Frederik's Favorite Five van 2011

Er zijn nog zekerheden in het leven: uitgevers zetten graag een nummertje achter de titel van hun games en hoofdredacteurs zijn verzot op lijstjes. Geen idee of het één of andere vreemde fetish is of een resterend trauma uit hun kindertijd omdat hun moeders allemaal leerkrachten chemie waren waarvan zoon- of dochterlief niet buiten mocht gaan spelen alvorens het lijstje van de chemische elementen keurig opgedreund te hebben. Wat het ook zij, het zit diep, want niet gehoorzamen aan hun drang naar eindejaarslijstjes staat gelijk aan 365 dagen met de vrees leven dagelijks een gedrocht als Lula 3D, The Unicorn Killer, Tongue of the Fatman of The BlobJob in je brievenbus te kunnen vinden.

Aangezien ik mijn leven nog niet beu ben, vinden jullie hieronder dan ook een lijstje bestaande uit vijf games die afgelopen jaar verschenen, op mijn harde schijf belandden en aldaar nooit stof gingen vergaren. Ze staan in geen bijzondere volgorde opgelijst aangezien de selectie maken al voldoende moeilijk was, want 2011 was een jaar boordevol goede en vermakelijke games. Hopelijk gunnen de ontwikkelaars en uitgevers ons de eerste maanden van dit nieuwe jaar even ademruimte zodat we de opgelopen schade kunnen inhalen. Maar genoeg gedraald; waar is dat lijstje, hier is dat lijstje!

Nummer Vijf - The Binding of Isaac (PC)

In eerste instantie wilde ik dit schijnbaar eenvoudige tussendoortje van de hand van Edmund McMillen overslaan en meteen het hoofdmenu -de onaangekondigde nieuwe game van Team Meat- afwachten. Dat zou allicht ook gebeurd zijn, ware het niet dat The Binding of Isaac luttele weken na release z'n opwachting maakte in het Humble Voxatron Debut, één van de dit jaar goed vertegenwoordigde Humble Indie aanbiedingen. Het kleine extraatje bleek echter al snel de ster van z'n bundel.

Een genadeloze roguelike vol arcade-invloeden die keer op keer de vloer met je aanveegt. Je zou een game voor minder uit je top 5 weren, maar Isaacs hulpkreet in de zoektocht naar verlossing van z'n religieus fanatieke moeder deed me keer op keer een nieuwe reddingspoging ondernemen die in de beste gevallen zou stranden aan de vette enkels van diezelfde moeder. De overvloed en diversiteit aan power-ups en de manier waarop ze gecombineerd worden met Isaacs fysieke en mentale zelfverminking zorgden ervoor dat het spelverloop steeds uitdagend en afwisselend bleek. Dat maakte dat The Binding of Isaac zich zolang aan je vastklauwt tot het punt waarop je je gaat afvragen wie hier nu het ergst te lijden heeft onder een vloek: Isaac of jij.

Nummer Vier - Tribes: Ascend (PC, X360)

Waar Frozen Synapse dit jaar mijn vergrijzende materie in vorm hield met zijn tactiek op het scherp van de snee, kreeg diezelfde grijze materie ruimschoots tijd af te koelen tijdens de talloze partijtjes Tribes: Ascend die ik dit jaar kon spelen. Hoewel de game officieel nog moet uitkomen, toont de bèta die momenteel aan de gang is dat ontwikkelaar Hi-Rez Studios weet waar het om draait in het almaar dunner bevolkte genre van de PC-shooters pur sang à la Quake of Unreal Tournament. Je reflexen zijn je belangrijkste wapens tijdens het snelle spelverloop van Tribes dat nog het best omschreven kan worden als survival of the fastest. Snel reageren en zonder aarzelen anticiperen op de immer veranderende situatie waarin je je bevindt, om nog maar te zwijgen van de skills waarover je moet beschikken om iemand te raken met de projectielgebaseerde wapens. Zodra je echter doorhebt hoe je aan duizelingwekkende snelheden kogels ontwijkend overheen de map kan skiën, snap je waarom Hi-Rez de Tribesfranchise zonodig opnieuw tot leven wilde wekken: ze had nooit mogen uitsterven in de eerste plaats gewoon omdat de speelse competitiviteit alsook de professionaliteit van het geheel nooit gaat vervelen.

Nummer Drie - Cave Story+ (PC, Wii)

Stiekem hoopte ik er wel op dat de geüpdate Wii-versie van Cave Story zich alsnog een weg terug naar de PC zou banen, maar na een jaar bleef van die hoop niet meer over dan enkele verschrompelde pixels. Dan toch maar genoegen nemen met de originele freeware-versie van deze liefdevolle hommage aan de gaminghoogdagen van de SNES? Verscheen Cave Story+ plotsklaps toch wel niet op Steam en waar mijn instinct steevast de obligate 50% korting afwacht, hoefde dat zelfs niet wanneer Humble Indie Bundle 4 dit pareltje als extra bleek te bevatten. Tegenwoordig worden we sneller bestookt met indie platformers dan politici valse beloftes kunnen bedenken, maar Cave Story+ is, temidden van alle andere pareltjes, eentje om extra hard te koesteren. Cave Story is het werk van één man en dat merk je. Hoewel je het de game met z'n simplistische uiterlijk of oeroude gameplay niet zou meegeven, past alles evenwel zo goed bij elkaar dat minpunten zoeken tevergeefs is. Oprecht en charmant, deze Cave Story+.

Nummer Twee - The Elder Scrolls V: Skyrim (PC, PS3, X360)

Met Oblivion overstelpte Bethesda ons met bergen beloftes -die Todd Howard zou een gewiekst politicus zijn- met als resultaat een flets en plastieken afkooksel dat amper enkele heuvels van die beloften waar kon maken. Met Skyrim daarentegen beloofde men bergen en bergen kregen we. Skyrim maakt enerzijds komaf met het verplichte nummertje dat elke RPG twee bergen en een gletsjer moet bevatten om een barre, Noordelijke klimaatzone af te kunnen vinken van het lijstje must-haves. Met Skyrim toont Bethesda echter dat focus niet ten spijt van diversiteit hoeft te gaan, integendeel, de provincie Skyrim moet één van de prachtigste en cultuurrijkste RPG-oorden zijn die ik al bezocht. Anderzijds werden ook op gameplayvlak bergen verzet. Tal van ideeën die in de vorige games enkel mogelijk waren via PC-mods werden ditmaal van meet af aan in het spel gestoken met als effect dat Skyrim één van de zeldzame games is die zichzelf als game overstijgt. Waar je normaal als geoefend gamer relatief makkelijk de radertjes achter de façade ziet, slaagt Skyrim er wonderwel in dat alles verborgen te houden en de speler niet langer speler te laten voelen, maar inwoner van de game.

Nummer Eén: Frozen Synapse (PC)

Het mag dan tegenstrijdig klinken en er kan zeker over gediscussieerd worden, maar in hoeveel zogenaamde tactische games wordt het tactische aspect niet verdrongen door reactiesnelheid? Niets daarvan in Frozen Synapse waar je steeds ruim de tijd krijgt je volgende zet in een precaire militaire situatie uit te dokteren. Mensenkennis, echte tactiek en psychologische spelletjes zijn dan ook waar het om draait in deze koele game. Naar verluidt brengt de game een leuk verhaaltje ten berde in de singleplayer, ik zou het echter niet weten, want in de meer dan veertig uur die ik al met de game doorbracht is de multiplayer nooit gaan vervelen. Een fantastisch spel om in competitie of op je dooie gemak met vrienden te spelen dat omwille van z'n deterministische aard en vereiste denkwerk verdiend op dit stekje strandt.

En wat nog in 2012?

Persoonlijk had ik graag een jaartje pauze gegund gekregen om de achterstand opgelopen in 2011 in te lopen, maar niets lijkt minder waar. Al ga ik het me wat makkelijker maken door vooral uit te kijken naar games die sowieso al jaren op zich laten wachten. Met wat geluk tikt hun ontwikkelingstijd effectief nog wat aan en krijgen we in 2013 zelfs een indrukwekkender resultaat voorgeschoteld. Of ook niet natuurlijk, want voor de intrigerende 2D/3D platformer Fez, het inbraakfenomeen Monaco, de gevangenissimulator Prison Architect alsook het mysterieuze Dear Esther of de eeuwige strijd tussen wolven en konijnen in Overgrowth ruim ik graag baan mochten ze me morgen een afgewerkte versie aanbieden.