Ghostbusters: The Video Game

If there's something strange in your neighborhood Who ya gonna call? GHOSTBU-

Oké, nee, stop, nostalgie allemaal goed en wel, maar zo ver gaan we toch niet afdwalen in het marginale.

Ghostbusters: The Video Game kwam zo’n vijf maanden geleden uit voor elk denkbaar courant platform: PC, PS3, PS2, X360, Wii en DS. Zou het kunnen dat we ergens nog een initiaalwoord vergeten zijn? Iets met twee P’s en een S? Inderdaad, het blijkt dat de PSP-versie van de game een laatkomertje is. De exacte reden voor de vertraging is onbekend, misschien hadden ze een deal gesloten met de NMBS? Wat ik wel weet, is dat de langere ontwikkelingstijd onmogelijk in het voordeel van een betere speelervaring kan zijn geweest…

Het script voor de game is ontsproten uit het brein van Dan Aykroyd en Harold Ramis, de geestelijke vaders van de Ghostbusters franchise. Het verhaal speelt zich af na de tweede Ghostbusters film en is ook volledig in dezelfde stijl opgetrokken. De humor is prominent aanwezig en ook aan de typische oneliners van Bill Murray ontbreekt het niet. Wat opvalt is het grote fanservice gehalte, zowat elk spook uit de twee films passeert de revue. Denk maar aan de Stay-Puft marshmallow man, Slimer, de bibliothecaresse en -als ik me het nog goed voor de geest kan halen- zelfs het schilderij van Vigo. Ze geven de fans wat ze willen en wie zijn wij om daar iets op tegen te hebben?

Nog even voor de duidelijkheid, de PSP-versie is een port van de Wii/PS2-variant. Of nog simpeler gezegd: de cartoony versie. Op zich is daar niets mis mee. Natuurlijk, als een game niet gelijktijdig wordt ontwikkeld voor de uiteindelijke releaseplatformen, dan moet er gepoort worden. Poorten is ook een kunst en we zijn niet allemaal artiesten. De mensen verantwoordelijk voor deze game al zeker niet…

De PS2-versie was trouwens niet identiek aan de Wii-versie, naast het overduidelijke verschil qua besturing, is de Wii-versie de enige van de twee die offline co-op ondersteunt. Spijtig genoeg –maar niettemin logisch- leunt de PSP-versie aan bij die van bij zijn kleine broer, dus via WLAN je eigen spokenvangersteam oprichten, zit er niet in. Andere multiplayeropties zijn niet te bespeuren en daar de story maar een zestal uurtjes duurt, is dit alvast een pijnlijke dreun voor de levensduur.

We zouden het kunnen vergeven indien de solo ghostbuster trip van niveau zou zijn. Wie zich nog de versies van eerder dit jaar voor de geest kan halen, weet dat zowel de cartoony als de realistische versie overwegend positief onthaald waarden. Helaas, zoals ik al zei, tijdens het porten moet er iets geweldig fout gegaan zijn, een protonucleaire plasmadeterioratie of een interdimensionale fluxontregeling. In ieder geval ‘iets’, want de lange laadtijden en veelvuldige grafische glitches vormen een slijmerige domper op het fantomenfestijn.

Ook de stemmen, ingesproken door de originele cast en van hoogstaande kwaliteit, komen niet altijd tot hun recht vanwege soms compleet afwezige lip sync.

In een poging de speelduur toch wat omhoog te krikken, is er een soort spokencompendium aangelegd waarin alles en iedereen voorzien wordt van een mugshot en een tekstblokje info. Om een object/persoon/etherische massa te catalogiseren, moet je zowel de bladzij uit het boek vinden als de materie in kwestie scannen. Verzamelgameplay van de meest klassieke soort, een toevoeging die opnieuw vooral de fans zal plezieren. Het moet echter zijn dat de geest van Murphy daar ergens rondzweeft, want ook hier duikt zijn wet op om de zaken te verpesten, onder de vorm van een slechte besturing. De game speelt grotendeels als een third person shooter. Iedereen weet, first of third person, shooters lenen zich nu eenmaal niet zo goed voor een console zonder twee analoge sticks. Enige oplossing was het mikmechanisme onder de vier actietoetsen proppen. Tijdens de gevechten werk je met dikke slierten van energiestralen, dus de accuraatheid steekt niet zo nauw. Een spook scannen vergt echter chirurgische precisie, iets wat de besturing niet kan leveren. Het staat mij nog helder voor de geest dat de helft van het gevecht aan mij voorbij ging in een poging de furieuze bibliothecaresse te archiveren…

Nog een dik minpunt gaat naar de graphics, niet de polygonale constructies in het algemeen, maar wel de textures die er zo onbeschaamd werden opgeplakt. Om even een voorbeeld te geven: tijdens een bepaalde cutscene zit je samen met je mede geestenverdelgers de volgende stap te plannen. Er wordt gediscussieerd over een symbool dat gevonden werd, de oorsprong en betekenis. Je weet wel, een typisch moment waarin het plot wat meer uit de doeken gedaan wordt. Helemaal geestig is het feit dat je het symbool zelf nauwelijks kan zien! De resolutie van de figuur is van zo’n lage kwaliteit dat het er uitziet als een wazige zwarte blob. De textures van radio’s, meubels en matte paintings volgen jammer genoeg hetzelfde pad der ondermaatsheid.

Tot nu toe zijn er op het verhaal en het spokencompendium na nog niet veel pluspunten aangehaald. Valt er dan niets positiefs te zeggen? Natuurlijk wel, maar omdat heel wat mensen geïnteresseerd in de game al weten hoe de eerder gereleaste versie speelt, leek het mijn taak eerst en vooral te vergelijken.

Ja, dezelfde interessante gameplay elementen keren allemaal terug. Ja, de puzzels zitten er nog steeds in. Zo is het spoken vangen nog altijd een hele belevenis. Met energiestralen verzwak je de geesten om ze vervolgens alle hoeken van de kamer te laten zien en ze uiteindelijk in een piepklein doosje te rammen. Je proton pack krijgt gaandeweg enkele upgrades in de vorm van nieuwe stralen, van een statis-ray tot een anti-materie shotgun. Geen enkel van de stralen werkt met munitie, wel met overheating. Als je dus als een dronken zeeman met je gele straal continu in het rond staat te zwieren, zal je gereedschap al snel de geest geven. Ook de spoken op zich mogen er zijn, van boekgolems die papier voor papier moeten vernietigd worden tot een gigantische boekenworm met vier tongen. Verder zijn ook de ‘possessors’ van de partij, spoken die ongegeneerd het lichaam van je teamleden overnemen. Om het ‘gezonde geest in een gezond lichaam’ in tact te houden, is een behandeling met de groene slijmstraal verplicht, lekker toch?