Fret Nice

Fret Nice heeft alles in zich om één van de meest gedenkwaardige platformers van het jaar te worden. De artstyle is op z’n minst origineel te noemen, maar ook schattig, charmant, grappig en ‘koddig’. De muziek is fijn, al zorgt het beperkte aanbod wel voor wat ergernis tijdens lange speelsessies. Maar het was de besturing die het meest veelbelovend was, die de titel echt kon onderscheiden van het gros van de games die je kunt downloaden op XBLA en PSN. Fret Nice hoort namelijk bestuurd te worden met de speelgoedgitaar dit typisch geleverd wordt bij Guitar Hero en Rock Band. Helaas is net dat wat Fret Nice moest doen slagen als game hetgene dat de ultieme doodsteek geeft. Fret Nice bestuurt abominabel.

Het is spijtig dat ondanks al het potentieel dat Fret Nice heeft, het enige wat me echt met verstomming doet staan is hoe de gitaarbesturing ooit goedgekeurd werd door zowel developer Pieces Interactive en uitgever Tecmo Koei. Het is ondenkbaar dat tijdens het ongetwijfeld maandenlange developmentproces geen enkele tester uit pure razernij die gitaar een televisie in geslingerd heeft en in volle razernij het management heeft uitgescholden voor blinde idioten. Terwijl je Fret Nice speelt, voel je aan dat de gamedesigners enorm veel toegevingen hebben moeten doen aan de gameplay om het spel toch maar speelbaar met de gitaar te houden.

Een uiteenzetting: de basis van Fret Nice is dat je een personage bestuurt dat met gitaar in de hand door levels heen wandelt en vijanden doodt door riffs te spelen. Elke fretknop die je indrukt komt overeen met een gezichtsdeel. Groen is een mond, zeg maar, rood zijn oogjes en blauw zijn antennes. Vijanden dood je door hun gezicht na te maken door gitaar te spelen. God weet waarom dat een gameplayelement is want in de praktijk ram je gewoon in het wild op de fretknoppen en vroeg of laat heb je de vijand wel te pakken. Je moet namelijk niet het gezicht exact namaken, het mag altijd een beetje meer zijn. Zorgen dat je elke knop van de vijf een paar keer indrukt, maakt dus korte metten met elke vijand die je tegenkomt.

Maar goed, vijanden doden met fretknoppen dus. Het eerste probleem stelt zich: als alle fretknoppen al bezet zijn in functie, hoe loop je dan vooruit en achteruit in deze platformer? En dus maakte de gamedesigner zijn eerste toegeving. De derde fretknop druk je in om naar rechts te bewegen, de eerste fretknop om naar links te gaan. Dat je in Fret Nice vooral naar rechts beweegt en dus de hele tijd druk moet uitoefenen met je ringvinger stelde zich tijdens het bespreken van deze geniale zet niet op als een potentieel probleem. En dat is het dus duidelijk wel. Een kramp is onvermijdelijk. En om nog een of andere onverklaarbare reden heeft Pieces Interactive ervoor gekozen enorm traag te laten lopen als je gewoon op de loopknop drukt. Om te sprinten aan een snelheid dat acceptabel is voor platformers moet je als een gek met de strum bar heen en weer bewegen. Wat was er mis met gewoon de knop ingedrukt houden?

Maar goed, het tweede grote probleem stelt zich! Je hebt nu nog maar drie fretknoppen over om gezichtjes mee te maken. En die zijn nogal ongelukkig onder je middelvinger en pinkje geplaatst. Dus weer een toegeving van de gamedesigner: vanaf nu moet je in de lucht springen om te kunnen aanvallen. Nu had de developer twee potentiële knoppen ter beschikking om de spring-functie aan toe te wijzen. Ofwel de tweede fretknop, die standaard onder je middelvinger ligt, ofwel de accelerometer binnen in de gitaar die geactiveerd wordt wanneer je de gitaar verticaal houdt, alsof je Star Power gebruikt in de Guitar Hero-games. Pieces Interactive koos ervoor die tweede optie standaard te maken, waarschijnlijk omdat dat het coolst klonk op papier, en verstopte dat eerste als optie in de menu’s van de game.

Springen door je gitaar verticaal te houden is zo al niet praktisch. Fret Nice is boven alles een platformer en springen zul je dus vaak moeten doen. Het feit dat je voor elke vijand die je wil vermoorden ook nog eens moet springen is de kers op de vergiftigde taart. Voor elke sprong die je maakt als een gek die gitaar bewegen verveelt en vermoeit al snel. Daarbij komt nog eens dat om vooruit te springen, je tegelijkertijd je ringvinger op de fretknop moet houden en je gitaar moet kantelen en je ziet dat de controleproblemen zich gewoon opstapelen.

De menu’s induiken en het springen verschuiven naar de tweede fretknop is een optie die in de praktijk beter werkt dan het kantelen van de gitaar maar ook je middelvinger is niet ideaal om de hele tijd onafhankelijk van je wijs- en ringvinger te bewegen. De grap is dat als Pieces Interactive niet de vreemde beslissing had gemaakt om het sprinten toe te kennen aan de strumbar, het waarschijnlijk goed dienst gedaan zou kunnen hebben als springknop.