Ghost Recon Wildlands review - Geestig
Geestig.
Wanneer Ubisoft met een nieuwe openwereldgame op de proppen komt, is er niemand meer die van verbazing achterover valt. Toch biedt Ghost Recon Wildlands meer dan voldoende features om mee te pochen: de grootste spelwereld die het bedrijf tot nu toe gemaakt heeft, om maar wat te noemen. Bovendien is de game helemaal in co-op te spelen. Kortom: gaan en staan waar je wilt, en met wie je wilt. Vrijheid is uiteindelijk de spil waar de shooter om draait, maar wel eentje met een aantal kanttekeningen.
De enorme spelwereld is simpelweg overrompelend. Terwijl boeren onverstoord het land bewerken, scharrelen jij en je teamgenoten door het hoge gras. Kilometers verderop verzamelen donkere wolken zich boven de bergen, een voorbode van een stevige storm die niet veel later losbarst. En met uitzondering van het opstarten en fast travel trek je zonder ook maar één seconde laadtijd door het virtuele Bolivia. Het is zowel van dichtbij als van veraf een indrukwekkend schouwspel.
De immense omgeving in Ghost Recon Wildlands ziet er niet alleen fantastisch uit, maar heeft ook invloed op je manier van spelen. Op de open zoutvlaktes is schuilen onmogelijk en loop je het risico om als schietschijf voor een patrouillerende helikopter te eindigen. De dichtbegroeide jungle biedt juist weer kansen om ongestoord tussen het bladerdek naar vijanden te sluipen. Met helder weer gluur je door het vizier van je sniper rifle, terwijl de nacht de ideale gelegenheid is om ongezien een kamp binnen te glippen. Kortom, de verschillende landschapstypes en de dag- en nachtcyclus drukken hun stempel op de gameplay.
Met de benenwagen duurt het een eeuwigheid om je van missie naar missie te verplaatsen en via fast travel mis je de schoonheid van de wereld. Daarom wil je zonder twijfel in de dozijnen voertuigen kruipen. Er gaat immers niks boven een wilde autoachtervolging waarbij je teamgenoten hangend uit het raam hun magazijns op criminelen legen. De besturing van veel voertuigen laat echter te wensen over. Vooral in een helikopter de gewenste hoogte en snelheid halen, is omslachtig. Na de nodige afgelegde reiskilometers went het uiteindelijk wel, maar zeker in het heetst van de strijd levert het irritatie op.
Wat ook de nodige rode vlekken in de nek oplevert, zijn de bugs in Ghost Recon Wildlands. Zo zagen teamgenoten mij tijdens het rijden buiten de auto zitten en kwam ik enkele keren tussen de rotsen klem te zitten. Naast dat soort relatief kleine, onschuldige mankementjes zijn er echter ook onacceptabele situaties. Enkele missies werden volgens het boekje afgewerkt, maar een 'missie voltooid' bleef volledig uit en er zat dus niets anders op dan opnieuw te beginnen. Een bittere nasmaak, zeker gezien er nog genoeg andere (zij)missies op je to-do-lijstje staan.
Hoe verleidelijk het ook is om in de omgeving van Bolivia aan free roam te doen, uiteindelijk ben je niet op een backpackvakantie. Het Zuid-Amerikaanse land wordt namelijk geteisterd door drugs, corruptie en bloedvergieten. Het drugskartel Santa Blanca zaait er dood en verderf, met aan het hoofd de meedogenloze El Sueño. Maar ook rebellen en paramilitairen schromen niet om regelmatig de wapens op te pakken. Je bent als Ghost door de Amerikaanse overheid op pad gestuurd om ver van huis het vuile werk op te knappen en de kopstukken van Santa Blanca een voor een om te leggen. Het is op papier een interessant verhaal overgoten met een Tom Clancy-sausje, maar is zodanig oppervlakkig uitgewerkt dat je de rode lijn al snel uit het oog verliest. Dat weten ook de zoutloze gesprekken binnen je team niet te verhelpen.
Wanneer je solo speelt, krijg je namelijk altijd ondersteuning van drie AI-spelers. De Sync Shot uit Future Soldier is daarvoor afgestoft. Eerst tag je met je hightech-drone vijanden, vervolgens geef je een seintje en binnen luttele seconden ben je een paar lijken verder. Daar houdt het qua tactische diepgang en samenwerking dan ook gelijk op, want verder dan een handjevol orders kom je niet. Daarnaast schieten je teamgenoten uit de meest onmogelijke hoeken vijanden dood en zijn ze paranormaal begaafd aangezien ze vijanden dwars door muren spotten. Je overigens passieve teamgenoten verliezen dus al snel hun geloofwaardigheid.
Ghost Recon Wildlands komt dan ook het beste tot zijn recht met spelers van vlees en bloed. Zeker wanneer een onhandige chauffeur met een volgeladen SUV van een berg af boldert en je vervolgens 'gun blazing' een vijandelijk kamp bestookt, levert dat hilarische momenten op. Maar ook een strak georkestreerde moordcampagne waarbij je als professionals een vijandelijk kamp leegveegt, resulteert in een behoorlijk voldaan gevoel. Op dit soort momenten is de game op zijn best.
In welke volgorde je alle missies vervolgens aflegt, is volledig jouw vrije keuze. Wel tovert Ubisoft zijn welbekende formule uit de hoge hoed. Je hackt een laptop, blaast dingen op en ondervraagt personen, om vervolgens het procedé af te sluiten met het uitschakelen van een belangrijke pion in het Santa Blanca-drugskartel. En tussendoor sprokkel je her en der skill points, wapens en andere collectibles bij elkaar. Uiteindelijk herhaal je deze cyclus totdat je El Sueño met lood doorzeeft hebt en Uncle Sam weer trots op je kan zijn. Dus nee, Ghost Recon Wildlands weet de formule niet op te frissen.
De shooter is dan ook een stuk meer mainstream dan zijn tactische voorgangers. De vergelijking met Far Cry is dan ook snel gemaakt, waar overigens helemaal niks mis mee is. Het is echter het gebrek aan variatie die de game parten speelt; niet alleen in de missies, maar ook met de vijanden. De moeilijkheidsgraad wordt opgeschroefd door vooral meer potentiële schietschijven rond te laten lopen en in de lucht een helikopter te laten rondvliegen. Hoewel het verkennen van de eerste paar provincies absoluut amusant is, sluipt na de zoveelste ondervraging, explosie of shootout de sleur erin.
Ubisoft breekt dus met de reeks en zet daarbij stevig op vrijheid in. Het diverse Bolivia ziet er niet alleen fantastisch uit, maar is ook indrukwekkend groot. Zo kun je er gemakkelijk tientallen uren ronddwalen en nog steeds nieuwe plekken ontdekken. Wil je die speeltijd er echter uithalen, dan moet je dat wel co-op met vrienden doen. Door het gebrek aan variatie in de missies en vijanden ligt namelijk het gevaar van repetitiviteit op de loer. En dat is precies hetgeen waar je als speciale eenheid niet voor getekend hebt.
Ghost Recon Wildlands is vanaf nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Wil je nog meer over de game weten? Lees dan ons overzicht van alle Ghost Recon Wildlands info.