For Honor review - Bezint eer ge begint
Update: Marching Fire review.
Update:For Honor is intussen aan zijn achtste seizoen toe en ontving sinds launch een gestage stroom aan updates en toevoegingen om het aanvankelijke gebrek aan content weg te werken. In de Marching Fire-expansie treedt de Chinese Wulin-factie in het strijdperk van Ubisofts historische brawler.
De Wulin zijn zoals het For Honor betaamt overtuigend geanimeerd, met acrobatische en sierlijke manoeuvres die moeiteloos in combo's overvloeien. Tiandi en Jiang Jun vervullen de rol van zware krijgers, Nuxia en Shaolin die van lichtvoetige sluipers. Alle helden hebben gemeen dat ze beschikken over een overvloed aan tools - van vliegensvlugge en toegankelijke openingsaanvallen tot vergevingsgezinde 'guard-breaks' en 'unblockables', en Shaolin beschikt zelfs over een teleport. Met name oudere personages die het totnogtoe zonder rework moeten stellen, ondervinden dan ook problemen om competitief te blijven in het steeds veranderende aanbod van For Honor.
De grootste blikvanger van Marching Fire is zonder twijfel de Breach-modus, die voor alle spelers gratis is. Terwijl de aanvallende partij een stormram doorheen het fort loodst en strategische punten inneemt, is het aan de verdedigers hen een halt toe te roepen alvorens de computergestuurde opperbevelhebber van de vesting sneuvelt. Breach speelt als een culminatie van Dominion en Deathmatch, waarin samenspel en behoedzaamheid centraal staan. Zo zijn de spawns van aanvallers beperkt en is het voetvolk aanzienlijk sterker. Jezelf in de strijd werpen is daardoor een stuk riskanter, maar ook langdradiger. Hoewel de gebieden erg dicht opeengepakt en verticaal zijn, ligt het tempo namelijk ondanks de heerlijke chaos van het slagveld opvallend traag en sleept een match bijna altijd meer dan twintig minuten aan. Toch is het omvangrijke Breach zeker het spelen waard.
Ook nieuw is de Arcade-modus, die een frisse kijk op For Honor probeert te bieden. Arcade is namelijk een opeenvolging van steeds moeilijkere gevechten met willekeurige boosters, maar kleurt - zijn naam ten spijt - veel te netjes binnen de lijnen en weet daardoor nooit echt te verrassen. Iets meer gezondheid, iets minder gezondheid, gezondheid terugwinnen met rake slagen… het zijn niet meteen merkwaardigheden die het verloop van een gevecht op zijn kop zetten. Bovendien leest de AI op hogere moeilijkheidsgraden simpelweg jouw input, wat het geheel bijzonder frustrerend maakt.
Marching Fire maakt ook de omschakeling van statistieken gekoppeld aan gear naar een perk-systeem. Enerzijds effent dat het pad voor nieuwelingen, maar anderzijds doet het vele oude builds van veteranen teniet. Zo voelen veelgebruikte technieken als Revenge in het heetst van de strijd een stuk minder doorslaggevend aan.
Wat de beloofde grafische oppoetsbeurt betreft, ogen belichting en textures in Marching Fire inderdaad merkbaar beter. Vlammen werpen geloofwaardige schaduwen af - niet onbelangrijk in een game met middeleeuwse burchten en belegeringen bij nacht. Kleuren hebben dan weer plots een ietwat 'uitgewassen' en fletse look.
Net als Rainbow Six Siege laat Ubisoft For Honor nog lang niet los. Met gloednieuwe modi, een grafische oppoetsbeurt en enkele ingrijpende veranderingen toont de uitgever dat het niet terugschrikt vergaande aanpassingen te maken. Zowel Breach als de Wulin-factie zijn welkome aanwinsten, maar hebben nog enkele tweaks nodig om in het totaalplaatje te passen. De Arcade-modus is dan wel een misser, toch vormt Marching Fire een belangrijke update en een prima instap voor nieuwkomers tot de game.
Update geschreven door Maarten Denoo
Originele review: Vroeger, toen de boten nog van hout en de mannen van staal waren. Een tijd waarin noeste ridders, gedisciplineerde samoerai en meedogenloze Vikingen menig slagveld rood lieten kleuren. In For Honor staan die historische krijgers centraal. Ondanks hun verschillende leefgebieden en culturen delen ze wel één ding: ze zijn allemaal meesters in de krijgskunst. Het kloppend hart van de game is dan ook niet de grootschalige oorlog, maar de krijger.
Het innovatieve gevechtssysteem 'Art of Battle' is de sterkste troef van ontwikkelaar Ubisoft Montreal. Het is verleidelijk om slingerend met je zwaard een gevecht in te stormen. Nadat je afgehakte hoofd echter voor de zoveelste keer over de grond rolt, is het duidelijk dat er in For Honor geen plaats voor neurotische button bashers is: geduld is essentieel. Elke beweging verloopt volgens drie richtingen: links, rechts en omhoog. Verdedig in dezelfde houding om je tegenstander te pareren, maar val juist in een andere richting aan om hem eens goed aan te pakken. Of zet je tegenstander met schijnbewegingen bewust op het verkeerde been voordat je je hellebaard in zijn schedel plant. Mede door de psychologische oorlogsvoering krijg je het gevoel dat je eer ook echt op het spel staat.
De degens kruisen lijkt heel simpel, maar is het zeker niet. Zo moet je namelijk ook nog eens met ontwijken, guard breaks, counters en speciale aanvallen rekening houden. Daarnaast beschik je niet over het uithoudingsvermogen van een paard en moet je je stamina-meter voortdurend in de gaten houden. En alsof dat nog niet genoeg is, zijn er ook nog verraderlijke klifranden en dodelijke vallen die je dolgraag opslokken. Je hero onder de knie krijgen vereist met zoveel factoren dus de nodige oefening. For Honor heeft daardoor een steile leercurve die niet voor iedereen weggelegd is.
Het levert in ieder geval wel intense man-tegen-mangevechten op. Dat is ook aan de variatie tussen de krijgers te danken. De snelle Peacekeeper deelt met zijn zwaard en dolk vooral irritante speldenprikjes uit, terwijl een klap van de Shugoki's logge knuppel keihard aankomt. De Berserker blinkt van dichtbij uit met zijn korte zwaard en schild, terwijl de Nobushi met zijn naginata het hoofd van zijn tegenstander het liefst vanop afstand snoeit. Doordat elke hero op het gebied van snelheid, kracht en wapens voor- en nadelen heeft, is er een goede balans tussen de verschillende krijgers. Zo vereist elk gevecht een andere tactiek en mondt het in de juiste context in een dodelijk schaakspel uit.
Voor de visuele presentatie van de game verdient het ontwikkelingsteam overigens een dikke pluim. Grafisch is de game namelijk een pareltje. Van de koperen helmen van de krijgers tot de stenen kantelen van een burcht: alles is met bijzonder veel oog voor detail vormgegeven. De ene keer kijk je in een zonovergoten map over een prachtig berglandschap uit, terwijl in een volgende match dwarrelende sneeuwvlokken hetzelfde slagveld bedekken. For Honor ademt een en al sfeer uit. Je krijgt daardoor echt zin om de wapens op te pakken en ten strijde te gaan.
De gevechten komen het beste in directe confrontaties met andere spelers naar voren. Vooral de multiplayermodi 1v1 Duel en 2v2 Brawl zijn interessant. Het aanzicht van een krijger met intimiderende helm, bepantsering en wapen blijft elke keer imposant. Het om elkaar heen cirkelen, succesvol pareren en dankzij een snoeiharde executie de overwinning opeisen, geven bovendien een voldaan gevoel. Maar door de relatief korte matches en lange wachttijden spendeer je meer tijd in de lobby dan op het slagveld.
Voor de meeste speelminuten ben je bij 4v4 Dominion dan weer aan het juiste adres. Die multiplayermodus valt vooral op omdat hij diverse aspecten uit andere genres combineert. In de jacht op duizend punten vecht je om de controle van een drietal gebieden. Het midden van de map is vooral een touwtrekwedstrijd waar je hordes AI-soldaten zonder na te denken aan je zwaard rijgt. Die slachtpartij ziet er spectaculair uit, maar staat juist haaks op de gracieuze 'Art of Battle'. Door de hectiek verlies je namelijk al snel het overzicht, met als gevolg dat ook de duels met andere spelers hun glans verliezen.
Daarnaast heeft Ubisofts nieuwe IP ook een singleplayer campaign. In een alternatief universum hitst de oorlogszuchtige Apollyon alle ridders, samoerai en Vikingen uit de regio op. Historisch gezien natuurlijk verre van correct, maar gewoon omdat het kan. Het verzandt echter al snel in een routineklus waarin je van punt A naar punt B rent, en tussendoor generieke tegenstanders afslacht. En het verhaal? Dat wordt door middel van tussenfilmpjes aan elkaar verteld, maar raakt door een opeenstapeling van clichés volledig ondergesneeuwd. De campaign is uiteindelijk niet meer dan een veredelde kennismaking met alle heroes.
Het gevaar van For Honor is dat na enkele dagen spelen al de sleur erin sluipt. Dat komt niet zozeer door de uitstekende gameplay, maar door het gebrek aan content. Een zes uur durende singleplayer campaign en een handjevol multiplayermodi en -maps zijn simpelweg te karig. Ook schitteren events in The Faction War vooralsnog door afwezigheid. Ubisofts gratis post-launch aanvoer van nieuwe modi, maps en heroes is dan ook gewenst om de game op de lange termijn interessant te houden.
In de basis is de gameplay in For Honor vernieuwend en bloedstollend. Het vechten onder de knie krijgen is pittig, maar vooral in een-tegen-eensituaties krijg je er heroïsche wapenfeiten als beloning voor terug. De achilleshiel is echter dat in de meeste modi het potentieel van het 'Art of Battle'-gevechtssysteem niet ten volste benut wordt. Daarnaast komt door het gebrek aan content eentonigheid om de hoek kijken. Met de juiste aanvoer van nieuwe content kan de brawler in het loop van het jaar absoluut groeien, maar For Honor gaat voorlopig nog niet met de hoogste eer lopen.
For Honor is vanaf nu verkrijgbaar op de pc, PlayStation 4 en Xbox One. Nog meer over de game weten? Lees dan ons overzicht van alle For Honor info.