God Eater 3 review - Geen verandering van spijs
Onappetijtelijk.
In de God Eater 3 review gaat Sander met gezonde eetlust de Ashlands in om een stel recalcitrante Aragami de scherpe kant van z'n zwaard te laten zien. Maar na het voorgerecht roept hij al om de rekening.
De God Eater-reeks draait al een paar jaar mee. Hoewel er HD-remasters van de PlayStation Portable- en PlayStation Vita-games zijn, is de reeks nog nooit specifiek voor de console ontwikkeld. Ontwikkelaar Bandai Namco breekt met deze traditie en brengt God Eater 3 exclusief naar de pc en PlayStation 4, waar het oog in oog staat met het moderne gamelandschap. De studio geeft aan niet alleen rekening te houden met nieuwe fans, maar ook met de feedback van veteranen die tegenwoordig meer van de Monster Hunter-achtige actie-RPG verwachten. Vooral daarom is het zo opvallend dat God Eater 3 nauwelijks verschilt van de handheldgames van vroeger.
Het verhaal van God Eater 3 treedt ditmaal op de voorgrond, na de opmerkelijke afwezigheid van een plot in het vorige deel. Jij bent een gevangene die met jouw team wordt verplicht om te vechten tegen Aragami, monsterlijke wezens die een verwoeste wereld nog onveiliger maken. Maar al gauw krijg je de kans om een nieuw leven te starten aan boord van het transportschip Crysanthemum. Wat volgt is een verhaal vol politieke intrige, het belang van eigen wil en een overdaad aan animecliches. Het is weliswaar geen uniek verhaal, maar het hoge tempo en de interessante plotwendingen weten je aandacht te houden.
Het gevechtssysteem in God Eater 3 is nog altijd even flitsend en snel en is daarmee een arcadeachtige tegenpool van het meer bedachtzame Monster Hunter. Je hebt verschillende transformeerbare wapens tot je beschikking, met uitgebreide speciale moves en unieke attributen. Elk wapen heeft zijn eigen ritme, maar de leercurve is laag genoeg zodat je al snel een volleerde meester bent. En dat is maar goed ook, want de meeste monsters geven je de tijd niet om de kneepjes van de jacht te leren. De combat van God Eater 3 is toegankelijk en vliegensvlug, met interessante vijanden die voorkomen dat de game beperkt blijft tot hersenloos knoppen rammen.
Buiten de missies om is er een overdaad aan systemen en opties om mee te spelen. Zo kun je nieuwe wapens craften en upgraden, je teamgenoten van nieuwe skills voorzien, of op een complexe manier je eigen kogels maken. Die systemen bestaan echter al langer en bieden in God Eater 3 niet veel nieuws onder de zon. Bovendien worden alle features bar slecht uitgelegd, zelfs met de in-gamedatabase die alles met gortdroge tekst probeert te omschrijven. Het zorgt er tevens voor dat je vaker door menu's navigeert dan dat je met de actie bezig bent, waardoor de balans tussen gameplay en downtime verloren gaat.
Het meest schrijnende gebrek van God Eater 3 is de besturing, die klungelig vasthoudt aan een ontwerp dat sinds de PlayStation Portable bestaat. De game maakt daardoor geen optimaal gebruik van alle knoppen op de controller, waardoor zaken als gelijktijdig rennen en schieten onnodig complex zijn. Er zijn andere lay-outs om te kiezen, maar geen daarvan verhelpt het probleem. De game is daardoor toegankelijk genoeg voor veteranen, maar onlogisch en lomp voor beginners. Sowieso speelt het niet zo vlot als je mag verwachten van een moderne consolegame.
Qua productiewaardes wordt deze standaard ook verre van behaald. Naast wat flitsende particle-effecten biedt God Eater 3 nauwelijks iets imposants. De omgevingen zijn kaal en levenloos, de personages missen detail en hebben slechts een handjevol animaties. Daarnaast loopt de lip-sync voor ingesproken dialoog mank, zijn er veelal zelfs helemaal geen stemmen en zijn cutscenes geregeld niet meer dan een stel stilstaande figuren die hun tekst opdreunen. Het is voor het eerst dat de serie voor consoles is ontworpen, maar dat zie je er niet aan.
Bovenal verschilt God Eater 3 aan het einde van de rit nauwelijks van de voorgaande games. Er zijn een paar nieuwe wapens en enkele nieuwe gameplaymechanics, maar die hebben slechts een minimale impact op hoe de game speelt. Vanwege de verouderde presentatie, de missiestructuur en de logge menu's verschilt God Eater 3 nauwelijks van zijn voorgangers. Daardoor ontstaat het gevoel dat dit een HD-remaster is van een game die een aantal jaar geleden op een handheld is uitgekomen, waar de game door zijn korte missies overigens beter tot zijn recht zou komen. Uiteindelijk doet God Eater 3 niets om de serie te verbeteren, en blijft het tevreden met zijn eigen status quo.
God Eater 3 zit vastgeroest in designconventies die sinds de eerste game op de PlayStation Portable zijn geïntroduceerd. Hoewel dat betekent dat de game nog steeds bijzonder actievol en vlot speelt, is er ook nauwelijks iets nieuws onder de zon. Het plot slaagt erin om je een reden te geven om door te spelen, maar de presentatie is hopeloos verouderd. De game is simpelweg teleurstellend, verouderd en biedt geen meerwaarde ten opzichte van de voorgaande titels. God Eater 3 smaakt goed, maar je hebt er je buik al snel van vol.
Voor de God Eater 3 review speelde Sander op de PlayStation 4.