Final Fantasy XIII-2 Review
Haters gonna hate.
Toen Final Fantasy XIII in 2010 uitkwam, werd de game, meer dan normaal, onthaald met heel wat gemengde reacties . Een nieuw vechtsysteem nam de beslissingsmogelijkheden van de speler over welke moves hij wanneer wou inzetten grotendeels weg, en maakte plaats voor een meer gestroomlijnde automatische selectie van aanvallen. De speler kon enkel nog beslissen welke gevechtsrol iedere speler aannam via het Paradigm Shift-system (klinkt allemaal ingewikkeld, en dat is het inderdaad ook wat). Om nog maar te zwijgen over het ontbreken van steden en de tutorial die drie vierde van de game in beslag nam. Puristen schreeuwden moord en brand over de beslissing, andere vonden dit een grote sprong voorwaarts in het RPG-genre. Je kon evenveel voor- als tegenargumenten vinden voor FF XIII. Onze eigen Michaël schreef toen een klepper van een review en gaf de game uiteindelijk een perfecte score. Ikzelf vond het bijzonder spijtig dat de gevechten in deze RPG grotendeels herleid waren tot een voordurend op de Attack-knop drukken tot de vijand het loodje legde, met uitzondering tot de hoofdbazen dan. Maar nu komt Square-Enix met een rechtstreeks vervolg, toepasselijk getiteld Final Fantasy XIII-2. Maar slagen ze er in om twijfelaars te overtuigen en hun fouten uit het verleden recht te zetten?
Zoals de twee op het einde van de titel doet uitwijzen, is Final Fantasy XIII-2 een rechtstreeks vervolg op FF XIII. Het verhaal vangt aan drie jaar na het einde van de laatst vernoemde game. Nadat Fang en Vanille erin slaagden om een botsing tussen de twee werelden Cocoon en Gran Pulse te voorkomen, werd hoofdrolspeelster Lightning herenigd met haar zus Serah. Het verslaan van de eindbaas Orphan kent echter enige vreemde bijwerkingen op het vlak van het tijdcontinuüm. Hierdoor verdwijnt Lighting naar een wereld genaamd Valhalla. Iedereen denkt dat ze zichzelf samen met Fang en Vanille heeft opgeofferd om Cocoon te redden, maar haar zus Serah blijft geloven dat Lightning nog leeft. Aangezien Serah blijft vasthouden aan deze gedachte, besluit Snow, haar verloofde en ook één van de hoofdpersonages uit XIII, een zoektocht te beginnen.
De game vangt aan met Lightning in Valhalla. Al snel breekt een onverbeten strijd uit tussen haar en een zwaardvechter genaamd Caius Ballad, die met een immense trukendoos aan magische aanvallen beschikt. Beide partijen raken verwikkeld in een gevecht die de halve stad sloopt, totdat er een mysterieuze jongen genaamd Noel uit de lucht komt vallen. Letterlijk uit de lucht vallen. Hij maakt blijkbaar deel uit van één van Lightning's dromen die beschrijft hoe deze strijd kan voorkomen worden. Noel wordt vervolgens naar Cocoon gestuurd, net op tijd om Serah bij te staan wanneer ook Cocoon opnieuw het slachtoffer wordt van een nieuwe invasie door monsters. Noel legt uit aan Serah dat Lightning wel nog degelijk leeft en een reis doorheen tijd en ruimte vangt aan om de twee zussen te herenigen.
Mensen die nu heel verward naar hun scherm zitten te staren, op zoek naar enig narratief aangrijpingspunt moet ik jammer genoeg teleurstellen. Als je de vorige game niet helemaal snapte, ben je niet uitgenodigd op het Final Fantasy XIII-2 feestje. De game, hoewel het toch wel enkele unieke verhaalelementen kent, bouwt echter wel voort op de gebeurtenissen uit de vorige game. Ook wordt het verhaal op bepaalde ogenblikken behoorlijk moeilijk om te volgen doordat er constant tussen verschillende tijdszones gereisd wordt. Absolute aandacht houden is dus een absolute must.
Doorheen de game zul je verschillende personages uit de vorige game ontmoeten. Alle vorige hoofdrolspelers zoals Snow, Hope en Sazh passeren de revue, allemaal in een nieuw jasje afhankelijk van de tijdsperiode waarin je deze helden ontmoet. Niet dat deze personages zo'n memorabele persoonlijkheden waren, maar het zou vreemd zijn moesten ze niet eens langskomen om "goeiedag" te zeggen.
Er zijn ook enkele nieuwe gameplaymechanieken toegevoegd aan de game. Zo zul je nu tussen verschillende tijdsperiodes heen en weer reizen om het verhaal verder te zetten. Leuk is wel om te zien hoe je acties uit het verleden invloed hebben om zaken in de toekomst.
Nu reist echter de vraag of het verhaal een voldoende scoort. Het verhaal op zich is wel behoorlijk interessant, doch dit slechts zo goed kan zijn wanneer je je kan spiegelen aan één van de protagonisten. Iets waar Final Fantasy XIII volledig de bal mis sloeg, aangezien elk personage een stereotiep archetype was. Dit zorgde ervoor dat jezelf spiegelen aan één van de personages zodanig moeilijk was, dat je je onmogelijk kon vinden in de gedachtegang van eender wie. De personages leken gewoon niet menselijk hierdoor. Het is zo dat stereotypen wel enig nut kunnen vervullen, doch personagegroei na een bepaalde tijd nodig is om de betrokkenheid in een character te behouden. Ook hier is dit opnieuw het geval, maar gelukkig in mindere mate. Voornamelijk omdat Noel en Serah er slechts alleen voor staan. Waar er voorheen sprake was van archetypes als "de held die iedereen red" (Snow uit FF XIII), "de pessimist" (Hope) of "het gekke personage wiens handelingen volledig los staan van de gebeurtenissen die rondom haar gebeuren" (Vanille) vallen Serah en Noel meer in het kader van "het meisje en de jongen, op zoek naar antwoorden". Dit zorgt voor meer coherente personages qua persoonlijkheid, doch niet in meer of mindere mate zoals we gewoon zijn uit andere Final Fantasy-games.
In tegenstelling tot XIII zul je geen rondlopende vijanden meer tegenkomen. Opnieuw werd gekozen voor random encounters, in de vorm van de "Mog clock". Wanneer een vijand tevoorschijn komt, krijg je onderaan je scherm een wijzer te zien. Daarna is het de bedoeling om zo snel mogelijk de vijand aan te vallen voordat hij jou aanvalt. Hoe sneller je zelf het gevecht kan aangaan, hoe meer kans je hebt om zeldzame voorwerpen en andere beloningen te krijgen.
Verder zijn er op vlak van de gevechten ook enkele vernieuwingen bij gekomen. Wat echter gelijk gebleven is, is dat de game (wanneer je daar voor kiest uiteraard) zelf aanvallen selecteert. Ook moet je nog altijd via het Paradigm Shift system kiezen tussen de verschillende gevechtsrollen die je personages aannemen, afhankelijk van de zwakheid van de vijand. Is een vijand bijvoorbeeld zwak tegen magische aanvallen, dan kies je best voor de Ravager-rol om de Chain Gauge van de vijand sneller te doen stijgen. Is deze vol, dan zullen aanvallen tijdelijk meer schade doen.
Eerste vernieuwing bij het vechtsysteem is de Feral Link. Aangezien Serah en Noel maar met z'n tweetjes zijn, is er dus nog een plaatsje vrij in je team. Versla je een bepaalde vijand, dan zal deze een kristal laten vallen. Dan kun je er vervolgens voor kiezen om de derde slot in je team te vullen met één van deze monsters. Elk wezen heeft ook zijn eigen vaardigheden en groeit in levels afhankelijk van de intensiteit waarmee hij mag deelnemen aan gevechten. De keuze van de derde strijdmakker, in de vorm van een monster dus, biedt een extra laagje tactisch denken toe aan de game.
Een tweede toevoeging aan de combat in de game is er echter ééntje die niet echt dezelfde positieve reactie uitlokt. Er werd gekozen, waarschijnlijk om de game nog cinematischer te maken, om tijdens bepaalde segmenten tijdens een gevecht Quick Time Events te implementeren. Alsof de keuze om de game automatisch aanvallen te laten selecteren van de gevechten niet genoeg een kijkspektakel maakt, wordt nu ook nog eens gekozen om één van de meest overgebruikte gameplayelementen van deze gamegeneratie te gebruiken. Het wordt eens stilaan tijd dat gamers aller landen zich verenigen en de ketenen des QTE van zich af werpen.
De game behaald qua visuele presentatie niet bepaald nieuwe hoogtes in vergelijking met zijn voorganger maar ziet er nu ook weer niet slechter uit natuurlijk. Er zit bijzonder veel detail in de cutscenes. Iets wat ook geen verrassingen mag blijken, daar de game er met de QTE's quasi alles aan probeert te doen om er uit te zien als één lange cutscene. Aard van het beestje misschien? Waar we ons toch bij ergerden was het hoge Michael Bay-gehalte van sommige cutscenes. Soms volgen de beelden elkaar zo snel op, dat het vrij moeilijk wordt om te zien wat er eigenlijk allemaal gaande is. Het helpt dan ook niet dat de camera standpunten om de haverklap van standpunt veranderen en de buttonprompt van de QTE nog eens veel plaats op het scherm innemen.
Nog iets waar na de ontvangst van FF XIII enige heisa rond was, was het ontbreken van zijmissies en andere secundaire opdrachten. Hier heeft Square Enix wel degelijk naar de fans geluisterd. Er zijn nu veel meer dingen te doen in de verschillende gebieden van Final Fantasy XIII-2. Op je weg naar je einddoel zul je verschillende personages tegenkomen die je vragen om een veelheid van zaken voor hen te doen. De beloning hiervoor kan dan nieuwe voorwerpen zijn, alsook geld dat je kunt uitgeven in één van de winkels. Zeker leuk dat je niet opnieuw verplicht wordt om uitsluitend de hoofdverhaallijn te volgen, maar meer op verkenning mag uitgaan in de verschillende werelden.
Echter komt nu de vraag "is dit een aanrader" de kop opsteken. Toch kunnen we hier geen eenduidig antwoord op bieden. Net zoals FF XIII zal deze game voor een enorme polarisatie zorgen tussen haar doelpubliek. Enerzijds zullen mensen die FF XIII niks vonden, zich zeker niet geamuseerd weten door deze game, omdat het al voortbouwt op het verhaal, de bestaande personages en vechtsysteem. Anderzijds zullen deze mensen zich misschien wel weer gewonnen weten voor de game, omdat het veel van de zaken waar XIII in faalde weet recht te zetten door het toevoegen van het Feral Link-systeem, alsook de toevoeging van een meer open wereld en secundaire queestes. Mensen die Final Fantasy XIII wel leuk vonden, hoe select deze groep ook mag zijn, zullen zich zeker ook amuseren met deze game.
Dit brengt ons bij de schijnbaar simpele optelsom om een score te berekenen. Iets wat, in tegenstelling tot de eerdere paragrafen in de game, los zal staan van onze mening over FF XIII. Met Final Fantasy XIII-2 bewijst Square Enix dat het wel degelijk oor heeft voor de tekortkomingen uit de vorige game. Toch zullen RPG puristen zich nog altijd ergeren aan de ietwat versimpelde aanpak van het genre. Deze game biedt een zeer toegankelijk speelsysteem, dat enige diepgang kent voor mensen die er tijd willen in investeren. Of het verhaal in de smaak zal vallen, valt nog af te wachten. Zeker en vast zullen er ook wel kampen ontstaan die beide uitersten op het leuk-niet leuk spectrum zullen vertegenwoordigen. Het mag echter wel gezegd worden dat dit de game is die Final Fantasy XIII had moeten zijn.
De review van Final Fantasy XIII-2 doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game is vanaf nu beschikbaar op PS3 en X360!