Gamescom 2019: Disintegration hands-on - Reboot de mensheid
Met Marcus Lehto van de geroemde Halo-franchise aan het roer
Van ijskoude killer-robots met een voortplantingswens tot hersenen in bewaarwater: de mogelijkheden van cybernetica en technologie spreken in sciencefictionverhalen reeds decennialang tot de verbeelding - en angst - van mensen. Zo ook in Disintegration, dat een posthumanistische visie hanteert, waarin 'de toekomst van de mensheid' in een metalen omhulsel ingesloten zit. Ondergetekende koppelde zich alvast aan de aanwezige monitor en mocht zich tijdens Gamescom aan de multiplayercomponent van de game wagen.
Hongersnood en natuurrampen leiden de mens ertoe zijn brein in mechanische apparatuur te implementeren - een evolutionaire daad die Integration wordt genoemd. Vele jaren later blijkt simpelweg teruggaan naar hoe het vroeger was lang niet zo vanzelfsprekend. Jij speelt als de outlaw Romer in zijn strijd tegen de zogenaamde Rayonne, posthumane Integrated die hun menselijke aard verwerpen en het einde van de niet-mechanische mensheid tot doel hebben. Onder de koude, ijzeren verpakking van jouw gezellen zitten geen supersoldaten, maar doorsnee mensen zoals leraars, mechaniekers en journalisten.
Disintegration wordt ontwikkeld door V1 Interactive onder het Private Division-label, ook wel gekend om Ancestors: The Humankind Odyssey, Kerbal Space Program 2 en The Outer Worlds. Aan het hoofd van de studio staan de twee industrieveteranen Mike Gutman en Marcus Lehto. Waar eerstgenoemde aan onder meer SOCOM US Navy Seals meewerkte, bewees laatstgenoemde zijn kunde als lead designer van de eerste Halo-games. De jarenlange ervaring vertaalt zich dan ook meteen in de gameplay zelf, die als 'een keiharde shooter met tactische elementen' wordt omschreven.
Vanuit een gepantserde Gravcycle overzie jij het slagveld en voer je een team van drie computergestuurde medestrijders aan. Toch ben je zelf niet veilig voor vijandelijk geschut. Zo blijf je steeds in de nabijheid van je kompanen en stuur je door opvallende armbewegingen en visuele effecten letterlijk en figuurlijk bevelen uit. Disintegration wil jou als piloot midden in het strijdgewoel plaatsen, en niet hoog en droog erboven. Terwijl de strijd onder je losbarst, tracht jij het overzicht te behouden. Communiceren met teamleden gebeurt door middel van signalen en emoticons, terwijl je jouw soldaten met een druk op de knop een richting uitstuurt of ter plaatse doet wachten, wat het geheel soms aan een MOBA zoals Paragon doet denken.
In de multiplayermodus genaamd Retrieval - een soort Capture The Flag - strijd je 5v5 om de nucleaire kern van een radioactieve bom. Met tien Gravcycles en dertig infanterie-eenheden ontpopt een schermutseling zich al gauw tot een hectische neonkleurenwaas waarbij bommen en raketten je in allerijl om de oren vliegen. Elke crew - er zijn er in totaal negen - beantwoordt aan een specifieke speelstijl en komt met alle customization die je vandaag van een multiplayershooter mag verwachten. Zo kun je een klassieke DPS-, tank- of support-rol vervullen. Vooralsnog is het echter moeilijk om 'de doodnormale persoon' achter een vuilgebekte strijder met punkerhelm met spikes en dito Gravcyle te zien, een thema dat Disintegration nochtans sterk beklemtoont. De campaign doet dit aspect hopelijk meer recht aan.
Bovendien voelt de Gravcycle binnen de grenzen van de map erg beperkt in bewegingsvrijheid aan. Omdat je aan je grondtroepen vastzit, ga je een stuk trager dan je van een gestroomlijnd luchttuig zou verwachten. Enkele ongemakkelijke onzichtbare muren en een maximumhoogte van zestien meter werken halsbrekende flankmanoevres dan weer tegen, waardoor de strijd steeds weer in dezelfde 'lanes' culmineert. Toch is er voldoende ruimte voor tactische bewegingen. De aanwezigheid van speciale vaardigheden zoals een bommenregen of een vertragend veld vereisen inzicht in de positionering van je grondtroepen en kunnen in een één-op-ééngevecht wel degelijk het verschil maken.
Disintegrations multiplayer maakt voorlopig nog geen onverdeeld positieve indruk. Met name de snelheid en bewegingsvrijheid van de nochtans indrukwekkend uitziende Gravcycles stellen ietwat teleur, waardoor je je moeizaam doorheen het terrein van de map worstelt. Niettemin is er voldoende ruimte voor tactiek, waarin teamwork wordt beloond, met spectaculaire explosies als kers op de taart. Veel hangt ten slotte af van hoe het singleplayer-gedeelte van de game uitpakt. V1 Interactive lijkt hoe dan het talent in huis te hebben om deze transhumanistische denkoefening tot een goed einde te brengen.