Ghostbusters: Sanctum of Slime

Een gevoel dat zonder twijfel versterkt wordt door de levelstructuur. Het is afgrijselijk monotoon: ga een kamer binnen, aanschouw verontwaardigd hoe het beeld enkele seconden bevriest waarna er een hoop spoken uit het niets tevoorschijn komen (elke keer opnieuw!), zorg ervoor dat je het overleeft terwijl je ze onschadelijk maakt, ga naar de volgende kamer, waarna het spelletje weer helemaal opnieuw kan beginnen. Gelukkig zijn er toch nog enkele elementen die voor een beetje variatie proberen te zorgen, en die zullen we hieronder aan bod laten komen.

Ten eerste: de spoken. Wanneer ze sterven laten ze vaak voorwerpen vallen die je gezondheidsbalk opkrikken, en klassieke power-ups waardoor je gedurende korte tijd een hogere score kunt krijgen of meer schade kunt aanrichten. Maar daar blijft het niet bij. Het is fantastisch om te zien hoeveel verschillende soorten en maten de makers hebben kunnen verzinnen. Zo heb je heel wat specifiek aan een level gebonden geesten. In een mentale instelling mag je je bijvoorbeeld verwachten aan in het rond tollende lijken. Het is alvast eens iets anders! Ook qua kenmerken valt er niets negatiefs op de spoken aan te merken. Je hebt spoken die vastzitten in de grond, geesten die projectielen afvuren, spoken die heel snel of heel traag op je afkomen, entiteiten die met tientallen tegelijk opduiken, moeilijk kwetsbare of fragiele spoken, in het rond dolende slimers, spoken die vast komen te zitten achter omgevingsobjecten (hoewel dat waarschijnlijk niet intentioneel was) en last but not least: eindbazen. Ééntje aan het einde van elk level om precies te zijn.

Hoewel er heel wat cliché-aanvallen aan bod komen bij deze extra taaie vijanden, weten de makers toch telkens met een uniek aanvalssysteem op de proppen te komen waardoor je keer op keer een andere tactiek moet aanwenden om het extra grote spook aan te vallen. Als hij genoeg verzwakt is gooi je een typische geestenval naar hem toe, waarna je een kort quick time eventje moet volbrengen om zoveel mogelijk punten binnen te rijven. Iets om steeds weer naar uit te kijken, maar toch blijft het jammer dat de variatie van het spel voornamelijk uit deze hoek moet komen door een gebrek aan voldoende afwisseling wat je eigen aanvalsmogelijkheden betreft.

"een arcadegame die in de voetsporen treedt van de laatste volwaardige Ghostbusters uit 2009, maar slechts bitter weinig overeenkomsten met die game vertoont...."

Een andere nuance in het eentonigheidsdebat komt er in de vorm van de relatief mooi ogende omgevingen. Elk level heeft een eigen locatie met als algemene thema New York. Zo zal je heel wat omgevingen uit de films moeten doorkruisen, waaronder een rioolnetwerk, een hotel en een mentale instelling, vaak bedekt met een lekker laagje slijm. Verder krijg je een aantal levels voorgeschoteld op je weg waarin je een rijdende wagen moet beschermen tegen allerlei spoken. Hoewel die nieuwe omgeving even voor een frisse wind zorgt, is de diepgang van de gameplay hier eigenlijk nog slechter aangezien je amper bewegingsruimte krijgt achterop de wagen en je met dezelfde wapens opgescheept blijft.

Aangezien je voortdurend met vier speelt zou teamwork voor extra game-mechanics kunnen zorgen, maar die blijven in dit spel te beperkt. Platform-elementen zijn volledig afwezig, wat jammer is aangezien het de variatie alleen maar ten goede had kunnen komen. Er zijn wel veel momenten waarop spoken met verschillende kleuren tegelijk op je afkomen, en dan is het natuurlijk aan te raden dat iedere speler een ander wapen hanteert en zich focust op een bepaalde kleur. Grotere spoken val je dan weer best met meerdere spelers aan omdat die zo taai zijn dat je de klus vaak niet alleen geklaard krijgt. Tenslotte kan je medespelers terug tot leven wekken als ze gesneuveld zijn, iets dat je tevens een mooie bonus oplevert, maar dit gaat vaak te traag vooruit waardoor je redder in nood bij bepaalde snelle spoken gewoon zelf het loodje legt. Zelfs in het begin is het zo dat je na enkele aanvallen van een spook al sterft, en naar het einde toe wordt het alleen maar moeilijker. Gelukkig moet je als je sterft slechts de kamer waar je het laatst aanwezig was opnieuw spookvrij maken.

Minder leuk is dat het spel slechts opgeslagen wordt wanneer je een level hebt voltooid. Dit is natuurlijk normaal voor de online co-op, maar offline had ik toch graag wat meer frequente mogelijkheden tot het opslaan van mijn vooruitgang gezien. Alhoewel, het is niet dat de levels zo lang zijn. Ze nemen elk ongeveer een half uurtje in beslag. Er zijn - traditiegetrouw - vier verzamelbare poppetjes die je per stage kunt terugvinden, maar deze zijn helemaal niet zo moeilijk om te vinden. Aangezien er geen geheime kamers of iets dergelijks aanwezig zijn zitten de poppetjes gewoon verstopt in vernietigbare voorwerpen zoals meubilair.