Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia review
Oude vlam.
Het is ooit anders geweest, maar tegenwoordig moeten Fire Emblem-fans niet lang op hun honger blijven zitten. Vorig jaar kon je als strateeg met Fire Emblem Fates zowaar drie delen van de strategische RPG-reeks van ontwikkelaar Intelligent Systems in de knuisten nemen, en amper één jaar later kun je alweer aan de slag met een nieuw deel in de reeks: Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia.
Nu moet je 'nieuw' wel met een korreltje zout nemen. Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia is namelijk een remake van het vijfentwintig jaar oude Fire Emblem Gaiden. Intelligent Systems is daarbij heel trouw aan het origineel gebleven, en dat is niet zonder gevolgen. Zo is de game aanvankelijk op veel vlakken een stap terug, zeker als Fire Emblem Awakening of Fates je eerste kennismaking met de reeks was.
Shadows of Valentia maakt namelijk komaf met systemen die Awakening en Fates populair hebben gemaakt. Zo helpen aangrenzende personages elkaar niet meer rechtstreeks in een gevecht, maar geven ze elkaar alleen subtiele buffs zoals een hogere raak- of ontwijkkans. Ook heeft Shadows of Valentia geen zogenoemde child characters, dus besteed je minder tijd aan het vormen van 'perfecte' koppeltjes om de meest krachtige koters op de wereld te zetten. Er worden dus veel vernieuwingen van de laatste delen weggelaten, maar dat is niet per se een slechte zaak.
Het weglaten van die Pair Up- en child character-mechanieken stelt Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia namelijk in staat om naar de kern van de reeks terug te keren: een strategische RPG met heldere systemen, kleurrijke personages en een sterk verhaal. Zeker op dat laatste vlak stelde Fates teleur: de clichématige vertelling, de kartonnen figuren en de tenenkrommende dialogen zorgden meermaals voor rollende ogen. Ook het relatiesysteem begon in Fates buitensporige proporties aan te nemen, met als kers op de taart blozende personages die je met getuite lippen in de ogen staren. Shadows of Valentia keer terug naar het traditionele Support-systeem waarbij personages op het slagveld een band met elkaar opbouwen. Na het kleffe tortelduifjesgedoe van Fates is die 'brothers in arms'-aanpak een welkome afwisseling.
Je voelt je sowieso meer bij de cast van Shadows of Valentia betrokken. Niet alleen omdat de personages beter uitgewerkt zijn, maar ook omdat je er minder ter beschikking hebt. Als je op Classic speelt, waarbij elk gesneuveld personage daadwerkelijk dood blijft, komt elk vroegtijdig overlijden dan ook als een mokerslag aan. Als je trouwe Knight het loodje legt, ben je meteen de hoeksteen van je leger kwijt en zakt de rest als een kaartenhuisje in elkaar. Intelligent Systems heeft echter een extra mechaniek toegevoegd om je het verdriet van het verlies dan wel de frustratie van een herstart te besparen: Mila's Turnwheel. Met dat voorwerp kun je tijdens elk gevecht de tijd terugspoelen om een onfortuinlijke zet teniet te doen. Je kunt dat maar een beperkt aantal keer doen, dus van misbruik is er geen sprake. Het is een elegante manier om de repetitiviteit van een bepaalde moeilijke missie tegen te gaan, zonder aan uitdaging in te boeten.
Qua uitdaging heeft Shadows of Valentia het wel moeilijk om een goede balans te vinden. Enerzijds is de tegenstand behoorlijk pittig, zeker op de hogere moeilijkheidsgraad, maar anderzijds kun je in dungeons grinden door eindeloos respawnende groepjes vijanden te verslaan. Het gebeurt vaak dat je op een muur stoot die je alleen kunt overwinnen als je je personages genoeg levelt door keer op keer hetzelfde kanonnenvlees aan je zwaard te rijgen.
Het tij keren door het slagveld slim te gebruiken, is in Shadows of Valentia niet aan de orde. Dat is meteen het grote nadeel van het feit dat de game een remake is: de maps zijn een-op-eenkopieën van de originele slagvelden. Je krijg dus ongeïnspireerde schaakborden met hier en daar een bos, berg of burcht. Het briljante leveldesign dat Fire Emblem Fates: Conquest kenmerkte, is nergens aan de orde. Omdat de maps niet prikkelen en voortdurend herhaald worden, verliezen de gevechten na verloop van tijd hun glans.
Dat is een gemiste kans, want voorts boren de gevechten meer dan ooit je tactische vernuft aan. Zo kan elk personage maar één voorwerp bij zich hebben, dus moet je al gauw beslissingen nemen die het verschil tussen leven en dood kunnen betekenen. Geef je je sterkste Cavalier een lans die zijn aanvalskracht nog verder omhoog stuwt of speel je het op veilig en geef je hem een schild? Ook Mages spelen anders dan je gewend bent. In Shadows of Valentia hebben ze veel meer spreuken, en kun je ze dus ook op verschillende manieren inzetten. De keerzijde van de medaille is echter dat toverspreuken levenspunten kosten. Je kunt je Cleric dus niet uitbuiten om andere personages eindeloos te genezen. Je vijanden zijn echter aan dezelfde beperking onderworpen, dus dat opent een aantal interessante tactische perspectieven.
Shadows of Valentia verdient bovendien een eervolle vermelding op grafisch vlak. De game is een van de mooiste games die de Nintendo 3DS te bieden heeft. De sprites op de map zijn helder, maar het zijn vooral de gevechten die je van je sokken blazen. De vloeiende animaties zijn erg knap, en zowel een ninja-achtige Dread Fighter als een zwaar gepantserde Baron imponeren met hun manier van vechten.
Het is in feite ironisch dat Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia voor vernieuwing zorgt door net naar het verleden terug te grijpen. De game maakt komaf met gecompliceerde en bombastische systemen en keert terug naar de roots van de reeks. Het grinden en de saaie maps zijn een blaam, maar de ijzersterke kerngameplay staat als een huis en wordt aangevuld met een kleurrijke cast en een verhaal met de nodige plotwendingen. Reken daar nog het uiterst elegante Mila's Turnwheel bij en je krijgt niet alleen een uitstekende remake, maar ook een uitstekende Fire Emblem.
Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia lanceert op 19 mei voor de Nintendo 3DS.