God of War Collection Volume II

De titel zegt het al: dit is de tweede God of War Collection voor de PlayStation 3. We mochten in 2010 al genieten van de zeer degelijke HD-ports van God of War deeltje één en twee om de release van God of War III te vieren. Daarmee was de hele trilogie op één platform te verkrijgen, en dat in glorieuze hoge definitie-beelden. In de voorbije jaren werden er echter ook twee God of War-games voor de PSP gemaakt en ook deze krijgen nu wat speciale aandacht van Sony. Wat is de gelegenheid deze keer hoor ik je vragen? Geen idee! Misschien wel omdat de PSP stilaan het podium verlaat en deze twee God of War-games te goed zijn om samen met het schip te zinken. Maar dat is gewoon onze gok.

Want Chains of Olympus en Ghost of Sparta, zoals het duo draagbare games door het leven gaan, zijn ook verdomd goed. Ready at Dawn, de studio verantwoordelijk voor deze draagbare versies, wist perfect de gameplay en sfeer van de trilogie toe te passen op deze originele games. Ook in volume twee van de God of War Collection speel je met Kratos, de Spartaanse generaal die stevig de pest heeft aan alle figuren uit de Griekse mythologie. Als een menselijke mixer zwaait deze eeuwige brok razernij zijn Blades of Athena, vlijmscherpe en natuurlijke magische zwaarden die aan zijn armen verbonden zijn met kettingen, in het rond terwijl hij door het oude Griekenland dat we kennen uit de populaire mythes raast.

Kratos zelf heeft zoals vanouds geen persoonlijkheid die die term waardig is. De man loopt doorheen beide games als één brok woede heen en laat op het einde van de rit zelfs geen onschuldige ziel met al zijn ledematen intact achter. Maar het is net dat flinterdunne excuus van een karakter dat de God of War-games hun aantrekkingskracht en charme geven. Alles wat je doet in deze games, of het nu gevechten tegen minotaurussen zijn of het oplossen van de simpele puzzels, staat in het teken van kapotmaken. Zo boekt hij vooruitgang door in oude tempels deuren in te schoppen in plaats van ze rustig te openen. Op een gegeven moment hanteer je zelfs een zware kraan speciaal om een toevallige voorbijganger te vermoorden, om vervolgens zijn lijk als gewicht op een schakelaar te leggen. Wanneer onze kale bikkel eens een vijand tegenkomt die wat speciale aandacht van hem vereist springen de quick-time events op het scherm waarbij we getrakteerd worden op de meest gore taferelen.

Op een gegeven moment, aan het begin van Chains of Olympus, hadden we zelfs de indruk dat Ready at Dawn even een korte parodie in de game had gestoken. We zien Kratos een Perzische generaal achtervolgen in een gevangeniscomplex en daar met behulp van wat fijne QTE's zijn hoofd kapotbeuken op een krat. Vervolgens kunnen we de deur van één van de cellen openen waar net twee vrouwen verstrengeld liggen met elkaar op bed. Dat is geluk hebben! Natuurlijk nodigen ze Kratos, waarschijnlijk nog ruikend naar het bloed en tranen van de Perzïer, bij hen uit in bed waarna we beloond worden met QTE's en bij succes, een explosie aan orbs in allerhande kleuren. Fantastisch!

Het bezorgde ons in elk geval wel wat gniffels wanneer we wat later in de tweede game op de disc, Ghost of Sparta, een bordeel tegenkwamen waarbij we expres wat QTE's misten en onze geliefde held Kratos meteen beschuldigd werd van erectiestoornissen. Fijn van de makers om toch wat ruimte te laten voor de speler om zelf wat psychologische diepgang te geven aan de eeuwige woede van Kratos.

De draagbare herkomst van Chains of Olympus en Ghost of Sparta blijft echter wel merkbaar in HD. Vooral Chains of Olympus, de oudste van de twee, heeft hier last van. Ready at Dawn heeft duidelijk enorm veel werk gestoken in het opwaarderen van de graphics van beide titels, maar hoe hard de scherpe randen ook gevijld werden, de ruwe vormen van de personages en omgevingen verraden dat Chains of Olympus een drie jaar oude portable game is. Ghost of Sparta daarentegen is misschien niet te vergelijken met God of War III qua grafisch spektakel maar ziet er toch uitstekend uit.

De beperkingen van de PSP-origines van beide games zijn echter ook op andere vlakken merkbaar: zo is alles toch net dat ietsjes minder indrukwekkend. De bossfights zijn nog steeds groots, maar minder episch dan dat we gewend zijn. Het aantal vijanden waar we het tegelijkertijd tegen op moeten nemen blijft eveneens altijd beperkt. Daar is echter weinig aan te doen zonder haast de hele games opnieuw te maken. Chains of Olympus en Ghost of Sparta zijn, portable games als ze ooit waren, uitstekend opgewaardeerd voor de PS3 en onze HDTV's.

En dan rest ons enkel nog de besturing. De zeer gelijkaardige controleschema's van de PSP en PS3 bestuurt het geheel ook heel natuurlijk. De enige wijziging die er gemaakt is is een positieve toevoeging: de tweede thumbstick van de DualShock 3 laat namelijk toe om ook daarmee aanvallen te ontwijken zoals in de consolegames van God of War. Puristen die echter volledig willen ervaren hoe de game op de PSP speelde kunnen nog steeds kiezen om gewoon beide schouderknoppen tegelijk in te drukken voor hetzelfde effect.