ook bestuur je met de schouderknoppen je armen. Dat voelt heel intuïtief aan, maar je hebt er geen enkel nut voor. Je schiet er een handjevol pijlen mee af en bestuurt enkele minuten de teugels van een paard. Buiten dat raak je niets in de wereld aan. Tijdens het wandelen je vrouw omarmen of liefkozend je hand op het hoofd van je dochter leggen zit er niet bij. Hoewel de VR-bril je middenin de spelwereld plaatst, voel je je op den duur toch geïsoleerd.
Frima Studio wil een emotionele reis aanbieden, maar slaagt daar met Fated: The Silent Oath niet in. De goede stemacteurs en vertederende designs doen niet genoeg om je betrokken te houden. Daarvoor is het verhaal te snel voorbij en is de gameplay te inconsistent. Je ontwikkelt geen echte band met de familie die je moet beschermen, en het einde der tijden komt niet sterk genoeg op je over. Daarvoor mist het verhaal duur en diepgang. Je stille eed eindigt in een pijnlijk lot.