Fire Emblem: Shadow Dragon and The Blade of Light review - Dovend vuurtje
SchaakMarth.
Voor de Fire Emblem: Shadow Dragon & the Blade of Light review gaat Randolf terug naar het NES-tijdperk. Is de grondlegger van de geliefde strategieserie het afstoffen waard, of kun je dit geschiedenislesje gerust overslaan?
Mario versus Pikachu versus Kirby versus... Marth? In 2001 was de verwarring onder westerse Super Smash Bros. Melee-spelers groot. Wie was deze mysterieuze, blauwharige zwaardvechter en waaraan verdiende hij zijn plekje naast veel bekendere Nintendo-iconen? Inmiddels weten velen dat Marth de hoofdpersoon uit de allereerste Fire Emblem-game is. Toch is er nu pas voor het eerst een officiële Engelse vertaling van deze NES-game beschikbaar. Fire Emblem: Shadow Dragon & the Blade of Light slingert je dertig jaar terug de tijd in, om het nederige begin van de succesvolle strategy RPG-serie zelf te beleven.
Shadow Dragon & the Blade of Light is Fire Emblem in zijn puurste vorm. Er is nog geen datingaspect te vinden en er wordt ook weinig tijd besteed aan de flinterdunne verhaallijn over een herrezen drakengod en het legendarische zwaard dat alleen Marth kan hanteren. Wat rest, is een aaneenschakeling van strategische levels zonder opsmuk, waarin je je clubje krijgers beurtelings van de ene naar de andere kant van de map loodst. Hopelijk zonder slachtoffers, want een gestorven eenheid ben je voor altijd kwijt.
Permadeath is Fire Emblems grootste troef. De makers hoopten ermee elk personage uniek te maken en dat je daardoor echt om je troepen zou geven. Stel je daar echter niet te veel bij voor, want verder dan een kort introductietekstje gaat de karakterontwikkeling niet. Zo selecteer je eenheden voornamelijk op basis van hun class. Er is nog geen casual modus zoals we kennen sinds Fire Emblem: Awakening voor de Nintendo DS, waarbij gesneuvelde helden aan het einde van het level gewoon terugkeren. Elke verkeerde zet kan de laatste zijn en dat maakt het nog steeds erg bevredigend om met iedereen de eindstreep te halen.
Je moet echter wel oppassen dat je jezelf niet in een hoekje metselt. Je kunt namelijk maar een paar man per missie inzetten. De rest verdient geen ervaring. Verlies je te veel van je getrainde soldaten, dan blijven alleen de zwakkelingen over. In de latere missies slaan die nog geen deuk in een pakje boter. Bij een sterfgeval ben je dan ook snel geneigd om het level opnieuw te starten, terwijl je per missie al gauw een uur of langer zoet bent.
De nieuwe bookmarkfunctie biedt hier uitkomst. In tegenstelling tot het origineel, kun je saven wanneer je wil. Elke beslissing is zodoende terug te draaien. Dat voelt een beetje als valsspelen, maar je kunt het ook zien als een manier om het speelveld gelijk te trekken. Zo is het nu een stuk minder frustrerend wanneer er onaangekondigd vijandige versterking opduikt, precies op de plekken waar je jouw eenheden niet tijdig kunt terugtrekken. Vroeger een doodvonnis, nu heb je een recente bookmark achter de hand zodat je niet de hele missie opnieuw hoeft te spelen.
Ook de vooruitspoelfunctie is zeer welkom. Normaliter speelt deze Fire Emblem ontzettend traag, met behoorlijk eentonige omgevingen. Ga maar na: in 1990 waren critici al niet onder de indruk van de graphics. De animaties die je ziet zodra eenheden elkaar aanvallen, komen nog het best uit de verf, maar ook deze vervelen snel. Met fast forward zit er meer schot in de zaak en speel je de game op een moderner tempo, hoewel het irritant is dat ook de muziek dubbel zo snel wordt afgespeeld. Shadow Dragon & the Blade of Light speelt dan ook het lekkerst weg met de audio op mute, fast forward aan en een podcast of iets dergelijks on the side.
Deze eerste Fire Emblem mist veel verbeteringen die in latere delen zijn geïntroduceerd. Logisch, maar dat maakt het gemis er niet minder om. Je ziet bijvoorbeeld niet in één oogopslag wat het bereik van vijanden is en moet de vakjes zelf tellen. Wapens en items missen beschrijvingen, zodat niet altijd duidelijk is wat je eraan hebt. En healers verdienen nog geen ervaringspunten door hun magie te gebruiken, maar juist wanneer ze door vijanden worden geraakt. Je moet ze dus voor de leeuwen werpen, wat tegenstrijdig is en onnodig tijd kost.
Het managen van je inventaris is evenzeer tijdrovend en omslachtig, omdat personages in Shadow Dragon & The Blade of Light nog geen items kunnen uitwisselen. Daardoor ben je te veel bezig met tripjes naar het konvooi, waar soldaat 1 een beurt verspeelt om een bijl te droppen die alleen soldaat 2 kan gebruiken. Soldaat 2 is vervolgens ook een beurt kwijt om die bijl uit het konvooi te vissen. Efficiëntie is ver te zoeken, zeker wanneer je zo'n veertien man per missie optimaal wilt uitrusten.
Tot slot legt de game erg weinig uit en dat brengt je meermaals in de problemen. Zoals bijvoorbeeld het gegeven dat alleen Marth dorpjes kan bezoeken, waar vaak nieuwe personages of unieke items te vinden zijn. Of wat je moet doen om bepaalde rekruten aan jouw zijde te krijgen. Vaak hoef je ze alleen maar met Marth aan te spreken, maar soms ook met een van je andere teamleden. Daar kom je eigenlijk alleen achter als je een walkthrough gebruikt.
Fire Emblem: Shadow Dragon & the Blade of Light toont dus op allerlei fronten zijn leeftijd. Je voelt je dikwijls een tacticus die niet genoeg informatie heeft om de juiste beslissingen te maken. Of een schaker die niet precies weet wat elk schaakstuk precies doet. Het leed wordt door de nieuwe save- en vooruitspoelfuncties deels verzacht en de kern van Fire Emblem is ook in deze primitieve staat ijzersterk. Je hebt alleen veel geduld en tolerantie voor verouderde gameplaysystemen nodig om dat anno 2020 nog te kunnen waarderen.
Zin in een modernere Fire Emblem-game? Dan kun je bijvoorbeeld Fire Emblem: Warriors kopen op Bol.com!