Fragile Dreams: Farewell Ruins of the Moon

Het enige wat je moet doen is richting je tegenstander kijken, om dan op de A-knop te rammen. Wat verder in het spel vertonen de demonen simplistische patronen waarmee je rekening moet houden, maar de gevechten gaan nooit echt interessant worden. Toch krijgt Seto ervaringspunten waardoor hij sterker gaat worden, maar dit uit zich enkel in het automatisch groter worden van je levensbalk en een toename van je slagkracht. De ontwikkelaar verantwoordelijk voor Fragile Dreams mag in het verleden dan wel RPG's gemaakt hebben, in deze game vinden we de diepgang uit een gemiddeld rollenspel niet terug. Fragile Dreams speelt dan ook meer als een action/adventure, mede doordat de camera voortdurend op een aan het genre verbonden manier achter Seto zweeft. Het is alleen spijtig dat de gameplay tijdens gevechten wat op de oppervlakte blijft drijven.

Wanneer je niet als een dolle op de A-knop zit te rammen moet je enkele lichte puzzels oplossen. Vaak gaat het om sleutels zoeken waardoor je een deur kunt opnemen die noodzakelijk is om het verhaal naar voren te duwen, wat niet bepaald meer als origineel aanzien kan worden vandaag de dag. Het zijn echter enkele kleine details die deze activiteiten toch weer interessant maken. Zo moet je meermaals een persoon opsporen die zich ergens binnen het speelveld aan het verstoppen is. In plaats van doelloos rondlopen krijg je via de luidspreker in je Wiimote auditieve aanwijzingen. Wandel je bijvoorbeeld in de richting van de persoon die zich verstopt, dan zal zijn fluisterende stem steeds luider en luider klinken door je Wii-afstandsbediening. Hetzelfde foefje gebruikte de ontwikkelaar om raad te vragen aan een soort van spekende TomTom-boordcomputer die Seto gaandeweg het spel ontdekt. Wanneer je niet weet wat nou weer precies je opdracht was, dan plaats je de Wiimote naast je oor en je krijgt een tip uit de controller te horen. Waarom niet meer ontwikkelaars deze technologie implementeren blijft voor mij een raadsel, want het is werkelijk keer op keer genieten wanneer je dit soort dingen terugziet in een game. Hulde aan Fragile Dreams daarvoor!

We hadden het eerder al over hoe graphics vooral een bepaalde sfeer moeten scheppen, en Fragile Dreams is daar een schoolvoorbeeld van. Hetgeen je op je beeldscherm te zien krijgt valt zeker niet te vergelijken met de schoonheid van HD-games, maar de manier waarop de ontwikkelaar met de imitaties van de Wii omgaat is werkelijk prachtig. Een saai metrostation dat bestaat uit rechte gangen en vierkante kamers wordt al snel een griezelige plek door de toevoeging van gescheurde reclameborden, neerdwarrelende stofdeeltjes en versplinterde houten banken. Het doet allemaal een beetje denken aan de stijl die men hanteerde in BioShock, alleen dan wat minder bombastisch. Het doorgedraaide ontwerp van de vijanden past eveneens perfect bij de spelwereld. Soms zijn ze eng, andere keren weer helemaal van de pot gerukt buitenaards. Typisch Japans dus, zo hard zelfs dat we regelmatig flashbacks kregen van de Shin Megami Tensei reeks.

Ook de muziek die je te horen krijgt is opmerkelijk genoeg om te vermelden. Geen epische soundtrack, maar perfect passende en klassieke melodiën die perfect bij de – daar is het woord alweer – sfeer passen van Fragile Dreams. Dat tri-Crescendo muzikaal weet waarmee het bezig is kregen we al te horen in het geniale Eternal Sonata, en opnieuw weet de ontwikkelaar te overtuigen in deze Wii-game.

Er zijn echter enkele vervelende dingen die vastplakken aan Fragile Dreams. Naast het feit dat gevechten niet genoeg uitdaging bieden heeft men een paar elementen in het spel gestopt die onnodig voor frustratie zorgen, of waarvan het nut onduidelijk is. Zo kom je doorheen het spel regelmatig alledaagse voorwerpen tegen die je kunt oprapen, waarna ze in je inventory terechtkomen. De onzichtbare koffer waarin je alles steekt heeft echter maar een beperkte opslagplaats, en dus zul je om de haverklap te horen krijgen dat je geen ruimte meer hebt om voorwerpen op te bergen. Op zulke momenten zijn er twee opties: of je gooit het desbreffende item weg waardoor het voorgoed verdwijnt, of je loopt richting een kampvuur dat je regelmatig tegen het lijf loopt. Hier kun je – naast je vooruitgang op te slaan – je gevonden voorwerpen in een koffer gooien die nooit vol geraakt. Leuk, al was het niet dat je wel érg veel terug moet wandelen richting het hoopje vlammen.

Telkens wanneer je aankomt bij het kampvuur en Seto zich eraan warmt zullen alle verslagen vijanden in de omgeving opnieuw terugkeren. Terug naar de plek gaan waar je merkte dat je inventory volzat gaat dus samen met het opnieuw afslachten van dezelfde vijanden, en dat telkens op net dezelfde manier: op de A-knop rammen. En dan zijn er nog de voorwerpen waaraan een verhaal verbonden is. Ik geef een voorbeeld: je vindt een schoen, gaat het ding aan het kampvuur bekijken en opeens krijg je een verhaal te horen van de persoon tot wie de schoen behoorde. Deze verhalen zijn mooi geschreven en moeten – alweer – een bepaald gevoel bij je oproepen. En dat doen ze ook, maar er zit niets functioneels achter. Je schraapt al deze dingen waaraan een verhaal plakt bij elkaar, luistert ernaar, en dat was het. Slechts zelden hoort hetgeen verbonden is aan een voorwerp bij de spelwereld of de dingen waarmee Seto op dat moment bezig is. Vergelijk het met de verhalende sequenties uit Lost Odyssee, maar dan vager, korter en minder functioneel.